Íslendingaþættir Tímans - 31.10.1969, Síða 8

gtreymdi ofan frá himninum og
utan úr mannlífinu til hennar.
Ég heid áð Sigríður hafi tekið
öllu, blíðu og stríðu, góðu og mót-
drægu af alltumvefjandi gæzku-
djúpi, sem virtist vera aðall og
lífsuppistaða hjá þessari „heitu,
biíðu, hraustu, djúpu sál.“ Af henni
þurfti enginn að vænta annars en
góðgirni, tryggðar og kærleika.
Hún átti mörg þau einkenni
barnsins, sem greinilega greina
það frá öðrum mönnum. Það held
ég að sé falslaus sannleiki, hrein-
leiki hjartans og ástúðlegt trúnað-
artraust. Iíún var þrátt fyrir það
ekki barnaleg, heldur óvenju
þroskaður einstaklingur í stað-
fastri, ljúfri rósemi, öllum í ná-
lægð til heilla, þrekmikil í öllu,
sem að höndum bar.
í Napólí'borg er gluggi á kvist-
herbergi í stóru, skrautlegu húsi.
í þessum glugga logar ljós allar
nætur. Þar er alltaf ein nunna á
bæn. Bænin þagnar aldrei, hvorki
dag eða nótt. Og ljósið slokknar
þar aldrei.
Á Hafsteinsstöðum í Skagafirði
hefur í mörg ár verið kona, sem
átti bænarglugga opinn á móti
himnum, þar sem Ijósið slokknaði
ekki.
Og síðustu árin, þegar hún gat
ekki lengur haft starf með hönd-
um, var Ijósið og bænin vakandi
dag og nótt.
Hve miklu sem iðjuhönd fær á-
orkað, hve mikið sem hún fær eft-
ir skilið, þá gæti samt verið, að
við bænargluggann hafi lúnar
hendur húsfreyjunnar unnið í það
töfraklæði síðustu árin, þann sigur
kufl, sem hennar barnabörnum og
ástvinum verði dýrust eign.
Nærvera Sigríðar og nærgætni
var yndisleg fyrir börn. Lengi
munu barnabörn hennar geyma
minningar frá bænarstundum sin-
um með henni. Lengi munu þau
kunna vers, sem þau lærðu af
munni hennar.
Þsð var gæfa tónskáldsins að
eiga slíka konu, sem dáðist að lög-
um hans og unni söngstarfi hans.
Varla hefði honum orðið jafnmik-
ið ágengt við tónsmíðar, ef ekki
hefði notið skilnings hennar og
umhyggju. Hins má einnig geta,
að hann var, þrátt fyrir list sina,
ekki hirðulaus um heimilisnauð-
syn.
Þau áttu einn son, Steinbjörn,
sem býr á Hafsteínsstöðum. Það
Mýtur að hiafa verið þeim mikíS
8
MINNING
Elín J. Einarsdóttir
frá Hruna
F, 14. júií 1884.
D. 14. febr. 1969.
Ég finn hj'á mér köllun,
féstra min
að ferðalokum þínum.
Ég sé þlna mynd er sólin skín,
hún svifur í huga mínum.
Ég á eftir margt að þakka þér
frá þessum liðnu dögum,
þú sem varst fóstra og móðir mér
og mótun á lífsins högum.
Ég sé þinn kærleika hvar sem er,
já, hvar sem er móðir að verki,
hvert lítið barn, sem 1 fóstur fop,
þar er faðmurinn þinn, hinn sterki.
Ef strokið er tár af kaldri kinn,
þá kemur þú fóstra í huga,
mér finnst það oft vera vangi
minn,
það vildi mér forðum duga.
Þótt leiðirnar Skilji, þinn andi
er enn
í öllu sem kærleika hrærir.
Enn þurfa fóstur margir menn -
— mættu þér verða jafnkœrir -
— og börnin, sem þú hafðir
afskipti af
með ástúð fóstru og móður.
Og þegar þú lögð ert á láfsins haf,
þér lýsi hinn heilagi óður.
Hinzta kveðja
frá dóttur og fósturdóttur.
yndi, að Steinbjörn fékk þá náð-
argáfu, sem var einhver allra
fegursta söngrödd, óaænju mikil
og h'á tenórrödd.
Það er gott þess að minnaát,
að Sigriður fékk að dveljast á heim
ili sínu næstum því til hinztu
stundar, þó að hún væri orðin mik-
ill sjúklingur.
Meðan Skagafjörður fagri hvíldi
að kveldi fyrir augum hennar,
þegar sumar ték að iáða inn i haust,
þá kvaddi hún. Hún dó klukkan
ejö að morgni, á þeirri stund, sem
margh’ menn víða um heim hefja
samhæn.
Oft verður til hennar hugsað
með söknuði af eiginmanni, einka-
íýni oig barniaibörnum og ungu hús-
föeyjunni á Hafstelnsstöðum.
Þannig mun sonur minn og við
þrjú einnig oft til hennar hugsa.
Davíð Stefánsson frá Fagraskógí
i Eyjafirði segir í einu Ijóði:
Og stundum fannst mér guðirnir
og gæfan hafa sent þig
til að gleðja allt, hugga allt,
lækna allra mein.
Og mór kenur 1 huga, hve hljóð-
lega þeir hverfa, sem komu með
græðandi smyrsl friá guði með sér
inn í heimlnn.
Þau blérn, sem hverfa úr mann-
Mfi, segja við okkur, sem lifum
enn: Gleym mér ei.
í ástrikri minningu munu stund
um geislar umivefja mig, sem ég
kalla í huga mánumi Eyjafjarðar
m.
Rósa B. Blöndals.
ISLENDENGAÞÆTTIR