Íslendingaþættir Tímans - 08.10.1970, Qupperneq 23

íreyja þar til æviloka, og Jón
Jónsson frá Brunnum í Suðursveit,
greindar- og myndarhjón, gestgjaf
ar miklir og hjálpsöm.
í Flatey ólst Guðný upp hjá
foreldrum sínum, þar lágu æsku-
sporin, og þaðan gekk hún út í
alvöru lífsins.
Bærinn Flatey stendur á hóli á
sléttlendinu á vestan verðum Mýr-
um. Þaðan er falleg fjallasýn til
þriggja átta. Upp að ströndinni
fellur úthafsaldan stutt fyrir sunn-
an bæinn, ýmist þung og hrikaleg
eða létt og niðandi. Við túnfótinn
rann, og renrnur, Flateyjará, oft-
ast var hún vatsnlítil, en gat líka
orðið að beljandi fljóti, sem færði
með sér aur og leðju, og olli
skemmdum á landi jarðarinnar.
Þarna blasti við unglingunum 1
Flatey mynd, sem líkja mátti við
lífið sjálft, og Guðný, eins og
fl'eiri, fékk að kynnast. Lífið er
oft ljúft og lokkandi, en svo geta
öldur hinna þyngri örlaga risið og
faliið, og skilið eftir ógrædd sár
þar sem þær hafa brotnað.
Um langt árabil lá þjóðleiðin
við túngarðinn í Flatey, meðan
aðal umferðin var um Melafjörur
til Hafnar í Hornafirði.' Þá var
oft gestkvæmt í Flatey ( þar var
þríbýli), og þá hjá foreldrum Guð
nýjar, ekki síður en á hinum heim-
ilunum. Síðar sagði Guðný mér, að
það hefðu verið með mestu
ánægjustundum æsku sinnar,
þegar gest bar að garði. Það var
svo gaman að hlusta á tal gestanna,
oft fræðandi, gamansamt og
fyndið. — Þetta var andlega
þroskandi fyrir okkur unglingana,
bætti Guðný við.
Þegar Guðný er að verða full-
froska fer hún að heiman um
siundarsakir, árlangt, hluta úr ári
eða styttra. Hjá kaupmannshjón-
nnum á Höfn, Þórhalli og Ingi-
björgu, var hún einn vetur. í
Hvammi hjá frú Bergþóru og
]nanni hennar Sigurði Ólafssyni,
Þeim kunna útgerðarmanni og
bátsformanni, í eitt ár. Þá var
hún eitt ár á Eskifirði hjá skóla-
stjórahjónunum þar. Jóni Valdi-
niarssyni og Herdísi Pétursdóttur.
Einn vetur var hún við sauma-
nám í Vestmannaeyjum. Víðar
ninn hún hafa verið tíma og
tíma.
Þegar Guðný er heimasæta í
Flatey flyz-t á næsta bæ, Selbakka,
^PPvaxandi maður Vilhjálmur
Guðmundsson að nafni. Þegar ár
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
liðu tókust nánari kynni með þeim,
og sögðu skæðar tungur, að sam-
dráttur væri milli þeirra. Þó fór
þetta hljótt í fyrstu, eins og oft
er þegar stofnað er til hjúskapar
af heilum hug. Munu þessar ungu
persónur hafa bundizt heitum að
standa í festom einhver ár og
leita sér frékari frama.
Ár liða, Vilhjálmur er búinn að
vera í Samvinnuskólanum og
dvelja víðar svo misserum skipti.
Nú var timi til kominn að vitja
meyjarmálanna. Leitar Vilhjálmur
því á fornar slóðir, heldur að Flat-
ey og hittir Guðnýju sína þar
ógefina. Bæði höfðu trúlega haldið
heit sitt, enda voru ástvinafund-
irnir einlægir.
Þetla ár ( 1928 ) 14. júlí, gengu
þau í hjónaband, og hugsuðu gott
tii framtíðarinnar. Hjónaband
þeirra var farsælt. Þau virtu hvort
annað og sambúðin var ánægjuleg,
æskuástin hvíldi enn yfir sam-
búðinni. í afmælisgrein sem ég
rita um Vilhjálm sjötugan, og hér
fer á eftir, get ég barna þeirra
Guðnýjar og Vilhjálms, og eins
hvar þau bjuggu. Af því verður
því 'sleppt hér.
Guðný lét sinn hlut hvergi eftir
liggja, þar sem hún vann, hvort
sem var á eigin heimili eða i sam-
vinnu með öðrum. Verkin léku i
höndum hennar og dugnaðurinn
var mi'kill. Ung bjó hún sig undir
húsfreyjustarfið, fyrst í uppvexti
hjá móður sinni, og síðar á góð-
um heimilum þar sem hún var í
vist, eins og áður getur, og margt
mátti læra af námfúsum.
Hún var haldgóð menntunin
hannar Guðnýjar, í hvívetna var
hún sómi i húsfreyjustétt, hvar
sem hún kom fram. Guðný var
fremur lág vexti, en vöxturinn
svaraði sér vel, hún var létt á
23