Íslendingaþættir Tímans - 01.09.1971, Side 4

Hann var annar vélstjóri á Sigur-
íara. Jarðsettur var hann á Djúpa
vogi 28. apríl þ.á.
Haf aldrei neitt eftir öðrum,
þá mun enginn álasa þér.
Vér minnumst Ævars Rafns
ívarssonar, fæddum að Hofsósi 24.
september 1940, sonur hjónanna
Aðalbjargar Kjartansdóttur og
ívars Björnssonar. Hann var elzt-
ur af sex systkinum, en var að
miklu leyti alinn upp hjá ömmu
sinni á Hofsósi, Jóninnu Hermanns
dóttur. Eftir örlítið unglingshik
fór hann að stunda sjó, og á ver-
tíð í Sandgerði kynntist hann horn
firzkri heimasætu, Guðlaugu Mar-
gréti Káradóttur. Þau fluttu síðan
hingað og hann var að rótfestast
hér, eftirsóttur til starfa og var að
byggja yfir fjölskyldu sína íbúðar
hús, er honum var svo óvænt á
brott kippt. Þau hjónin áttu þrjá
sonu, Halldór Kára, Björn Jón og
Steinar Má. Hann var jarðsunginn
frá Hafnarkirkju 19. maí 1971.
Það tíðkast nú að velja sér eink
unnarorð. það gera t.d. allmörg
fermingarbörn og fara með þau
fyrir framan altari á fermingardag
inn sinn. Gott er ef þau eru mun-
uð og -eftir þeim lifað, en hitt er
þó betra, er líf einhvers meðbróð-
ur vors er á þann veg að það megi
einkennast af einhverjum fáum en
góðum orðum. Ein slík setning var
hér flutt að upphafi þessara fáu
og fátæklegu orða um Ævar Rafn,
þennan dula, prúða, kyrrláta og
reglusama mann, er virtist setja
sér það mark að sín skyldi ætíð
að góðu getið, hvar sem hann kom
að málum, — en dró sig í hlé úr
deilum og tók þar ekki í þátt.
Hann tók líka meiri og betri þátt
í heimilisstörfum en almennt er,
enda matsveinn að atvinnu.
Til eiginkonunnar, sem missti
þarna í einu mann sinn og bróð-
ur, hugsum vér áreiðanlega öll
með óskiptri samúð. Ég vona að
hún finni, að þó það sé gott að
geta staðið einn og óstuddur, og
að sá hinn sami sé stundum tal-
inn sterkastur, þá er það ekki að
öllu leyti rétt. Allir þurfa skjól,
og þá Þöll er á bersvæði stendur,
hana næðir. Þess bið óg alla, er
orð mín heyra að minnast.
; Auðvelt er Drottni við endadægur
, að gjalda hverjum eftir gjörðum
hans.
4
Vér minnumst Kristjáns Heið-
ars IIi nnessonar, er fæddist 22.
júní 1949, sonur hjónanna Lilju
Árnadóttur og Hannesar Kristjáns
sonar í Hólabrekku á Mýrum og
þar ólst hann upp í stórum og
prúðum systkinahópi, og þegar til
næstu bæja kom, þá var frænd-
fólk í hverju húsi. Þegar hann
komst á unglingsár fór hann sama
veg og ýmsir gera hér á hans
reki, var ýmist heima og vann að
bústörfum, eða að hann vann ut-
an heimilis og þá oftast á Höfn,
ýmist á sjó eða landi. Og nú var
hann háseti á Sigurfara, þessa ver
tíð. Hann var jarðsunginn frá
Brunnhólskirkju 3. maí síðastl.
Heiðar, en þvi nafni var hann
yfirleitt kallaður, var ágætt manns
efni, greindur, glaðvær og reglu-
samur. Talað er um, að gott sé að
vera laukur í lítilli ætt og má vera
að rétt sé. En Heiðar var laukur
tveggja stórra ætta og miklar von
ir við hann tengdar. Nú eru þær
vonir allar brostnar nema ein, en
það er sú vonin, sem raunar lífg-
ar allar hinar að nýju, en þar á
ég við endurfundavonina. Víst er
að flekklausan skjöld bar hann úr
sínu lífsstríði, en það verða ætíð
beztu eftirmæli hvers manns, ef
hægt er að segja það með sanni.
Blítt og strítt, líf og dauði,
örbirgð og auður eru frá Drottni.
Vér minnumst Guðjóns Óla Dan-
íelssonar, sem fæddur var á Fá-
skrúðsfirði 19. okt. 1944, sonur
hjóna Ragnhildar Jóh. Jónsdóttur,
Jónssonar í Byggðarholti í Lóni
og Daníels Lúðvikssonar vm. á
Fáskrúðsfirði. Hann var elztur 4
systkina og ólst upp á Fáskrúðs-
firði. Fór að stunda sjóinn strax
og hann hafði aldur til og gerði
það að sínu ævistarfi. Hann var há-
seti á Sigurfara. Lík hans hefir
ekki borið á land svo vitað sé.
Óli var hann kallaður hér og
var af mörgum þekktur. Hafði
gaman af að blanda geði við fólk
og kom ætíð vel fram. Varð þess-
vegna vinmargur. Bann var léttur
í skapi og máli, en raunar var það
hjúpur, er hann bjó sér, því undir
bjó alvara og mikil íhygli, feng-
in með lestri góðra bóka, er hann
hafði lesið sér til andlegs gagns.
Og þó hann væri aðkomumaður
hér, þá var hann ura leið heima-
maður vegna ættartengsla, enda
þannig gerður að hann var alltaf
heimamaðuir á þeim stað, er hann
var staddur á. — Um hann þarf
ekki að spyrja: Hvar er hann nú?
Hann er heima.
Mæl eigi: Mín gætir ei í fjölda
fólks,
og sái mín hverfur í
sálnamergðinni.
Vér minnumst Óttars Hlöðvers
sonar. Hann var fæddur á Höfn
14. marz 1950, sonur hjónanna
Signýjar Guðmundsdóttur og Hlöð
vers Sigurðssonar. Hér ólst hann
upp og stundaði ýms störf, en var
nú orðinn ráðinn í að stunda sjó
og ætlaði að gerast vélstjóri. Hann
var háseti á Sigurfara þessa ver-
tíð. Hann var jarðsunginn frá
Hafnarkirkju 26. apr. þ.á.
Óttar var gott mannsefni og
hæfilega framgjarn, vissi vel hvað
hann vildi, sá maifkmiðin fram
undan og stefndi ótrauður að þeim.
Hann var bjartur á svip og það
er bjart yfir minningunni um
hann, sem góðan dreng, er ætíð
var vaxandi og batnandi. Foreldr-
um, systkinum og öðrum ættmenn
um, sendum vér samúðarkveðjur.
Öll eigum vér hugþekkar minning
ar um hann. Minningar, er lýsa og
verma.
Ver haldinorður og tnír náunga
þínum,
þá munt þú jafnan hljóta það er
þú þarfnast.
Vér minnumst Jóns Níelsar Jón-
assonar: Hann fæddist í Krossavík
í Þistilfirði 16. október 1949, son-
ir hjónanna Sigríðar Jónsdóttur
frá Meiðavöllum í Kelduhverfi og
Jónasar Gottskálkssonar í Krossa-
vík. Hann var uppalinn í Krossa-
vík og aðalstoð þess heimilis. Þetta
var önnur vertíð hans hér á Horna
firði. Hann var bróðir Ásdísar,
konu Víðis Sigurðssonar. Hún
missti því í einu eiginmann og
bróður. Hann var jarðsunginn í
Djúpavogi ásamt mági sínum 28.
apríl.
Þar sem Melrakkasléttan byrjar
að teygja angana út í íshafið, fel-
ur Krossavíkin sig í krikanum
Þistilfjarðarmegin. Þar er hrika-
leg strönd beggja megin víkurinn-
ar. Strandbjörg í sjó á báðar hend
ur og víkin sjálf fremur bugur en
vík. Þessi jörð með torleiðir á
landi og aðdrætti á sjó um þveran
Þistilfjörð frá Þórshöfn, hefir ver
ið allföst í ætt, t.d. hafa forfeður
Jóns Níelsar búið þar í 4—5 ætt>
ÍSLENDINOAÞÆTTIR