Íslendingaþættir Tímans - 01.09.1971, Qupperneq 15

blanda geSi við fól'k. Hún var fé-
lagslynd og taldi ekki eftir sér að
leggja fram kraftana 1 hverjum
þeim félagsskap, er hún starfaði í.
Sérstaklega er mér þetta minnis-
stætt frá samveruárunum í Flatey
og umfram allt vil ég þakka henni
fyrir stuðning hennar við kirkju-
sönginn í Flateyjarkirkju.
En Sigríður Jóhannsdóttir var
fyrst og fremst húsfreyjan. Hún
helgaði fyrst og fremst heimilinu
krafta sína, enda var það frábært
að snyrtimennsku og þokka. Gest-
risni og hlýja réðu þar ríkjum, og
þar var ekki farið í manngreinar-
álit. Og ég verð að segja það, að
ég dáðist oft að því, með hve mik-
illi nærgætni hún umgekkst og
annaðist þá, sem bjuggu við ein-
stæðingsskap og til hennar komu.
Alltaf tilbúin að liðsinna og skjóta
skjólshúsi yfir. Og það var gest-
kvæmt oft á heimili hennar. Marg-
ir þurftu að hitta eiginmann henn-
ar, sem gegndi mörgum trúnaðar-
störfum, meðan hann var í Flatey.
Og eftir að þau komu til Reykja-
víkur var heimili þeirra eins kon-
ar samastaður eyjamanna, er suð-
ur komu og þurftu oft að leita
margs konar aðstoðar, sem fúslega
var látin í té. Sigríður stóð sann-
arlega ekki ein. Hún var svo ham-
ingjusöm að eiga góðan og sér sam
hentan eiginmann og börn, sem
studdu hana í hvívetna. Ég hef
sjaldan kynnzt fjölskyldu, sem var
eins samheldin og samhent og fjöl
skylda Guðmundar og Sigríðar.
Þar ríkti gegnkvæmt traust og ást-
úð, þar var eitt hjarta og ein sál.
Og þessa er sannarlega gott að
minnast nú, þegar elskuleg eigin-
kona og móðir er kvödd.
Ég á margar góðar minningar
um indælar samverustundir á
heimili þeirra hjóna, Guðmundar
og Sigríðar Jóhannsdóttur, bæði í
Flatey og hér syðra, sem mér ber
ríkulega að þakka, en umfram allt
þakka ég vináttu þeirra og tryggð.
Ég votta Guðmundi Jóhannes-
syni og börnum hans innilega sam
úð mína og fjölskyldu Siinnar, en
gleðst þó um leið yfir þVí með
þeim, að ástvinur þeirrá hefur
fengið lausn úr efnisfjötrum til
þess meira að starfa guðs um
geim. Og það imætti vera ykkur
huggun að minnást þess, að „anda,
sem unnast — fær aldregi — eilífð
að skilið“.
S.S.H.
t
Miðvikudaginn 11. ágúst lézt í
Borgarspítalanum í Reykjavík eft-
ir langa og þunga sjúkdómslegu
frú Sigríður Jóhannsdóttir Barma-
hlíð 55 í Reykjavík.
Sigríður fæddist í Flatey á
Breiðafirði 12. júní árið 1900. For-
eldrar hennar voru hjónin Jóhann
Arason skipstjóri og Valborg Jóns
dóttir. Sigríður ólst upp á heimili
foreldra sinna við mikiff ástríki,
ásamt tveimur eldri bræðrum og
einum fósturbróður.
Auk venjulegs barnaskólanáms
og menntunar og menningaráhrifa
góðs heimilis eins og bezt gerðust
á öndverðri 20. öld, stundaði hún
nám við Kvennaskólann í Reykja-
vík með góðum árangri, sem sann-
aðist bezt þeim er til þekkja á
hinu smekklega og prúða heimili,
er liún síðar skóp eiginmanni sín-
um og börnum.
Hinn 8. desember 1923 giftist
Sigríður Guðmundi Jóhannessyni
frá Skáleyjum, loftskeytamanni
við loftskeytastöðina 1 Flatey.
í Flatey reistu ungu hjónin sér
bú og bjuggu við miklar vinsæld-
ir unz loftskeytastöðin í Flatey var
lögð niður og Guðmundur gerðist
starfsmaður Landssímans í Reykja
vík.
Þegar ég nú á kveðjustund rifja
upp minningar um Sigríði Jóhanns
dóttur koma mér fyrst í hug orð
eins og: Prúðmennska, góðvild, lát
leysi og kærleikur. Mig grunar að
ekki sér skotið langt frá marki þó
að sagt sé, að á þeim þáttum hafi
mest borið í fari hennar. Henni
var ekki tamt að láta á sér bera.
„Heimilið var henni allt“, var vitn
isburður sonar hennar, er við lít-
illega ræddum um móður hans
Hún var í hópi margra góðra
kvenna, sem skilja, að heimilið er
sá vermireitur, sem yljar, mótar
og þroskar ungar sálir og er þeim
Ijós fram á langan og torsóttan
veg. Það hefur verið sagt að aug-
un séu spegill sálarinnar, en mig
grunar líka að úr svipmóti heim-
ilis megi Jesa sál konunnar og í
því sambafidi skipta ytri aðstæður
engu máll.
Sigríðúr var mjög söngelsk og
mun söriggyðjan oft liafa yljað
heririi unt hjarta og aukið á þokka
hennar prúða heimilis.
Þó að hér væri áður tekið svo
til orða, að Sigríður hafi skapað
manni sínum og börnum fagnrt
heimUi, er á engan hátt vanmet-
inn þáttur eiginmanns hennar L
þeirri uppbyggingu, og því síður
þegar höfð er í huga hin alkunna
prúðmennska hans og smekkvísi,
en ég held að fullkomið heimili
verði aldrei skapað án góðrar
konu. Ég held að sú þjóð, sem á
margar heimiliskærar, kærleiksrík
ar og góðar konur á borð við Sig-
ríði Jóhannsdóttur verði aldrei illa
á vegi stödd, því ég trúi því að
þær öðrum fremur beri í lófa sér
gull framtíðarinnar. Þess vegna
verða störf þeirra aldrei fullþökk-
uð, en eru af of mörgum vinmec-
in.
Þessum kveðjuorðum fylgja sér
staklega frambornar þakkir frá
barnabörnum Sigríðar, sem nú
trega fórnfúsa og kærleiksríka
ömmu en munu ávallt geyma minn
ingu hennar í þakklátum huga.
Að leiðarlokum þakka ég þér
Sigríður og eiginmanni þínum
langa og trúa vináttu mér og mín-
um sýnda. Og þér vinur og frændi
Guðmundur Jóhannesson, börn-
um þínum, tengdabörnum, barna-
börnum og öðrum ættingjum og
vinum hinnar látnu, votta ég hug-
heila samúð mína og minna. Ég
veit að skilnaðurinn er sár, en ég
veit að þið eigið öll trú á endur-
fundi. Megi sú trú verða ykkur
huggun gegn harmi.
Theodór Daníelsson.
t
Kveðja til ömmu.
Fyrir fáum árum komum við
fyrst inn á heimili þitt, þá með
öllu ókunnug. Frá þeirri stund nut
um við þar umhyggju og ástar,
sem hefðum við dvalizt þar frá
fyrstu bernsku. Það þarf góð-
mennsku og réttsýni til að taka
þremur ókunnugum börnum sejn
væru þau manns eigin, en þetja
auðsýndir þú okkur í ríkasta mæ|i.
En það gleymist oft 1 dagsins önn
að þakka það sem vel er gert, og
að lokum er það orðið um seinari.
Því viljum við nú þakka þér óg
Guðmundi afa alla þá ástúð sem
við urðum aðnjótandi á heimilí
ykkar. Við þökkum Um leið og við
kveðjum.
Páll, Famiý, Herjólfur.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
15