Íslendingaþættir Tímans - 01.09.1971, Síða 31

vildum tjá, og svara engan veginn
til þeirra tilfinninga sem bærast
hið innra með okkur.
Nú er lokið miklu og dýrmætu
ævistarfi, hljóðlátu, fórnfúsu og
gifturíku. Sú kona, sem nú hefur
kvatt okkur, var slitin, þreytt og
aldin að árum — það vitum við,
þó að hún væri það raunar aldrei
í okkar augum. Hún hefur nú orð-
ið að greiða þá skuld, sem allir
verða að gjalda, og tókst ekki
fremur en öðrum að sigra veldi
þess er hennar krefst.
En allt líf hennar var sigur,
þrátt fyrir það.
Það var sigur á erfiðleikum, fá-
tækt og þeim fjölþætta hversdags-
lega vanda, sem skapast við upp-
eldi, umönnun og stjórn á stóru,
barnmörgu heimili. Það var sigur
yfir heitum tilfinningum og ríku
skapi, sem var öðrum dulið og
ekki borið á borð fyrir gesti og
gangandi.
í rauninni var það einnig sigur
á elli og hrörnun, því að okkur,
sem þekktum hana bezt, fannst
eins og hún yrði aldrei gömul
kona, þrátt fyrir harða lífsbaráttu
á langri ævi.
Fram til efstu ára gekk hún að
starfi með lipurð og léttleika ungr
ar konu. Verkaafköst og ár-
vekni í smáu og stóru voru full-
hraustrar manneskju og andleg
heilbrigði, fjör og lífsgleði var með
æskublæ allt til æviloka.
Og þessir sigrar voru unnir með
yfirlætislausum og hljóðlátum
hætti. En þeir voru ekki síður
mikilsverðir og gæfusamlegir fyr-
ir því, og veittu henni miklu fjöl-
þættara andlegt ríkidæmi en al-
mennt gerist.
Æðruleysi hennar gagnvart
heilsufarslegum enfiðleikum allra
síðustu áranna var fágætt, enda
var hún ein þeirra, sem þá mæla
jafnan fæst, er þeim er þyngst í
skapi og mest mæðir á.
Fyrir sjálfa sig krafðist hún
einskis, en átti þær móðurhendur
sem gáfu öðrum mikið. Hún gerði
elkki víðförult, en varð landnemi
á bernskustöðvum sínum. Þar
tókst henni að skapa eiginmanni
sínum og börnum heimkynni góðr
ar giftu, sem gott var við að una,
og veganestið þaðan varð dýrmæt
ur arfur.
Minningar liðinna ára, mildar og
þekkar, raðast upp og mynda sam
fellda heild — vekja hlýju og þakk
læti vegna alls þess, sem hún gerði
fyrir okkur. Og marga stimd
halda þær áfram að bregða ljós-
bliki frá fortíðinni inn í raðir
hversdagslegra viðburða í lífi okk
ar.
Minningin um hana verður allt-
af tengd við dalinn, ásinn og heim
ilið, þar sem hún rækti sitt eigin-
konu og móðurhlutverk þannig, að
öllum sem nutu, verður ógleyman
legt.
Umsvif hennar og önn hvers-
dagsstarfanna voru oft og einatt
meiri og margþættari en svo, að
meðalmanneskja hefði risið undir.
En þegar hún átti hlut að máli,
voru þau þó aldrei svo örðug og
umfangsmikil, að hún ætti ekki
stundir aflögu til að taka þátt í
glaðværð og skemmtan með fólki
sínu og gestkomanda og eiga þar
oft frumkvæði, án þess að van-
Jón S. Baldurs
Framhald af bls. 32.
ósL Þó þau séu ekki formlega tal-
in til samvinnufélaga, eins og það
hugtak er venjulega túlkað, eru
þau þó einn af höfuðhornsteinum
undir viðskiftum héraðsins. Það
varð því mjög fyrir forgöngu hans
að samvinnufélögin réttu þar fram
hjálparhönd, sem varð þeim mál-
um mjög til framdráttar. Hafnar-
málin urðu í höndum hans að bar-
áttu og styrktarmálum samvinnu-
félaganna í héraðinu.
Starfsferill og störf Jóns eftir
að hann lét forustuna í málum
samvinnufélaganna af hendi, sýnir
mörgu betur manninn, — mann-
kostamanninn. Hann fann 1957, að
orka hans var orðin önnur en þeg
ar bezt lét. Hann sá, að svo enfitt
og ábyrgðarmikið starf krafðist
fullrar starfsorku. Honum voru
metorðin, völdin, einskis virði, þeg
ar full geta var ekki lengur fyrir
hendi. En hann sá og þekkti, að
önn þessara fjölþættu stofnana
áttu ærið rúm fyrir getu hans, og
enn meiri þörf fyrir þekkingu
hans og reynslu. Hann helgaði því
félögunum odku sína til þeirra
dægramóta, sem við bíðum öll.
Jón kvæntist 30. maí 1922 Arn-
dísi Blöndal Ágústsdóttur, sýslu-
skrifara á Seyðisfirði, Lárussonar
sýslumanns é Kornsá. Móðir Arn-
dísar var Ólafía Thódórsdóttir,
verzlunarstjóra á Borðeyri, Ólafs-
rækja neftt af skyldustörfunum.
Söngur og æskuglaðværð voru
hennar effc'rlæti og hún var gædd
þeim eiginb'lka, að geta ætíð verið
þátttakandi lífið og sálin á þeim
vettvangi.
í því, sem mörgu öðru, gaf hún
fordæmi, s m verðugt er að minn
ast, og sá Þeimilisandi, sem hún
mótaði, mun lengi vara meðal
þeirra sem nu.'u.
Þegar lokið or lífsþætti Ingríð-
ar í Holti, er heimilið, dalurinn og
byggðin öll fátækari en áður.
En þó erum við miklu auðugri
af manngildistrú, þroskavænlegri
reynslu og lífshamingju, vegna
alls, sem hún gaf og veitti.
Blessun og þakklæti verður
tengt minningu hennar — alla
daga.
Einar Kristjánsson.
sonar. Þau eignuðust tvö börn: Jó-
hann vélsmið, sem kvæntur er Ásu
Þorvaldsdóttur, hreppstjóra á Þór
oddsstöðum Böðvarssonar, og
Theódóru, sem gift er Knúti Bernd
sen, húsasmíðameistara á Blöndu-
ósi, Karlssyni, póstafgreiðslu-
manns á Skagaströnd. Þau systkini
eru þekkt að atorku og sæmd.
Heimili þeirra Jóns og Arndísar
— fagurt og fjölþætt — er svo
þekkt að rausn, að frægt er, enda
þangað leitað að lausnum hinna
ólíkustu viðfangsefna og furðu
sjáldan forgefins. En það, sem sér
stæðastan svip setti á það, var
gleði þeirra björt og hugljúf.
Kímni og smitandi glettni setti
þegar í æsku svip á leiki hans og
dró okkur leiksystkin hans að hon
um. Hugljúfust var þó gleði hans
— svo bernsk og fögur, — þegar
börn áttu í hlut. Þá var hann
þeirra jafni.
Við þessi leiðaskil er mér ríkust
í huga, þökk, þökk fyrir minning-
ar um glettur unglingsáranna,
þökk fyrir úrlausnir og fyrir-
greiðslur við önn áranna, þökk fyr
ir vináttuna, sem aldrei bar
skugga á, og þökk fyrir það, sem
mætti mér á heimili þeirra hjóna.
En sá þátturinn var þannig und-
inn, að mér er um megn að greina,
hvort þeirra átti þar rauða þráð-
inn.
Sendi að lokum þeim, er um sár
ast eiga að binda við fráfall hans
samúðarkveðjur.
Guðmundur Jósafatsson
frá Brandsstöðum.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
31