Íslendingaþættir Tímans - 12.10.1972, Blaðsíða 13

góðgerðir og gisting . betta var á þeim
árum. áður en bilaumferð byrjaði. Nú
getur varla heitið, að þarna þurfi að
lita heim., þegar runnið er hjá.
1 lok fyrra striðsins 1919 mátti heita
veltiár um verðlag. Sérstaklega var
hátt verð á kjöti. Auðvitað varð mikil
hækkun á innfluttum vörum.þó varð af-
koman mjög hagstæð, sérstaklega hjá
þeim, sem gætnir voru og sáu fótum
sinum forráð.
Þá voru tvær verzlanir á Djúpavogi,
gamla selstöðuverzlunin örum og
Wullf, þá komin að fótum fram, og
verzlunin Framtiðin, sem var rekin að
nokkru sem útibú frá sömu verzlun á
Seyðisfirði. Verzlunarstjóri hér var
vinsæll maður. Elias Jónsson, samt
dugði það ekki til. Nú var risin upp
alda i sveitunum. og ekki sizt i Geit-
hellnahreppi, um að eignast sina eigin
verzlun og stofna kaupfélag.
Forgöngumenn að félagsstofnuninni
hygg ég að hafi verið fyrst og fremst
Helgi. bóndi á Melrakkanesi, Sveinn
Sveinsson. bóndi að Hofi. báðir i Álfta-
firði, Ólafur Thorlacius. læknir að Bú-
landi og séra Jón Finnsson. að Hrauni
við Djúpavog. Tregastir i þessi samtök
voru Ströndungar. — samt gengu þeir i
félagið smátt og smátt.
Þessum félagsskap unni Helgi að
segja mátti af lifi og sál til hinztu
stundar. Hann var kosinn stjórnar-
maður i byrjun. og sat i henni meira en
20 ár og formaður félagsstjórnar um
skeið. Auk þess var hann i hrepps-
nefnd i full 30 ár samfleytt. var sýslu-
nefndarmaður um skeið og hreppstjóri
nokkur ár og i skattanefnd. Þetta sýnir
það traust. sem til hans var borið.
Enda ekki svikizt undan merkjum. um
það, sem honum var tiltrúað.
Hann raflýsti bæði til ljósa og suðu
árið 1929 með læk. sem var um einn
kilómetra sunnan við bæinn. Gerði
hann það ásam sambýlismanni sinum
Degi og sonum hans, Guðmundi og
Þormóði. En að þvi vann með þeim
Helgi Arason á Fagurhólsmýri i öræf-
um. Til virkjunarinnar þurfti hann
ekki að taka lán.
Helgi var búmaður. umgangsgóður
og hagsýnn. og voru þau hjón um alla
hluti samtaka, enda búnaðist þeim vel.
Aldrei mun hann hafa tekið lán og
aldrei skuldað neinum neitt. Hann var
maður sérstaklega umtalsgóður, lagöi
mönnum aldrei lastyrði, en þungur á
bárunni, ef honum likaði miður, og
hélt þá sinum hlut fram ótrauður.
Helgi var i hærra meðallagi og svar-
aði sér vel á allan vöxt. Hann var
friður maöur. dökkhærður, hagur bæði
á tré og járn og sjálfum sér nógur i
flestum störfum, og afkastamaður i
verkum og útsjónarsamur. Menntun
fékk hann enga, aðra en þá, sem kraf-
izt var til fermingar: að læra utanbók-
ar svokallaö Helga-kver Hálfdánar-
sonar, og eitthvað i reikningi og skrift
lærði hann af Jóni i Viðidal, og urðu
báðir listaskrifarar, en Jón lærði
skrift, sem hann stældi eftir utaná-
skrift á ,,Exports”-bréfum.
Sambúð þeirra hjóna var með ágæt-
um. þótt þau væru barnlaus — og bar
þar aldrei skugga á. Þau ólu upp tvo
drengi. sem þau tóku ársgamla, se'r
vandalausa. Það eru þeir Jón, bilstjóri
i Rjóðri við Djúpavog, Sigurðsson, og
Þorgeir Guðmundsson verkstjóri i
Þorlákshöfn. Tóku þau þá með nokk-
urra ára millibili.
Er á ævina leið fór Sigþóra að kenna
lasleika, sem ágerðist ár frá ári, unz
hún lézt. Voru þá uppeldissynir þeirra
báðir fluttir i burtu. Stóð Helgi þá ein-
mana eftir, ásamt vinnukonu, sem
dvalizt hafði i heimilinu um langt ára-
bil, og þau hjón höfðu tekið til sin, er
hún hafði átt við að búa erfiðar að-
stæður. Þannig hélt hann heimilinu
uppi um nokkur ár, unz hann sá þess
ekki kost lengur, og fargaði bústofni og
seldi jörðina. Flutti hann þá i þorpið á
Djúpavogi og keypti þar litið hús og
dvaldi þar að nokkru, allt fram á sið-
asta ár , með aöstoð og eftirlæti frá
þeim Jóni og Jónirfu, konu hans. Það
var fullvist, að fra Melrakkanesi ætl-
aði hann sér aldrei að flytja fyrr en að
leiðarlokum. É g spurði hann eitt sinn
að þvi, hvernig hann yndi hag sinum
hér. Ég hef ekki undan neinu að
kvarta, svaraði hann, hér eru mér allir
góðir, — en hugurinn er ávallt heima.
Miðvikudaginn 6. þ.m. var Helgi
jarðsettur að Hofi i Álftafirði við hlið
konu sinnar, Sigþóru, eftir eigin ósk.
Hann var kvaddur þar i góðu og stilltu
haustveðri með söknuði og virðingu,
sérstaklega af eldra fólki, sem þekktu
hann bezt og átti honum mest upp aö
unna. Þar flutti Trausti Pétursson,
prófastur, góða minningarræðu og
kveðjur frá burtfluttum sveitungum.
Ég kveð Helga, og þau hjón bæði,
með þakklæti fyrir allt, sem þau
gerðu fyrir mig og mina, —- i guðs
friði.
Guðm. Éyjólfsson.
íslendingaþættir
13