Íslendingaþættir Tímans - 12.10.1972, Blaðsíða 15

slitnu klæði. Hann var að visu ennþá
meðal okkar, en að nokkru farinn út úr
heiminum. Og nú er hann allur.
Við gröf og dauða gerist áleitnari en
nokkru sinni hin gamla spurning: Eru
hér sögulok eða aðeins kaflaskipti?
Einhvern veginn get ég ekki sætt
mig við, að Eirikur Sigurðsson sé all-
ur. Stendur hann ekki nú þegar við
gullnar dyr einhvers himnesks Lang-
holtsskóla og spyr Guð Föður Almátt-
ugan, hvenær hann megi fara að taka
til hendi, hann kunni ekki við að taka
laun sin i himnariki á þurru til lang-
frama, þótt einhv. kunni að sýn-
ast þau verðskulduð? Ég á bezt með að
hugsa mér hann i skólastofunni mitt i
hópi barna. Og ef eitthvert litið engla-
barn gleymir snöggvast, að það er
engill, þá horfir hann á það með al-
vörugefnu umburðarlyndi og dálitilli
ýtni, þvi vilja sinum vill hann koma
fram. Guð Faðirhlýtur að lita til hans
með velþóknun..
Sá, sem á þannig minningu i huga
vandalauss samferðamanns, hlýtur að
hafa verið ástvinum sinum og fjöl-
skyldu kær. Ég færi þeim innilegar
samúðarkveðjur.
Kristján J.. Gunnarsson.
t
Eirikur Sigurðsson var fæddur á
Hjartarstöðum iEiðaþinghá. Foreldr-
ar hans voru Sigurður Magnússon,
bónda i Sjnóholti i sömu sveit, og
Ragnhildur Einarsdóttir, bónda á
Hafursá á Völlum.
Hjartarstaðaheimili var orðlagt fyr-
ir rausn og myndarskap. Sjálfur
þekkti ég ekki til þar, en heyrði oft á
það minnzt.
Erikur ólst þó ekki upp hjá foreldr-
um sinum, en þar mun ekki hafa kom-
ið fátækt til. Hitt mun hafa ráðið, að
hann bar nafn Eiriks Einarssonar
bónda i Bót i Hróastungu; einnig var
Ingibjörg. kona Eiriks i Bót, móður-
systir Eiriks Sigurðssonar.
Bót var stærsta heimili i Tungu, og
sjálfsagt hefur Eirik ekkert skort þar.
Þarna ólst hann svo upp við vanaleg
sveitastörf og hefur sjálfsagt öðlazt
skilning á mörgu á þvi merka heimili.
Það kom snemma i ljós, að Eirikur
var bókhneigður og gæddur farsælum
gáfum. Þá var ekki mikið um skóla-
menntun á Austurlandi utan Búnaðar-
skólinn á Eiðum.
Trúlegt er, að hinn mikli búhöldur,
fóstri Eiriks hafi viljað. að hann færi
þangaö til náms. og þaðan útskrifaðist
hann 1910.
Þó ég viti slikt ekki gjörla, þá hygg
ég. að Eirikur hafi ekki verið hneigður
islendingaþættir
fyrir búskap, en sjálfsagt stundað
hann af dugnaði og samvizkusemi eins
og öll sin störf. Aftur á móti mun hann
hafa fengið áhuga á kennslustörfum og
tók próf frá Kennaraskóla Islands árið
1913.
Á þeim dögum var ekki hlaupið i
háar stöður, þó menn hefðu kennara-
próf, og margir slikir menn urðu að
stunda farkennslu árum saman við
frumstæðustu skilyrði.
Eirikur var farkennari i Fellahreppi
i Norður-Múlasýslu frá 1913 til 1917,
siðan aftur frá 1919 til 1924. Þá réðst
hann kennari i Fljótsdal 1936 til 1937.
A þessu timabili stundaði hann jafn-
framt kennslunni búskap á ýmsum
stöðum, Fremstafelli i Tungu,
Refsmýri i Fellum, Krossi I sömu sveit
og Ekkjufelli.
Næst gerist hann kennari i Reyðar-
fjarðarhreppi frá 1937 til 1946, siðar á
Búðareyri i Reyðarfirði frá 1946 til
1947. Þaðan flytur hann til Siglufjarðar
og kennir þar við skólann frá 1947 til
1951.
Þá býr hann sitt fley til endastöðvar
okkar flestra, Reykjavikur.
Fyrst réðst hann að Laugarnesskóla
og kenndi þar frá 1951 til 1952, siðan við
Langholtsskóla frá 1952 og þar til hann
hætti aldurs vegna.
Ekki þekkti ég til kennslu Eiriks, en
af kynnum minum við hann býst ég
við, að hún hafi faríð honum vel úr
hendi. Bæði var Eirikur ágætlega
menntaður i þeim fræðum það sá ég á
bókakosti hans i þessari grein. Svo var
samvizkusemi og prúðmennska hans i
öllu dagfari, sem hlýtur að hafa stuðl-
að að góðum árangri.
Meðan Erikur var á Fljótsdals-
héraði tók hann virkan þátt i félags-
málum. Hann var i hreppsnefnd i
Fellahreppi og hefur sjálfsagt haft
fleiri sveitamál á sinni könnu.
Þá var ungmennafélagshreyfingin i
blóma, og i henni tók hann virkan þátt.
Hann stundaði glimu og sund, lék á
orgel og tók þátt i iþr. og leifimi,
sem hann mun hafa kynnzt i Kennara-
skólanum.
Hann kenndi mörgum orgelspil og
var sjálfur söngvinn. Mest mun hann
hafa sungið bassa. Sjálfsagt hefur
hann leikið sæmilega á orgel, þvi hann
var organisti á Búðareyri i Reyðar-
firði i allmörg ár. Kæmu gestir var
hann alltaf tilbúinn að taka i orgelið og
taldi ekki eftir sér að fletta fleiri
nótnabókum til að finna það, sem gest-
ina langaði til að heyra.
Ég kynntist ekki Eiriki persónulega
fyrr en hér fyrir sunnan, en þekkti
hann.af orðspori. Þar báru allir sömu
sögu, og aldrei fylgdu neinir hnýflar,
sem við erum oft gjöful á.
Þetta er ekki vanalegt hól, sem oft
er skrifað eftir fólk, heldur staðreynd.
Þess eru fá dæmi að hitta svo grand-
vör prúðmenni til orðs og æðis. Ég
spurði hann oft i þaula um ýmsa menn,
sem mér lék hugur á að fræðast um.
Hann var skýr og greiður i svörum, en
spyrði maður um galla þeirra, þá
brosti hann, en brast minni þar aö lút-
andi.
Þó Eirikur væri fram úr hófi hlé-
drægur, þá var hann félagsmaður i
eðli sinu og fús til að leggja fram sinn
skerf.
Aldrei snerti hann vin eða tóbak, en
gat samt veriö svo glaður á góðri
stund, að slikt kom sumum algjörlega
á óvart. Hann beitti þá sinni finu
kimnigáfu, sem gladdi, en aldrei
særði. Þá fylkti hann fólki til söngs,
glimu og leikja.
Sumir héldu kannski, að hin
hátempraða framkoma Eiriks benti til
þess,að hann vantaði rishærra skap,
en þetta er mikill misskilningur, enda
átti hann ekki til þeirra að telja. Eirik-
ur átti eldheitt skap, þó það birtist ekki
i þrumu reiðinnar. Þegar hann gekk til
glimu, sunds eða leikja, var eins og
hann birtist i nýju gervi. Hann var
góður glimumaður glimdi vel og
drengilega. Þá skorti ekki kapp og
skaphita, þó hvort tveggja væri vel ag-
að. Féllu þá kannski sumir, sem voru
hærri i lofti. Svona var á fleiri sviðum,
þegar á reyndi og kom það ekki sizt
fram i vinnuákafa hans.
Eftir að hann hætti kennslu,
stundaði hann alls konar vinnu og dró
ekki af sér, var enda hraustur fram að
siðustu tveim árum. Þegar útivinnuna
þraut, fór hann að binda bækur sinar,
sem hann átti mikið af.
Eirikur var meðalmaður á hæð, vel
farinn i andliti, þéttur á velli og bar sig
vel. Hversdagslega glaður og frábær i
allri umgengni, drengur góður og vin-
fastur.
Ekki held ég, að hann hafi mikið
hreyft skoðunum sinum á opinberum
málum og aldrei reynt að troða þeim
upp á aðra. En sjálfsagt voru þær vel
igrundaðar, þvi hann var enginn veifi-
skati.
Sund stundaði hann i Laugunum að
ég held daglega fram á árið 1971.
Eirikur var kvæntur Kristinu Sig-
björnsdóttur frá Ekkjufelli i Fella-
hreppi.
Kristin er gervileg kona og mikill
skörungur eins og hún á kyn til.
Ekkjufellsheimili var annálað fyrir
risnu. Þar var sagður matur og kaffi á
borðum, stundum allan sólarhringinn,
og það þótti tiðindum sæta, ef til féll
gestlaus dagur. Og góðgerðum fylgdi
15