Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Qupperneq 34

Ingibjörg Björnsdóttir
fyrrum húsfreyja í Kolgröf
Fædd 4. ágúst 1915
Dáin 27. nóvember 1976.
Er dauðans klukka kallar: komið, komið hér,
enginn, enginn getur undan vikið sér.
Lögmál lifs og dauða lykur um hvert hjóm,
allt, sem anda dregur, á sinn skapadóm.
Þann 4. desember s.l. var Ingi-
björg Björnsdóttir, Skógargötu 13
Sauðárkróki, til moldar borin frá
Viðimýrarkirkju.
HUn varð bráðkvödd á heimili
sinu að kveldi þess 27. nóvember.
Ingibjörg var fædd á Krithóli á
Neðribyggð 4. dag ágústmánaðar
1915.
Foreldrar hennar voru hjónin
Björn Árnason, bóndi á Krithóli
febrúar 1973 eftir þungbær veikindi.
Málleysingjarnir misstu mikið þeg-
ar Ingibjörg fluttist frá Vaðnesi. Eng-
inn var sem hún að annast þá, er
vanda bar að höndum, hvort sem var
við fæðingu eða önnur veikindi. Var
hún llka oft sótt af næstu bæjum, er
slikan vanda bar að og var hann oftast
leystur með prýöi..
Og nú er hún öll þessi blessaða kona,
og hún hefur lokiö dagsverki sinu meö
heiðri og miklum sóma. Börnum sln-
um varhún sönn móðir, hamingjusöm
móðir og eiginkona.
Hún trúði guði og frelsara sinum
fyrir öllu, vonaði allt og umbar allt.
Og börnin hennar þakka henni svo
undra margt á lífsleiðinni og margir
fleiri, þar á meðal ég, sem þessar línur
skrifa um leið og ég sendi þeim og öðr-
um vandamönnum innilegar samúö-
arkveðjur.
Og aö endingu kveð ég Ingibjörgu
vinkonu mina með þessu sálmaversi,
sem þýtt hefur S. Egilsson.
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð þinn náöarkraftur
min veri vörn 1 nótt.
Æ, virst mig aö þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
1 guös friöi.
Jón Gunnlaugsson
34
og Jóhanna Sæmundsdóttir. Arni,
faðir Björns, var sonur Jóns
Árnasonar, skálds á Viðimýri og
konu hans Ástriðar Sigurðardótt-
ur. Móðir Björns og kona Árna
var Ingibjörg Björnsd., bónda
I Mælifellsárseli, Finnbogasonar,
bónda á Sjöundastöðum f FTóka-
dal, Jónssonar. Foreldrar Jó-
hönnu voru Sæmundur Jóhanns-
son, bóndi á Krithóli, og 1. kona
Sæmundar, Ingibjörg Guðmunds-
dóttir, Guðmundssonar I As-
hildarholti, Jónssonar sterka á
Hryggjum, Þorsteinssonar.
Þetta eru kunnar bændaættir i
Skagafirði.
Ingibjörg dvaldist hjá foreldr-
um sinum, fyrst á Krithóli og sið-
ar Krithólsgerði — nýbýli, sem
foreldrar hennar reistu i landi
Krithóls á rústum gamals eyði-
býlis. Árið 1938, þann 16. mai,
gekk hún i hjónaband meö Hrólfi
Jóhannessyni, bónda i Kolgröf á
Efribyggð.
Ingibjörg og Hrólfur bjuggu I
Kolgröf, fyrst i tvibýli á móti
Birni, bróður Hrólfs, og konu
hans, Þorbjörgu Bjarnadóttur —
Björn og Hrólfur áttu sinn helm-
ing jarðarinnar hvor — til ársins
1944, en kaupa þá hlut Björns, og
siðan á allri jörðinni til 1962, er
þau bregða búi og flytja til
Sauðárkróks.
Fljótt byrjuðu þau hjónin að
gera jörð sinni til góða, eftir þvi
sem efni og aðstæður framast
leyfðu. Landið var girt, skurðir
skornir, túnrækt og byggingar
framkvæmdar og rafvæðing
„barin I gegn” þrátt fyrir þær aö-
stæður, að Kolgröf var á þvi
svæði, sem samþykktir um raf-
lagnir um byggðir landsins náðu
þá ekki til.
Árin milli 1940 og 1950 voru
skagfirzkum bændum, vestan
Vatna, að mörgu leyti þung i
skauti, þá herjaði mæðiveikin á
fjárstofn þeirra og gerði ómældan
usla, sem endaði með allsherjar
niðurskurði.
Þá varð hver og einn að neyta
allra ráða til að sjá sér og sinum
farborða.
Þessi plága kom ekki siður hart
niður á þeim Kolgrafarhjónum en
öðrum. Margar vonir tengdar bú-
skapnum og afkomuháttum
framtiðarinnar voru dæmdar til
að bresta — i bili —.
Hrólfur I Kolgröf brá á það ráð
— eins og fleiri — að gerast varð-
maður fram á heiðum. Þá kom
það I hiut konunnar að sjá um bú
og börn, og stóðst hún þá þolraun
af mikilli prýði, þrátt fyrir veila
heilsu, enda mjög sýnt um bústörf
og auk þess skepnuvinur mikill.
Ingibjörg frá Kolgröf var kona
vel gerð, hljóðlát og Ihugul meö
góða dómgreind og siðferðisvit-
und.
Hún kunni af eðlislægni að ala
börn sin þannig upp, að kring um
hana var hvorki ys né þys,
flausturslæti né flumbruháttur,
heldur kyrrðog spekt, samstilling
I háttum og framkomu.
Börnum sinum var hún hin
leiðandi og kærleiksrika móðir,
sem sá og skildi að traustasti
hornsteinn undir uppeldi þeirra
er umönnun og mótunarhæfni
móðurinnar,og dýrmætasti arfur
hvers einstaklings eru góðar
minningar bernskunnar.
íslendingaþættir
J