Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Blaðsíða 35

Þegar ungur á sér marga unaösstund í feBraranni,
aldrei tekst meö öllu farga arfleifö þeirri neinum manni.
HUn mun lifa f hugans inni, horfnum tíma gildi veita.
Þangaö veröur þráfaldlega þrautalending fanga’aö leita.
Þegar stormar æstir æöa ævinnar á brimrótshafi
veröur slikur arfur ærinn aringlóöar varmagjafi.
Stefanía
Ingibjörg var manni sínum ást-
rik eiginkona og traustur föru-
nautur, Hún bjó honum og börn-
um þeirra aölaöandi og
hamingjurikt heimili, þar sem
rikti friöur og gagnkvæmur hlý-
hugur. Þar var gott að koma.
Börn þeirra Ingibjargar og
Hrólfs veröa talin hér i aldursröö:
Maria gift Stefáni Bergþórssyni,
eiga tvö börn, búa á Akureyri.
Jóhanna Birna húsfreyja i Felli i
Sléttuhllð, býr með Eggert Jó-
hannssyni, eiga tvö börn. ABur
haföi Jóhanna eignast dregn.
Bragi Stefán var kvæntur Sigur-
björgu óskarsdóttur, en missti
hana eftir stutta sambúö, eignuð-
ust tvo syni. Nú býr Bragi meö
Ingu Linberg Runólfsdóttur, búa
á Sauöárkróki.
Sæmundur kvæntur Guðlaugu Jó-
hannsdóttur, eiga tvö börn, búa á
Akureyri.
Sigrlöur Björg býr meö Skarp-
héðni Jóhannessyni, eiga tvær
dætur, búa I Hverageröi.
011 eru börn þeirra hjóna
myndar- og mannkostafólk, enda
hlotið I vöggugjöf og heimilisarf I
uppeldi og mótun þær eigindir og
áhrif, sem lengi vara og drýgstar
veröa til heilla og velfarnaðar
fyrir einstakling og þjóöarheild.
Ingibjörg var trúuö kona og átti
þá sannfæringu, aö eftir dauöann
tækju viö
Kveðja frá eiginmanni
Margt er breytt i hag og háttum
heims við tlzkurót.
Man ég þegar ung viö áttum
okkar stefnumót.
Þá var gott aö gefa og þyggja
af góðum vinarhug,
háreistar sér hallir byggha
— hinu visa á bug.
Þegar hugir tveggja tengjast
tryggðum hverja stund,
vonadrauma vegir lengjast
— vafin mund I mund.
Svo kom heimsins harði skóli
hispursleysi meö
mörgum vonum steypt af stóli,
stoltur tók sin veð.
Þá var mikið gott að geta
gagnkvæm þegið ráö,
leiðir sinar létt aö feta,
lika marki náð.
Þar sem standa tvö á teigi,
traustum böndum knýtt,
hindranir úr vikja vegi, varöast
leiöin grýtt.
Þó að blási byr á móti
bátnum miðar þó
ævinnar i ölduróti
örlaga á sjó.
Vilhjálms-
dóttir
húsfreyja
Urriðavatni
(Ort í stað eiginmanns)
Þú ert horfin hjartans vina min.
Hvernig get ég lifaö hér án þin?
Harmi lostinn hugsa ég og bið.
Hæstur Drottinn veit mér styrk og frið.
„Morgunstund oss gefur gull i mund”.
Glöö þú komst á lifs þins morgunstund.
Hugrökk tókst á hendur vanda þann
heimili að annast — börn og mann.
Umhyggja þin börnunum ei brást.
Blið og göfug var þin móöurást.
Fóstru minni hlýtt þú hlúðir aö
henni varðstu kær i dóttur staö.
Götu þina gekkstu prúð og stillt,
glöð i bragði — skapið rótt og milt.
Er veikindi og vandi að höndum barst,
vongóð, traust og örugg jafnan varst.
Heimilið þinn heimur jafnan var.
Hlúðir vel að öllu er lifði þar.
Eitt er vist, þér allir gátu treyst.
öll þin störf með prýði af hendi leyst.
„Þau hærri svið og æöri okkar heimi,
hvar andinn liföi I björtum dýrðargeimi,
en heimsins gróm og hroöi burtu þvegin,
og hamingjan og mildin lýstu veginn.”
Fyrst deyr i haga
rauðust rós. J.H.
Nú, þegar þáttatjaldið á mörk-
um lífs og dauöa byrgir sýn, en
hiö óræða tekur viö, er mér ljúft
og skylt aö þakka Ingibjörgu vin-
konu minni og frænku fyrir marg-
ar ánægjustundir, vinsemd, hlý-
hug og fyrirgreiðslu veitt-mér og
minu heimili i rikum mæli frá
fyrstu kynnum til siðasta dags.
Þá vil ég og óska þess, að henni
verði að trú sinni. Gengin er góö
kona, gott er hennar að minnast.
Vini minum, Hrólfi, börnum
hans og öðru skylduliði óska ég
allrar blessunar.
Hjalti Jónsson.
Dimmir að og degi hallar,
dapurt sól mér skin,
fölnuð blómin fögru vallar,
fölnuð rósin min.
Allan kærleik þinn ég þakka
— þú varst gimsteinn minn,
á gæfuveigum gaf mér smakka
gjöfulleiki þinn.
Minningarnar munu vaka,
mina gleðja lund,
lýsa mér, er lit til baka,
létta hverja stund.
Farðu vel um eilifð alla,
aftur finnumst við
ódáins — á akri — valla,
eftir stutta bið.
Hrygg i sinni hér við kveðjum þig.
Horfum döpur fram á lifsins stig.
Þú varst blið og björt sem stjarna skær
Blessuð er þin minning — ljúf og kær.
Vinkona
Islendingaþættir
35