Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Blaðsíða 43

Einar Þorsteinsson
áhrif er voldug og sterk — knúin
einhverju þvi meginafli sem vak-
ir i sál hvers manns. Þegar ég
heyröi fréttina um lát Gunnars
Guömundssonar frá Reykjum,
manns. Þegar ég heyr&i fréttina
um lát Gunnars Guömundssonar
frá Reykjum, þá fann þessa
tilfinningu — mér fannst þaö
óhugsandi aö þessi göfugi vinur
minn væri horfinn sjónum, aö ég
fengi aldrei framar aö njóta ná-
vistar hans, heyra mál hans og
skynja umhyggju hans fyrir öllu
þvi sem lifsanda dregur, horfa i
augu hans sem spegluöu svo vel
hans björtu og fögru sál. Mér
varö þungt fyrir brjósti og þaö
kom kökkur i háisinn, klökkvi í
svip og tár i augu. Dánarfregn
þessa manns, sem ég haföi aöeins
þekkt i stuttan tima, haföi þessi
áhrif á mig. Af þvi má sjá, aö hér
var ekki um neinn venjulegan
mann aö ræöa, mannkostir Gunn-
ars Guömundssonar lyftu honum
i hæöir andlegs þroska og
skilningur hans á mannlifinu
var fágætur og þrunginn einstök-
um kærleika. Þaö er svo eölilegt
aö slikur maöur veki eftirtekt,
hver getur veriö ósnortinn af
kynnum viö slikan mann? Per-
sónuleikinn sterkur, fagur og
dásamlegur, öll viöhorf byggö á
traustum grundvelli heilbrigörar
og óhvikullar dómgreindar.
Gunnar var góöur maöur i orösins
fyllstu merkingu, heill og hreinn i
öllum greinum. Ég get af hug og
hjarta viöhaft þau hin sömu orö
um hann og Jón biskup ögmunds-
són viöhaföi um lsleif biskup
fóstra sinn. Gunnar var gæddur
miklum tónlistargáfum og haföi
óvenjugóöa söngrödd. Hann bjó
yfir þeim djúpa kærleika til alls
sem fagurt er, sem einkennir svo
oft tónelska menn.Hin mikla feg-
urö tónlistarinnar hreif hann og
bar hann vængjum þöndum út í
viöáttur þess skilnings sem bezt-
urkviknar i mannlegum hjörtum
á eöli og mikilleika almættisins.
Sál hans var f rauninni hljómahaf
— meö blæmjúkum og hugljúfum
öldum sem liöu hægt og rótt eftir
straumi tilfinninganna. Menn
eins og Gunnar Guðmundsson
gleymast ekki þeim sem njóta
þess aö fá aö kynnast þeim — og
þaö sem meira er — slikir menn
strá birtu og yl i kringum sig og
samverka öllum til góös.
Ég ber i brjósti þá von, að þessi
fátæklegu orö min sýni aö ein-
hverju leyti þann djúpa vinarhug
sem ég ber til Gunnars
Guömundssonar, en vinátta okk-
ar nær út yfir gröf og dauða.
Blessuö sé minning hans.
Astvinum Gunnars, eiginkonu
og börnum, sem sjá á bak kærum
vini, sendi ég minar dýpstu og
hlýjustu samúöarkveöjur.
Reykjum
Þakkarminning drengs, um fyrir-
myndarhúsbónda
Fæddan aö Reykjum i Hrútafiröi
31. ágúst 1915, dáinn 5. janúar
1977.
Fyrir uppvööslusaman dreng-
hnokka, sem erfitt á meö aö
hemja sina ólgandi athafnaorku,
sem umhverfiö máski hvorki virti
né þakkaöi, er ekki neitt smá-
ræðisatriöi, hvert hann ræöst til
snúninga. 1 gróandanum kom ég
aö Reykjum, þegar voriö söng i
lofti og á jöröu margraddaö.
BUstörfin kölluöu á fram-
kvæmdir, sem ekki stóö heldur á.
Einar bóndi gekk glaöur og reifur
til verka, og jafnvel drenghnokki,
gat ekki annaö en dáöst aö þeim
handatiltektum, jötundugnaöi,
sem nýttist þvi betur sem hver
hlutur var á sinum staö og i sinu
bezta ástandi. Einnig var vinnu-
timi reglulegri en almennt gerö-
ist. Þaö varö fljótt ljóst, er ein-
hverjar þarfir kölluöu eftir hættu-
tima, ætlaöi hann engum aö létta
þeim af sér. Hversu skýrt hann
geröi kröfur til sjálfs sins, hlaut
aö minna okkur unglingana á aö
gera sjálfirmeirikröfurtilokkar.
Þarna var sannkallaöur vinnu-
skóli, sem bæöi létt og gaman var
aö vera nemandi i, læra aö gleöj-
ast yfir árangri starfanna, af aö
sjá móana breytast I iöjagrænan
túnvöll, eitt stykkiö eftir annaö,
og byggingar risa. Bóndinn var
þar heldur ekki einn aö verki.
Húsfreyjan, Osk Agústsdóttir frá
Anastööum, gekk einnig meö
sömu atorkuse.ni og gleöinni til
allra verka úti ssm inni, þar voru
aamtaka hendur og svo hlaut aö
v*>rða um alla þar á bæ.
Fleiri unglingar en ég voru þar
oft og er eitt af þvi ógleymanleg-
asta, hvernig boröræöur uröu þar
oft. Glaölega var rætt um störfin,
og gat ekki hjá þvi fariö, aö blóö
hlypi fram I andlitiö á einhverjum
okkar strákanna eöa öllum, er
Einar sterk-lofaöi allt þaö, er
hann taldi vel hafa veriö gert.
Okkur kom öllum saman um þaö
á eftir, aö tæpast heföum viö nú
alveg átt þetta skiliB, en alráönir i
aö reyna aö eiga þaö enn betur
næst, fullvitandi, aö þakklæti
brást aldrei fyrir vel unnin verk.
Hafi ég svo slöar á minni ævi
fáigiöþakkirfyrir handtök, hefur
mér jafnan oröiö hugsaö noröur
aö Reykjum, þar ætti ég mikiö
skóla Einars aö þakka.
Þar sem ég var þar á hverju”
sumri I nær áratug, naut ég
ýmissa sérréttinda, er veittu mér
bæöi gleöiog ábyrgöartilfinningu.
Þaö fór heldur ekki framhjá hin-
um drengjunum, aþ ég einr. haföi
leyfi til aö aka dráttarvélinni, en
ég átti lika aö skilja hana og
hiröa. Vafalaust hefur Einar séö
mig mæna öfundaraugum á þann
sjálfsagöa hlut hvers manns
þeirrar tiöar, orfin — og fékk einn
hagleiksmann sveitarinnar til aö
smiöa slikan grip handa mér, viö
hæfi, og kórónan á það var svo, aö
senda mig sjálfan til aö sækja
þaö. Allir sem til þekkja, harma
fráfall Einars á svo góöum aldri,
en vel væri, ef svo mætti meö
sanni segja um alla, aö þeir ynnu
svo vel sem Einar meöan dagsins
nyti, þvi aö, er ég heimsótti hann
á sjúkrahúsi, er hann sjálfur var
vel vitandi aö hverju stefndi,
ljómuöuþó enn fyrir sjónum hans
ræktunarframkvæmdir, sem
jöröin biöi eftir.
Svo mörgum af ættar- og ævi-
atriöum Einars hafa veriö gerö
þaö góöskilbæöi i Morgunblaöinu
og Tlmanum, aö ég bæti þar engu
viö. Um leiö og ég votta þessu
menningarheimili þakkir mfnar
og samhug, gleöst ég af þeim
sikinunargögnum, er viö öllum
blasa.er um veginn fara, merkin
sýna verkin. Móöir jörö dylur
ekki sina ásýnd, árangur hugar
og handa, ógleymanlegar minn-
ingar um óvenjulegan húsbónda,
heim ilisfööur og góöan dreng.
H.Þ.
islendingaþættir
43