Heimilistíminn - 07.11.1974, Qupperneq 7

Amma finnur
alltaf ráð
Amma dó aldrei ráðalaus, en dag nokkurn
fannst mér komið fullmikið af því góða.
Henni gat hreint ekki verið alvara...
AMM A, þú hefur ekki sagt mér satt, sagði
ég og reyndi að horfa hörkulega á hana
yfir barminn á mjólkurglasinu.
ömmu brá ekki hið minnsta við þetta.
Hún minnti helzt á enskan dómara, þarna
sem hún sat með hvitt liðað hár og augna-
ráð þess sem allt veit.
— Vitleysa, sagði hún. — Ég segi öllum
satt.
— Nei, sagði ég sannfærandi. — Þú
hefur alltaf sagt, að ef maður óski sér
einhvers nógu heitt, þá veitist manni það.
En nú er ég búin að óska mér Þórðar i tiu
ár, alveg frá þvi ég var smástelpa og ekki
hef ég fengið hann ennþá.
Amma ræksti sig og teygði sig eftir
kaffikönnunni, sem stóð á eldavélinni og
það mallaði i henni. ömmu finnst kaffið
alltaf betra, þegar það er búið að sjóða
svolitið og er hnausþykkt. Henni virðist
ekki verða meint af að drekka þetta sull,
þvi hún er spræk eins og unglamb þó hún
sé 75 ára. Alltaf er hún önnum kafin og á
ferðinni að heimsækja ættingja og vini og
hjálpa upp á þá, eða eiginlega að gefa
þeim góð ráð.
Amma er nefnilega dálitill heimspek-
ingur. Það er ekki til það vandamál, sem
hún á ekki ráð við. Nú leit hún á mig með
hvössu, bláu augunum og sagði: — Beta,
það á að túlka öll orðtök, þvi alltaf er
meining að baki orðunum. Hefurðu
annars tekið eftir þvi að nerian min er
farin að blómstra?
Amma hefur lika einstakt lag á blómum
og öll blóm, sem hún kemur nálægt vaxa
eins og þeim sé borgað fyrir það.
Ég leit til neriunnar sem stoð i glugga
kistunni og hamaðist við að blómstra. —
Hún blómstrar, já. En hvað með mig?
Þórður...
— Er hann æskuvinur þinn? greip
amma fram i.
— Já, viðvorum saman i barnaskóla og
gagnfræðaskóla og þá þegar var ég yfir
mig hrifin af honum, en auðvitað tók hann
ekki eftir mér. Ég er svo ósköp venjuleg.
Amma brosti eins og hún skildi þetta
allt. — Hvað svo? spurði hún.
— Svo fórum við bæði i verzlunar-
skólann og kynntumst svolitið betur, en
urðum aðeins kunningjar. Að minnsta
kosti var það þannig af hans hálfu.
Stundum bauð hann mér upp á skóla-
böllunum, tvisvar held ég. Þegar við
lukum skólanum fyrir tveimur árum, fór
hann að vinna á lögfræðiskrifstofu og ég i
verksmiðjunni. Nú vinnum við sem sé sitt
I hvorum enda bæjarins.
— Hittist þið aldrei?
— Bara af tilviljun. Á götunni og
þannig. Hann heilsar stundum og
stundum ekki. Stundum á laugardögum
sé ég hann á balli, en hann dansar aldrei
við mig. Eg stundi. —- Nú veiztu allt um
það, amma. Attu ekkert ráð handa mér?
Ekki segja mér að gleyma honum, það hef
ég reynt árangurslaust i tvö ár.
— Eigið þið sameiginlega kunningja?
Ég hristi höfuðið.
— Nú, þá er bara eitt fyrir þig að gera.
— Hvað?
— Hringdu til hans og bjóddu honum út.
— Hringja? Ég'.
Hún hefði alveg eins getað beðið mig að
klifa Mont Blanc snöggvast. Hún lagði
höndina á handlegg mér.
— Svolitið simtal getur komið
hlutunum af stað, sagði hún glettnislega.
Ég starði undrandi á hana.
— Ertu að meina i alvöru, að ég hringi
til hans? Hún meinti það. — Allt i lagi,
sagði ég mæðulega. — Eg skal hringja.
Hafið þið reynt að klóra höggormi bak
við eyrað? Það var einhvern veginn
þannig tilfinning, sem ásótti mig, þegar
ég valdi númerið heima hjá Þórði daginn
eftir
— Halló, svaraði valdsmannsleg kven-
rödd I hinum endanum. Það hlaut að vera
mamma hans. Ég vissi hvernig hún leit
út, há, grönn og vel vaxin, reglulega
glæsileg kona.
— Góðan daginn, sagði ég skjálfandi.
Ég heiti Elisabet. Er Þórður heima?
— Andartak. Ég heyrði fótatak hennar
og siðan nafn Þórðar. Hurð opnaðist og
lokaðist.
— Halló? Það var hann. Ég kreisti
simtólið með rakri hægri hönd og byrjaði.
— Þórður? kvakaði ég. — Hæ, þetta er
Elisabet Asgeirs. Manstu eftir mér?
Það var þögn i hinum endanum, svo
kom það: — Rauðleitt hár? Uppbrett nef?
Litil og svolitið þybbin?
Það þýddi ekkert aö mótmæla þessu,
lýsingin átti við mig.
— Auðvitað man ég eftir þér. Það varst
þú, sem áttir i erfiðleikum með bók-
færsluna i verzló! Ég fann, að sjálfs-
traustið, sem amma hafði veitt mér, var
farið að minnka.
— Já, svaraði ég i uppgerðar grintón og
reyndi að likja eftir skærum hlátri Lisu
Jóns, þeirrar i bekknum, sem Þórður
hafði tekið mest eftir.
*
7