Heimilistíminn - 07.11.1974, Qupperneq 38

© Amma
upp á auðu húsi með brotnum gluggum og
grisastiu skammt frá. Þar fundust fimm
menn og allir peningarnir, sem faðir
Silviu, hafði greit t i lausnargjald.
Silvia þekkti alla mennina úr stórum
hópi hjá lögreglunni, en sagði, að þeir
hefðu verið fleiri. Lögreglan efaðist um
það. Ekkert hafði komið i ljós, sem benti
til þess að um fleiri menn væri að ræða.
En Silvia fór ekki ofan af þvi og seinna
kom i ljós, aðhún hafði rétt fyrir sér.
Faðir hennar bauð til mikillar veizlu til
að fagna heimkomu dótturinnar og Silvla
var sjálf heiðursgesturinn. Skyndilega
gekk hún að einum gestinum, starfsmanni
föður hennar og heilsaði honum.
— Þekkir þú mig? spurði maöurinn.
— Já, svaraði Silvia. —Það varst þú, sem
komst inn til min og sagðist ætla að drepa
mig, ef ég hætti ekki að gráta. Ég þekki
hann lika, sagði hún og benti á annan
gest. Þá leið yfir hann.
— Silvia, sagði faðir hennar skelfingu
lostinn. — Eru þessir menn ræningjar?
— Já, þeir eru það, vissirðu það ekki.
En hvers vegna eru þeir hér?
Atta menn sitja nú i fangelsi, dæmdir
fyrir mannrán. Silvia virðist ekki hafa
beðið neitt tjón af þvi að dveljast hjá
mannræningjunum, en faðir hennar seg-
ist ekki lengur treysta nokkurri
manneskju.
© Sex ára
Kg kinkaði kolli og óskaði þess að ég
hefði vængi. Þá hefði ég flogið leiðar
minnar. Til Mount Everest eða álika
afskekkts staðar.
iJórður hló. — Skrýtin tilviljun, en
kannski eru það forlögin. Hann stóð upp
og gekk til min. — ösköp ertu orðin horuð,
Beta, en það fer þér vel.
Tungan i mér festist og ég kom ekki upp
orði.
Hvað með hellaristurnar? spurði
hann. — Eigum við að koma og kikja á
þær núna?
Góö hugmynd, sagði amma og
na’Stum ýtti okkur út úr dyrunum. — Við
Þórður hérna höfum heilmikið að tala
saman um.
Hellaristurnar eru þarna ennþá. Ingi-
björg dóttir min, sem er átta ára, sagði
mér það i fyrri viku.
Mamma, það er svolitið annaö
skrifað þar iika, sagði hún striðnislega.
Ilvað þá? spurði ég og roðnaði.
— Það stóð BETA og ÞÖRÐUR innap I
hjaita. Eruð það þú ... og pabbi?
Já, svo sannarlega, sagði ég og
klappaði á kollinn á henni. Amma hafði
haft rétt lyrir sér með óskina.
HI^GIÐ
— Farðu nú út Lilli, svo þú truflir hann
ekki við æfinguna.
yyy
— Ó, Pétur. Þú sveikst loforðið.
— Ekki gráta Kiara min. Þú getur
fengið annað.
yyý
Verið var að sýna ferðamannahópi
dýragarðinn. Leiðsögumaðurinn
sagði: — Gefið alls ekki strútunum
neitt að éta. Þeir sjá afskaplega illa og
gleypa allt, sem að þeim er rétt:
— Hinn fullkomni eiginmaður, tautaði
frú ein aftarlega I hópnum.

— Þetta er miklu betra, hann geltir
ekki, borðar ekki, það þarf ekki að
viðra hann, ef maður nennir þvi ekki
og ef það snjóar, setur maður undir
hann skiði.
— Eiskan, ég skal ekki taia illa um
bollurnar þinar, en þau á neðri hæðinni
mega þakka fyrir, að þú misstir enga
þeirra i góifið.
— Ég varaði þig við að spyrja hvernig
hann væri til heilsunnar.
38