Heimilistíminn - 07.11.1974, Qupperneq 9

— Er eitthvað sérstakt? spurði hann,
þegar ég hætti að hlæja.
Ég kom beint að efninu. — Mér datt i
hug, að þú gætir hugsað þér að koma með
mér i bió i kvöld. Það er hasarmynd i
Nýja bió.
Hann varð ekki vitund hissa. Kannski
var hann vanur þvi að stúlkur hringdu og
byðu honum út. Snögg afsökunin gat bent
til þess.
— Þvi miður, ég þarf á æfingu i kvöld.
— A morgun þá...
— Föstudagur? Nei, það get ég ekki
heldur. Sorry.
Það fór um mig. Jæja, sagði ég létt. —
Það er ekkert við þvi að gera. Bless,
Þórður og takk fyrir spjallið. Ég lagði á.
Amma tók á móti mér opnum örmum.
— Jæja, hvernig gekk? spurði hún og lét
sem hún tæki ekki eftir, að hnifur stóð I
hjarta mér.
— Hann sagði nei, hikstaði ég og datt
niður i stóra gamla körfustólinn sem afi
hafði alltaf setið i.
— Auðvitað, sagði amma. — Bjóstu við
einhverju öðru i fyrstu tilraun?
Ég gapti. — Attu við að ég skuli hringja
aftur?
— Barnið mitt, svaraði amma. — Ég
skal segja þér, að ég bað afa þins fjórum
sinnum, áður en hann sagði já. Hefði ég
ekki verið svona þolinmóð, værir þú ekki
til.
— Mér væri sama, sagði ég bara mæðu-
lega.
Amma reyndi aðra aðferð. — Segðu
mér, ert það ekki þú, sem alltaf ert að tala
um jafnrétti? Segirðu ekki að konur og
karlar eigi að hafa sömu réttindi og
skyldur?
Það var rétt. — Júúú, en þegar um ást
er að ræða...
— Hvað er mikilvægasl^i'lifinu, Beta?
spurði amma og leit á nyfig aftur. Hún stóð
á miðju gólfi með aðra höndina innan
undir peysunni. Napóleon, datt mér i hug.
— Ast, svaraði ég.
— Og það þýðir? sagði amma.
— Að ég hringi, stundi ég.
— Halló, þetta er Beta.
— Beta?
— Já, ég hringdi á fimmtudaginn og
bað þig að koma i bió.
— Já. Hæ, hvernig hefurðu það?
— Stórfint, svaraði ég, þó mér liði eins
og mús undir fjalaketti. Satt að segja
hafði mér ekki liðið svona illa siðan bók-
færslukennarinn henti kennslubókinni i
hausinn á mér. Bara, að ég gæti fundið
upp á cinbverju skemmtilegu t.ii að segja.
Einhverju, sem gæti komið honum til að
hlæja.
— Hasarmyndin er ennþá i bió, sagði
ég.
— Iivitklæddi morðinginn? spurði
hann.
— Já, og er vist spennandi.
— Ég sá hana á sunnudaginn, hún er
áeæt.
Nú var ég búin að vera andlega
Gætirðu hugsað þér að koma með mér i
gönguferð meðfram sjónum i kvöld? Það
er eitthvað sem likist hellaristum i
barðinu undir Friðriksbryggju. Það er
hægt að sjá þær við fjöru, ef maður
klifrar..
Rödd min dó út. Mér fannst ég það
heimskasta af öllu heimsku. Það væri
ekki verra, þó ég hefði boðið transkeisara
i berjamó.
— Leiðinlegt, en ég hef ekki tima.
Hann sagði ekki einu sinni af hverju.
— Allt i lagi, sé þig Þóröur.
Þetta geri ég aldrei aftur, sagði ég við
sjálfa mig. Aldrei skal ég litillækka mig
svona. Heldur morkna ég niður eins og
gamalt tré en saga svona sundur hjarta-
ræturnar.
Amma tók þessu með ró. — Já, afi þinn
var llka þrár, en ég var bara þrárri. Þú
ert eins og pabbi þinn, Beta. Hann var svo
hræðilega feiminn.
— Geta konur gengið i einhverja út-
lendingahersveit? spurði ég.
— Sagðirðu að hann héti Þórður Hall-
grfmsson? spurði amma, eins og hún
hefði ekki heyrt spurningu mina.
— Þú skalt ekki voga þér að hringja tji
HVAÐ VEIZTU
1. Hvað heitir vængjaði hesturinn i
grískri goðafræði?
2. Hvar féll Davy Crockett?
3. Hvað heitir fjallið i' Afriku, sem
nokkir lslendingar klifu fyrir
skemmstu?
4. Hvað heitir höfuðborg Möltu?
5. Hvað heita frumbyggjar Nýja Sjá-
lands?
6. Hvað hét aðstoðarmaður Hilarys er
þeir klifu Mount Everest árið 1953?
7. Hvað eru margar tommur i metr-
anum?
8. Fyrir hvað er Maria Callas fræg?
9. t hvaða álfu eru Atlas-fjöllin?
10. Hvað heita „skytturnar þrjár”?
Hugsaðu þig vandlega um — en svörin
er að finna á bls. 39.
hans eða hafa " samband við hann á
nokkurn hátt, sagði ég og beit saman
tönnunum til þess að leggja áherzlu á
alvöru orða minna.
— Ég lofa þvi, sagði amma hátiðlega.
Næstu tiu daga léttist ég um þrjú kiló og
þaö sakaði svo sem ekkert. Verra var, að
ég var skapill. Áður hafði vonin haldið
mér uppi, en nú var hún ekki þarna
lengur.
Amma minntist ekki meira á Þórð og
það var gort. Hélt ég. Alveg þangað til
þremur vikum seinna. Þá gerðist dálitið,
sem hristi grunninn undan tilveru minni.
Amma hringdi. Það var áreiðanlega
eitthvað sérstakt um að vera, þegar
amma þarf að hringja, hún hefur nefni-
lega ekki sima, heldur fer yfir til ná-
grannans.
— Þú verður aö koma, sagði hún. — Ég
þarf að sýna þér dálitið. Komdu strax.
— Eru komirÞ-fleiri blóm neriuna?
— Komdu strax, Beta, endurtók amma
bara og lagði á.
Ég stökk á bak hjólinu og rauk af stað
án þess að gefa mér tima til að greiða
mér. Ég leit áreiðanlega út eins og striðs
fangi á flótta, þar sem ég geystist eftir
vegi»tim,klædd röndóttri skyrtu af pabba
og/eldgömlum gallabuxum.
Kannski var amma veik? Nei, hún hafði
verið hress i simann, næstum hlæjandi.
Hvað skyldi hún nú vera að bralla?
Það var ekki fyrr en ég var komin inn i
forstofuna, að ég komst að þvi. Ég heyrði
raddir innan úr stofu. Tvær karlmanns-
raddir og rödd ömmu. Ég þekkti ekki aðra
kalrmannsröddina, heyrði aðeins, að
maðurinn var roskinn. En hina þekkti ég
og það strax, það var rödd Þórðar!
Ég var að þvi komin að læðast út, þegar
amma opnaði stofudyrnar og kallaði: —
Nei, Beta? Ert þú komin i heimsókn. En
gaman! Hún deplaði til min auganu
meöan hún talaði og leit út eins og nær-
sýnn páfagaukur.
Ég horfði bálreið á hana. — Það varst
þú, sem...
— Komdu inn og heilsaðu upp á gamlan
vin minn, Þórð Jónsson. Sonarsonur hans
er með honum og heitir lika Þórður.
Klær páfagauksins voru beittar og
sterkar og áður en ég vissi af, stóð ég inni
á stofugólfi.
— Ég hitti þá af tilviljun úti á götu, tisti
páfagukurinn — og mér datt i hug...
— Fallegt af þér, Ingibjörg, sagði þá
eldri maðurinn, sem sat i stólnum hans
afa. — Hvað er eiginlega langt siðan við
höfum spjallað almennilega saman?
Fimmtiu ár eða sextiu?
— En elskan min... sagði amma og leit
til skiptis á okkur Þórð yngri. — Þekkist
þið?
Þá hefði amma átt skilið að fá Óskars-
verðlaun, þvi ég hef aldrei séð jafn frá-
bæran leikaraskap.
— Er hún amma þin? spurði Þórður.
Framhald á bls. 38
9