Heimilistíminn - 07.11.1974, Page 31

Rauði krossinn greiðir úr
fjölskylduflækjum stríðsins
Þannig auglýsingaspjöld hanga uppi viöa I Þýzkalandi.
— HJÁLPIÐ mér að finna pabba minn.
Þannig hefjast mörg þeirra bréfa, sem
streyma til leitardeildar þýzka Rauða
krossins. Framhald bréfsins var svo-
hljóðandi: Móðir min lézt i gasklefunum i
Auschwitz, þegar ég var fjögurra ára.
Númerið, sem tattóveruð var, á vinstri
handlegginn á mé er 70072. Mamma var
númer 70071. Bg bý i Póllandi.
Stúlkan, sem skrifaði þetta bréf, Lidia,
fann ekki föður sinn. En hún endurheimti
móður sina. önnu Bocharovu hafði tekizt
að sleppa, en hún var sannfærð um, að
dóttir hennar væri dáin. Endurfundirnir
voru hjartnæmir.
Þetta er aðeins dæmi um það fólk, sem
þýzki Rauði krossinn hefur fundið.
Bráðum eru liðin 30 ár frá lokum
styrjaldarinnar, en þessi deild hefur alltaf
nóg að gera.
Síðan 1945 hefur deildin hjálpað 125
þúsund börnum að finna foreldra sfna, og
i hverjum mánuði verður góður endir á
um það bil 150 málum.
— Það er alltaf dásamlegt að geta sam-
einað fjölskyldumeðlimi eftir margra ára
aðskilnað, segir fulltrúi Rauða krossins.
— Það er stundum einkennilegt. — Fólkið
hefur ekki sézt i mörg ár og þekkist alls
ekki. Flestir eru óstyrkir, en við vitum
ekki annað, en allir séu ánægðir með
endurfundina.
Fleiridæmi: Arið 1944 fannst litil stúlka
i isköldum sjónum i finnska flóanum. Hún
var eina manneskjan, sem komst af, eftir
að flutningaskip rakst á tundurdufl.
Farmur skipsins var flöttamenn frá
Þýzkalandi.
Einn fiskimannanna, sem björguðu
barninu, tók hana að sér og skirði hana
Gitte Paulsen. Mörgurh árum seinna,
þegar Gitte var orðin fullorðin, langaði
hana til að hafa uppi á réttum foreldrum,
eða að minnsta kosti komast að þvl, hvað
af þeim hafði orðið. Rauði krossinn fann
foreldra hennar og þá varð Gitte Paulsen
að Marlis Washkuhn.
En eitthvað var það við málið, sem olli
fulltrúum Rauða krossins heilabrotum.
Það var sem sé ekki 100% vfst, að þeir
hefðu fundið rétt barn handa réttum
foreldrum. Þeir héldu áfram að leita og
fundu loks arkitekt að nafni Erwin
Hekeler. Hann hafði misst konu og fimm
dætur um borð i flutningaskipi, á sama
tima og Gitte fannst. Nákvæmar
rannsóknir leiddu i ljós, að Gitte/Marlis
var dóttir hans og þá varð hún að Ursulu
Hekeler.
Rauði krossinn notar bæði auglýsinga-
spjöld og útvarpsþætti við leit sina.
Börnunum er nákvæmlega lýst og
aðstæður við aðskilnaðinn skýrðar. Oft
ber þetta góðan árangur. Stundum of
góðan. Stundum hafa 50 foreldrar gefiö
sig fram vegna eins barns.
Það er erfitt verk að sanna, að þetta
barn og þessir foreldrar eigi saman.
Læknar koma til skjalanna og taka blóð-
prufur og athuga erfðaeiginleika. Allt,
sem stendur i mannlegu valdi, er gert til
að forðast mistök.
En það kemur fyrir, að sönnunargögnin
eru svo veik, eða margbrotin, að Rauði
krossinn getur ekki ábyrgzt að allt sé rétt.
Til dæmis i Friedheim/Resert-málinu,
þar sem ungur, mállaus piltur villtist frá
móður sinni á járnbrautarstöð einhvern
af allra siðustu dögum striðsins. Sonurinn
fannst mörgum jp'um siðar, á barna-
heimili i Berlin.
En þar höfðu orðið mistök. Rétti sonur-
inn fannst 1953 i Tékkóslóvakiu. Nú átti
frú Resert allt i einu tvo syni og tók þá
báða að sér. Hún vildi ættleiða þann, sem
ekki var sonur hennar, en y firvöld þorðu
ekki að ábyrgjast, að ættingjar hans
fyndust ekki. Arið 1962 fannst svo faðir
hans, Arthur Burow, i þorpi einu i grennd
við Frankfurt. Þessi saga endaði alveg
sérstaklega vel, þvi frú Resert og Arthur
Burow gengu nýlega i hjónaband.
31