Heimilistíminn - 07.11.1974, Side 14

Lubba og hinir hnoðrarnir sátu á hattinum hennar Láru frænku,
þegar hún fór út.
lenti í sólargeisla, Þá glitraði
og skein á silkihárin i búk
hennar.
Einn daginn leit út fyrir að
Lubba ætlaði að lenda i ævin-
týri. Þá kom ung stúlka með
kvakandi rödd og bauð Láru
frænku með sér i veizlu.
Lubba skildi, að þetta var eitt-
hvað alveg sérstakt. Gamla
konan hamaðist i öllu, mátaði
föt úr skápum og skúffum. Þá
sat Lubba og margir aðrir
hnoðrar á fjólubláa sunnu-
dagshattinum hennar Láru á
hillunni i forstofunni og fylgd-
ist með.
Unga stúikan hjálpaði
gömlu konunni að klæða sig og
setti hattinn á höfuð henni.
Þegar þær gengu eftir gangin-
um og niður tröppurnar, rugg-
aði allt svo undarlega, að
Lubba og hinir hnoðrarnir
gátu ekki annað en hlegið.
Þegar út á götuna var kom-
ið, gerðist það: — En Lára
frænka, sagði stúlkan. —
Ósköp er hatturinn þinn ryk-
ugur. Lánaðu mér lykilinn, þá
fer ég upp og bursta hann.
Áður en Lubba gat áttað sig,
var hún komin upp i íbúðina
aftur og unga stúlkan burstaði
svo fast, að Lubba var alveg
að niðurlotum komin, þegar
hún datt af hattinum og lenti á
dyrakarmi.
Aumingja Lubba lóhnoðri.
Þetta var leiðinlegt, en það
hafði byrjað svo skemmtilega
á hattinum hennar Láru
frænku. En hinir hnoðrarnir
hugguðu Lubbu með þvi að
það gæti eitthvað skemmtilegt
gerzt ennþá.
Siðan gekk allt sinn vana-
gang, þangað til Lára frænka
veiktist og varð að liggja i
rúminu lengi. Þá kom fjaðra-
sópurinn ekki i langan tíma og
hnoðrunum leiddist hræðilega.
Bráðlega voru þeir farnir að
sofa allan sólarhringinn. Að-
eins þegar læknirinn kom til
að lita eftir Láru frænku, kom
ofurlitil vindhviða gegn um
dyrnar og hnoðrarnir lifnuðu
aðeins við. En varla voru þeir
vaknaðir, fyrr en þeir lentu á
sama staðnum aftur.
Þá kom unga stúlkan aftur
dag nokkurn og vildi endilega
gera eitthvað fyrir frænku
sina. Hún opnaði alla glugg-
ana og þá fór að blása um stof-
una og hnoðrarnir þeyttust svo
um, að þeir fengu svima.
Þessu voru þeir ekki vanir,
Gamla, dökka, skapilla lóin
uppi á dyrakarminum kvart-
aði og kveinaði, þvilikt hafði
hún aldrei upp lifað.
Lubba var ekki kyrr eitt
andartak. Um leið og hún sett-
ist til að hvila sig, kom ný
vindhviða og þyrlaði henni af
stað aftur. Þetta var nú full-
mikið af því góða, hún náði
varla andanum af þessu öllu.
Ekki batnaði það, þegar
unga stúlkan kom með skritna
vél, er var svo svöng, að hún
gleypti alla hnoðrana, sem
hún náði i. Lubba flúði að
rauða veggtjaldinu til að fela
sig, en það dugði ekki. Langur
raninn á vélinni kom og áður
en Lubba vissi af, var hún
komin niður i koldimman
maga.
Það var þröngt þarna niðri,
vond lykt og hræðilegur trekk-
ur.
Vindurinn var svo mikill, að
14