Heimilistíminn - 07.11.1974, Qupperneq 15

ekkert heyrðist i hnoðrunum,
þó þeir kölluðu af öllum kröft-
um. Loksins varð þó hljóð, en
þá kom eitthvað fyrir magann
iþessari gráðugu skepnu. Ein-
hver tók hann úr og tæmdi
hann i stóra tunnu.
Lubba datt niður ásamt öll-
um hinum, en áður en lokinu
var skellt yfir, kom litil vind-
hviða og feykti nokkrum
þeirra upp úr tunnunni og einn
þeira var Lubba.
Nú þeyttust þeir aldeilis af
stað. En mikið skelfing var
allt öðruvisi hérna úti. Himin-
inn, sem þeir höfðu bara séð út
um gluggann, var svo stór, að
það var ekki nokkur leið að sjá
fyrir endann á honum. Það
var raunar ekki mikill timi til
að lita i kring um sig. Vindur-
inn þreif þá með sér og ekki
var hægt að segjast neins stað-
ar. En þeir voru farnir að
breytast.
Hægt og rólega sveif Lubba
niður og lenti á vöruflutninga-
bil með mörgum pokum. Hún
datt niður á pallinn og lagðist
örþreytt til hvildar.
Þvilikt ferðalag. Hún hafði
flogið yfir hús og götur, og
mikið var heimurinn stór. En
hún hafði týnt öllum vinum
sinum á leiðinni og nú fann
hún að hún var hræðilega ein-
mana. En einmitt þegar hún
var rétt að sofna, sá hún að
þarna voru aðrir hnoðrar Að
visu voru þeir ókunnir, en
Lubba gladdist við að sjá þá,
og sofnaði ánægð.
Hún svaf lengi og hafði ekki
hugmynd um, að billinn fór af
stað og hún var komin i ferða-
lag. Hún vaknaði heldur ekki,
þegar billinn nam staðar og
hinir hnoðrarnir á milli pok-
anna fóru að tala saman.
Loks þegar Lubba vaknaði,
skein sólin, svo ekki var nokk-
ur leið að sjá neitt i langan
tima. Þetta mikla ljós var ekki
þægilegt. Hún heyrði rödd við
eyrað á sér: — Hæ, þú þarna!
Lubba deplaði augunum og
sá að pokarnir voru horfnir og
þegar hún vandist birtunni, sá
hún lika, að vingjarnlegur
hnoðri sat við hlið hennar.
Hann var miklu grófari, stærri
og dekkri en Lubba, en þó
gæðalegasti hnoðri.
— Halló, ég heiti Strilla og
ég hef átt heima i strigapokum
eins lengi og ég man eftir mér,
sagði hann. — En nú kæri ég
mig ekki um að eiga heima
þar lengur.
Meðan Lubba hlustaði á
Strillu, leit hún niður á búkinn
á sér og varð dauðskelfd. Nú
var hún ekki lengur skinandi
hvit, heldur grábrún og ljót.
Hörmulegt. Hana langaði
mest til að gráta.
En þá sagði Strilla: — Skil-
urðu, það fer svona fyrir flest-
um, sem koma sér út til að lifa
lifinu. Maður verður ljótari af
þvi, en það er gaman að skoða
heiminn, hvort sem maður er
hvitur eða brúnn. Viltu koma
með mér?
— Já, sannarlega, svaraði
Lubba og gleymdi hörmum
sinum.
Striila greip fast i Lubbu og
siðan stilltu þær sér þannig
upp, að vindurinn greip þær.
Saman flugu þær svo búrt, yfir
stóran akur, út að skóginum
og til móts við ný ævintýri.
HI^GIÐ
— Ég er 100% viss um, að þú varst með
giftingarhring um borð i skipinu.
Forstjórinn hitti Egil á
knattspyrnuieik og sagði byrstri
röddu: — Skritið að ég skuli hitta þig
hér. Þú sagðist ætla að jarðarför
frænda þins.
— Já, það er frændi minn, sem dæmir
leikinn.
Hún ákvað að láta breyta á sér nefinu
og fór þvi til fegrunarlæknis
— Þaö kostar yður um 70 þúsund
krónur, sagði hann að lokinni rann-
sókn á nefinu.
— Það cr hræðilegt! Er ekki til ódýrari
aðferð?
— Jú, þér gætuð til dæmis reynt að
ganga á ljósastaur.
— Maðurinn minn talar upp úr
svefninum, læknir. Hvað á ég að að
gera?
— Hvernig væri að lcyfa honum að
koma nokkruin orðum að á daginn?
— Æðasláttur yðar er dálitið hægur.
— Gerir ekkert, ég hef nógan tima...
75