Heimilistíminn - 07.11.1974, Side 33

að hann rétt kosmt þar fyrir. Garðurinn var við
glugga og hinum megin — hjálp! Þar var
ekkert nema loft og langt, langt fyrir neðan var
gata, þar sem pinulitir bilar óku fram og aftur
og fólk gekk á gangstéttunum og leit ekki út
fyrir að vera stærra en blaðlýs.
Bastian hafði dottið niður i blómakassa, sem
hengdur var undir glugga. Heppilegt, að hann
hafði ekki dottið lengra niður. Sem betur fer
var glugginn við blómakassann opinn. Hann
leit inn. í gluggakistunni lá svei mér þá köttur,
litil kattastelpa.
Hún var minni en Bastian og hafði afar
failegan feld, loðnari og mýkri en nokkurn
kattafeld, sem Bastian hafði séð. Já,katta-
stelpan var eiginlega öliu fremur gulbrúnn
feldur en köttur.
— Hvað á eiginlega að þýða að koma svona?
sagði kisustelpan og lyfti annarri augnabrún-
inni, en hreyfði sig ekki að öðru leyti.
— Ja, svaraði Bastian. —Það er vist einhver
óregla á flugferðum þessa dagana. Ef ég má
koma inn, skal ég útskýra það.
— Ekki að tala um, sagði kisustelpan. — En
komdu þér burtu úr garðinum minum i hvel
Hann er eina náttúran, sem ég hef til umráð
En Bastian skauzt inn um gluggann, rc
framhjá kisustelpunni. Hann gat ekki far
neitt annað, ef hann átti ekki að detta niður <
láta lifið. Hann kom inn i afskaplega stóra
fallega stofu með þykku gólfteppi og mörgu
málverkum á veggjunum. Húsgögnin vo
gljáandi,
— Átt þú heima hér? Spurði hann kisustel
una.
— Ja, en ég kæri mig ekki um gesti. Bles
— Ja, sagði Bastian. — Fólk er svo misjafi
Heima hjá mér eru gestir alltaf velkomnir. V
gefum þeim eitthvað gott að borða
mmmmmmm, drekka og ...æ.
— Út! hrópaði kisustelpan og augun sku
gneistum um leið og hárin tóku að risa á bakii
á henni. — Út eða ég kalla á manneskjurn
minar. út! Hún benti á gluggann með skottin
en Bastian leit i aðra átt og lét sem ekkert væ
Hann langaði ekkert til að fara út um glugga
fjórðu hæð.
— Ja, sagði hann. — Annars heiti ég Seba;
ian Mendelsohn Tjaikowsky og.....
Þá valt kisustelpan á bakið og flissaði h<
ósköp og dillaði rófunni.
— Það er ómögulegt. Köttur getur ekki þe
ið það. Segðu það aftur.
— Se-ba-sti-an Men-del-sohn Tjai-kow-sl
sagði Bastian hægt, en þá hló kisustelpan s
mikið, að Bastian hélt, að hún væri orðin ve
— Ó, nei, stundi hún. — Þetta er heimskule
asta og fyndnasta nafn, sem ég hef nokkur
tima heyrt.
— Þá hefurðu bara ekki heyrt mörg nöf
sagði Bastian svolitið móðgaður. — Annars
ég að fara á sýningu, það er að segja, næstu
þvi á sýningu, eða eitthvað i þá áttina.
— Ó, þetta er hlægilegt, veinaði kisustelp