Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 13

nýfur
dagur
ANGELA kyssti morgunferskt andlit
dóttur sinnar. — Nú máttu ekki týna
matarperiingunurn þinum vina min. Settu
þá i budduna og ferðapeningana i vett-
linginn.
Liz tók af sé vettlinginn og stakk pen-
ingnum i hann. — Hann datt niður i
þumalinn, kvartaði hún og tók af sér
vettlinginn aftur. Þá datt peningurinn á
gólfið og valt undir blómagrindina við
gangdyrnar.
— Liz, sagði Angela og lyfti blóma-
grindinni, þannig að duft af blóminu féll á
kjólinn hennar. Hún beygði sig eftir pen-
ingnum og dustaði af kjólnum. — Sjáðu,
hvað þú gerðir.
Liz setti upp leyðasvip, en fjarrænan,
eins og hún teldi sig alls ekki ábyrga.
Angela kyssti hana aftur og ýtti henni út
úr dyrunum. Þvi lokaði hún
dyrunum og stóð um stund i gang-
inum. Morgunsólin skein inn og lýsti
upp blettina, þar sem barnavagninn hafði
staöið, blettina, þar sem málningin var að
losna af veggjunum og skemmt veggfóðr-
ið. Þykkt ryklag var á flisunum meðfram
fólfteppinu. Hún hugsaði um stofuna, þar
sem allt var á tjá og tundri, uppvaskið
sem beiö og ungbarnið sem lá i rúminu og
beiðeftir morgunbaðinu. Skyndilega kom
eitthvert eirðarleysi og uppreisnarlöngun
upp i henni Skelfing var þetta allt leiðin-
legt og einhæft.
Hún gekk inn i svefnherbergið og opnaði
gluggann upp á gátt fyrir skæru sólskin-
inu, sveipaði teppi um Mike og bar hann
fram á bað. Aldrei hafði Liz bleytt sig
svona mikið á næturnar. Það var alveg
sama hvað hún gerði, þett.a var alltaf
sama erfiðið á hverjum morgni. En son-
urinn virtist ekkert hafa á móti þessu.
Hún klæddi hann úr og hann saug þumal-
fingurinn hinn ánægðasti og sparkaöi fót-
unum i allar áttir.
— Litli heimskinginn minn, sagði
Angela bliðlega. Hún lét renna i baðkerið
og setti hann i það. Eins og alltaf náði
hann i sápuna og beit vel i hana, áður en
hún náði henni af honum og svo blés hann
stórar sápukúlur. Einkennilegt að börn
skyldu yfirleitt vaxa upp, hugsaði Angela.
Liz hafði verin ennþá verri. Hún hafði
borðað alls kyns óþverra, mold, sand og
kolasalla.
1 barnavagninum veifaði Mike hringlu,
sem Liz hafði eitt sinn átt og þá gat
Angela farið að laga til eftir helgina. Hún
setti útvarpið á fullan styrk svo hún losn-
aöi við að hugsa um það sem hún var að
gera. Maður mátti ekki einbeita sér um of
að þvi að þurrka ryk, búa um rúm og þvo.
Þá gerði maður sér grein fyrir að maður
var ekkert annað en vinnukona, illa útlit-
andi i gömlu pilsi og peysu með harðar
snarpar hendur.
Hún tók sunnudagsblaðið af skrifboröi
Jimmys og nam staðar með augun á
dagatalinu. Hún rétti fram höndina og reif
sunnudaginn af og meöan hún vöðlaði
snepilinn saman i lófa sér, staði hún á
daginn sem kominn ar. Það var afmælis-
dagur hennar!
— Jæja, jæja, sagði hún upphátt.
Jimmy hafði ekki munað það, en það sem
verra var, hún hafði gleymt þvi sjálf...
Hversu auðmjúkur og þýðingarlaus gat
maöur eiginlega orðið.
Svolitið æst þurrkaði hún af skrifborð-
Angelu fannst
illa gert af Jimmy
að gleyma afmælis
deginum hennar,
eins og hún lagði
hart að sér við að
halda húsinu hreinu
og elda ofan í hann
og börnin
inu og sfðan leit hún á sjálfa sig i speglin-
um. Hún leit ekki sem verst út til að vera
29 ára, en var ekki eitthvað leiðinlegt við
hana, eitthvað fölnað? Var ekki eftirvænt-
ingarsvipurinn horfinn?
Það var afmælið hennar og allt sem hún
gerði, var að geysast um húsið með af-
þurrkunarklút og bursta. Mike kjökraði i
vagninum og hún hrökk við. Nei, þáð var
vist ekkert hægt við þessu að gera. Hún
gekk fram i eldhúsið til að búa til afmælis-
hádegisverð úr soðnurn eggjum, brauði og
smjöri handa sjálfri sér og barninu.
Eggin voru þegar farin að sjóða, þegar
hún lagði frá sér brauðhnifinn og sagði
hátt: —Nei, ég vil það ekki! Hún slökkti á
eldavélinni, hljóp inn i herbergi og reif af
sér fötin. Hún fór i nýjar sokkabuxur og
nýju buxnadragtina utan yfir.
Nokkrum minútum siðar gekk hún hratt
niður High Road með Mike, sem sat i
vatninum og naut lifsins, eins og aðeins
litil börn eru fær um. Hann tuggöi vettl-
inginn sinn og horfði á heiminn meðan
mamma hans gekk greitt inn i stóra
snyrtivöruverzlun.
Angela mátaði i rólegheitum hárkollu
eftir hárkollu, áður en hún tók ákvörðun.
Hún valdi eina, sem féll vel við ljósa hárið
hennar, en var þykkri og siðari og borgaði
hana án minnsta samvizkubits.
Meðan hún beiö þess að fá til baka,
brosti hún ánægð framan i sjálfa sig i
speglinum. Miklu betra! Stúlkan sem
brosti til hennar úr speglinum, leit út-eins
og stúlka, sem gerir sér grein fyrir þýð-
ingu sinni, sem vissi að hún var eitthvað.
Angela gekk ánægð út og ók vagninum og
Mike að stóra vöruhúsinu.
13