Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 36

rödd hennar óskýra.
— Væri það svo ótrúlegt?
— í mínum augum væri það, en mig langar samt
til að vita hvort það voru þínar eigin tilfinningar
eða mínar sem þú varst að mæla.
— Skiptir það máli? Hann tók upp nýja sígarettu
og kveikti í henni.— Þú verður kannske fyrir áfalli,
en ég vil giftast þér, ef þú vilt mig. Hann brosti með
samanbitnum vörum. Ef þú ætlar að segja, að þetta
hafi ég sagt áður fyrir tíu árum, þá gerðu það og
fullnægðu illkvittni þinni, en það hefur ekki liðið
einn dagur allan þennan tíma, svo ég haf i ekki þráð
þig-
— Ég á erfitt með að trúa því.
— Er það, GaytRöddin var lág og blíðleg.
Hún sneri sér að honum, óhamingjusöm og ringl-
uð. — Það hlýtur að vera ástæða, skýring á því sem
gerðist fyrir tíu árum, Nick. Ég held að ég sé ekki
reiðubúin að trúa því sem þú segir, en samt langar
mig að heyra það. Það var önnur, ekki satt.
Hann hló lágum, hæðnislegum hlátri. — Jú, stór
og feitur yfirmaður í herdeildinni. Ég vonaðist til
að fá nokkra aukafrídaga og hann féllst á að við
skiptum um númer og skipsskráningarskjöl. Það
var ekki auðvelt að fá hann til þess, en með 140 pund
í höndunum lét hann loks undan. Hann heyrði hana
grípa andann á lofti og f lýtti sér að halda áf ram. —
Það er ekki eins ótrúlegt og það virðist. Ég hafði
verið færður yfir í aðra deild, þar sem enginn
þekkti mig, enginn vissi hvernig ég leit út. Við
þyrftum ekki að hafa áhyggjur af af leiðingum fyrr
en á Kýpur þremur dögum síðar, en ég hugsaði ekk-
ert um það þá. Það eina sem ég var að hugsa um,
var að ég hafði fengið nægilegan tíma til að gera
þig að heiðarlegri konu. Hann gretti sig. — En jaf n-
vel best skipulögðu áætlanir geta farið út um þúf ur.
Hann tók langan reyk af sígarettunni og andvarpaði
þungt. Gaybrielle beið og þorði ekki að opna munn-
inn. Loks hélt hann áfram, hljómlausri röddu og
eins og hann þyrfti að draga hvert orð upp úr djúpi
gleymskunnar. — Þegar ég var á leiðinni til móts
við þig í Caxton Hall, varð ég undir olíubíl í grennd
við Chatham og síðan veit ég ekkert fyrr en ég
komst smám saman til meðvitundar á hersjúkra-
húsi sex vikum síðar. Mér var sagt, að ég hefði
margbeinbrotnað, og verið tvíhöfuðkúpubrotinn
þar að auki. Hann sló öskuna kæruleysislega af
sigarettunni. — Það er öll sagan, sagði hann loks
hörkulega.
Gaybrielle lyfti höndinni. — Ef þetta er satt,
hvers vegna fékk ég þá ekki að vita um slysið? Hún
leit á hann með efasemdasvip. — Og hvers vegna
stóð ekkert í blöðunum um slysið, ef það átti sér
raunverulega stað?
— Það stóð þar. Hann strauk sér um ennið og
hrukkan dýpkaði.— Ég hét bara Lyleham undirfor-
ingi i þeim fréttum. Sjúkrahúsið sendi út nafnið og
númerið á merkinu, sem ég var með um hálsinn,
þegar ég var lagður inn. Logie Maitland getur sagt
þér það. Þá kynntumst við. Hann var í herþjónustu
á sjúkrahúsinu þá. Hann sneri sér við og leit fast á
Caybrielle.— Ég var þarna í átján mánuði og þegar
ég kom aftur til Cambridge, gat ég ekki komist að
neinu öðru um þig, en að þú hefðir gifzt einhverjum
Robert Allen og byggir einhvers staðar í grennd við
London. Ég hitti stúlku frá Kaupmannahöfn og bjó
með henni í nærri f jögur ár. Hún var góð og skiln-
ingsrík og ég hagnýtti mér filfinningar hennar í
minn garð en ég elskaði hana ekki. Hins vegar var
hún hreinasti villiköttur, þegar um líkamlega ást er
að ræða.
— Þú kvæntist henni ekki?
— Nei, hún komst að því að hún mundi hafa það
betra með f lugmanninum sínum og eftir því sem ég
best veit, er hún ákaflega hamingjusöm á litla,
danska heimilinu sínu. Ég fékk jólakort frá henni í
fyrra með mynd af þremur pattaralegum krökk-
um.
Gaybrielle lyfti brúnum. — Þínum eða flug-
mannsins? spurði hún stríðnislega.
— Hans. Hann drap í sígarettunni og fleygði
stubbnum yfir öxliná út um opinn gluggann. — Ég
hef verið alveg hreinskilinn við þig, Gay. Getur þú
ekki verið það líka við mig? Ég elska þig og hvað
sem kann að hafa gerst í líf i mínu, kemur það þeim
filfinningum ekkert við. Tilfinningar mínar hafa
ekkerf breytzt á tíu árum. Það eru ekki margir
menn á minum aldri, sem geta sagt það sama.
Gaybrielle sá skyndilega David Glennister fyrir
sér.
— Hefur hann svona tilfinningar?
— Hann hver? Hún sneri sér undrandi að honum.
— Glennister? Leiðinlegur eins og þokugrár
mánudagsmorgunn.
Hún rétti út höndina að kveikjulyklinum. — Það
er orðið framorðið, Nick.
Hann stöðvaði hönd hennar og hélt fast um hana.
— Þú getur ekki gif zt honum, Gay. Hann elskar þig
ef til vill á sinn hátt, en í guðs bænum, hvers konar
maður yrði hann þér?
— Kannske tilitssamari en þú, svaraði hún alvar-
leg.
— Það getur verið, en hann elskar þig ekki. Ást
spyr ekki um smámunalega mannasiði eða skyn-
semi. Geturðu svarið, að David Glennister haf i sýnt
minnsta neista af mannlegum tilfinningum af ein-
hverju tagi? Þú elskar hann ekki meira en ég.
Hún reiddist, en ástæðan var öllu heldur von-
brigði yfir að geta ekki vísað á bug þrá sinni til
Nicks, en hitt, að henni sárnaði fyrir hönd Davids.
— Það er ekki svo einfalt, Nick. Maður getur ekki
meðhöndlað fólk eins og sálarlausa hluti. Ég er trú-
lofuð David og ég vil ekki særa hann.
— Þú ert þá reiðubúin að lifa líf inu sem eiginkona
hanstil að komast hjá því. Hvaða áhrif heldurðu að
slíkt hafi á Melissu?
— Það veitir henni öryggi og naf n, sem hún getur
borið sem sitt eigið, svaraði hún rólega.
— Er mitt ekki nógu gott? Hún hefur ekki meiri
rétt til neins annars.
Hún greip fyrir augun. — Viltu vera svo góður,
Nick. Segðu ekki meira í kvöld. Ég verð að fá tíma
til að hugsa.
Hann andvarpaði. — Ég hef haft tíu ár til að
hugsa, það er enginn vafi í sál minni.
— Þú þarftekki að taka tillittil Melissu.