Heimilistíminn - 20.10.1977, Blaðsíða 23

amma hughreystandi, — ,,hún verður orðin
miklu stærri, þegar þar að kemur.”
En ennþá mundi langur timi liða, þangað til
þau færu upp i selið, og það voru margvisleg
störf óunnin á heimilinu, sem ljúka þurfti, áður
en það yrði.
Pabbi og afi voru lengi úti i skógi á hverjum
degi og hjuggu i eldinn tré af ýmsum stærðum.
Skógarhögg var alltaf mikið erfiði, og Brúnn
þurfti lika oft að beita kröftum sinum til hins
itrasta við að draga timbrið heim, enda
skógarstigurinn löngum erfiður yfirferðar.
Þessa erfiðu daga bar mamma alltaf fram
handa piltunum það bezta, sem búið hafði að
bjóða, og drengirnir sáu um að velja bezta
fóðrið handa Brún.
En þegar veðrið var gott og blessuð sólin
skein glatt á heiðbláum vorhimninum, sneru
þeir sér gjarna að öðrum störfum. Þá óku þeir
til dæmis mykjunni á túnið og skiptu verkum
þannig, að Tóti fékk að stjórna Brún, sem
spenntur var fyrir sleðann og aka hlössunum
niður eftir. Pabbi mokaði i mykjukassann, en
afi dreifði úr. Það leyndi sér ekki, að Brúnn
undi sér vel, hneggjaði til Tóta öðru hverju og
hljóp léttilega heim með tóman sleðann. En
Tóti stóð sprækur aftan á og söng af kátinu, þvi
að honum þótti þetta svo gaman.
,,Hann imyndar sér liklega, að hann sé að
aka blómum,” sagði amma og setti svuntu-
hornið fyrir nefið.
Afi hló.
,,Já, það er nú ekki beint blómaangan hérna
ennþá, — ,,en engu að siður er vor i lofti.”
,,Já, það er alveg rétt,” sagði amma, — ,,og
mig langar mest til að syngja lika.
Nú komu nokkrir hlýir og sólrikir dagar i
röð, og allir á heimilinu sungu af fögnuði yfir
komu vorsins.
Mamma hafði gengið syngjandi út að læk,
með stóra fötu fulla af þvotti, sem hún hafði
þvegið í eldhúsinu, og rauf nú breitt gat á
fönnina.
,,Hvað hefurðu nú i huga?” spurði amma.
,,Ég ætla að skola þvottinn hérna,” sagði
mamma, — ,,það er svo miklu fljótlegra en að
bera allt vatnið inn i eldhús.”
,,Já, enblessuð góða,” sagði amma alvarleg,
— ,,vatnið er allt of kalt, þú getur veikzt af
þessu tiltæki.”
,,Nei, það er engin hætta á þvi, ég verð ekki
sein i svifum,” sagði mamma og hóf þegar
verk sitt.
,,Nei, þetta getur ekki góðri lukku stýrt,”
sagði amma, — ,,og nú er líka farið að hvessa.”
,,Nei, amma, vertu alvegróleg, þetta er bara
hlý gola,” sagði mamma hlæjandi og hamaðist
við að skola þvottinn. ,,Ég ætla ekkert að vinda
hann,” hélt hún áfram, — ,,ég festi hann aðeins
á runna og greinar, og þá rennur vatnið sjálf-
krafa úr honum.”
Amma var hljóð um stund.
,,Ég held ég bjóði þér enga hjálp, þvi að það
borgar sig ekki, að við verðum báðar veikar.”
„Vertu alveg róleg amma,” endurtók
mamma,— ,,ég yerð ekki nema stutta stund.”
En mamma hafði vist alveg gleymt sér við
verk sitt, þvi að þegar hún kom inn eftir rúman
hálftíma, var hún alveg stirð og miður sin af
kulda.
,,Það fór nú samt þannig, amma, að mér
varð töluvert kalt,” sagði mamma og reyndi að
hlæja.
,,Og þú ert blaut i fæturna,” sagði amma
alvarleg og ákveðin, — ,,þú hagar þér alveg
eins og óviti.”
Svo sótti amma i flýti flóaða mjólk og þurra
sokka og skó, og mamma hafði strax sokka-
skipti. Og nú var húnhlýðineins og litil telpa.
,,Þú hefur likléga haft rétt fyrir þér, amma,
— það var vist heldur snemmt að skola þvott-
inn i læknum,” sagði mamma skjálfandi, — en
mér hlýnar nú fljótt aftur.”
Tóti fylgdist með þvi,sem þær spjölluðu, og
hafði harla litlar áhyggjur, þótt 'mömmu yrði
ofurlitið kalt. — Það kom næstum þvi aldrei
fyrir, að þau yrðu veik i Bárðarbæ. Ef
einhverjir fengu kvef, var amma vön að gefa
þeim flóaða mjólk með nokkrum kamfóru-
dropum, og venjulega var það lækning, sem
dugði.
,,Já, við skulúm vona það bezta,” sagði
amma og gaf mömmu einn mjólkurbolla i
viðbót.
En morguninn eftir var mamma engu að
siður mjög mikið kvefuð. Það var sem kulda-
hrollurinn vildi ekki sleppa tökum á henni. Hún
var nær eingöngu inni og var alltaf kalt, þó að
hún væri vel búin og hefði þykkt ullarsjal á
lierðum.
,,Ég skil þetta ekki,” sagði mamma og
hnerraði. Hún liktist einna helzt litilli telpu,
sem hafði vondaj samvizku. ,^Það er alltaf i
mér þessi óhræsis hrollur.”
,,Farðu og leggðu þig,” sagði amma, — ,,ég
skal sjá um fjósið ein i kvöld.”