Heimilistíminn - 20.10.1977, Blaðsíða 32

FRAMHALDSSAGAN
2
L ey ndar mál
eftir Jan Roffman
ar, þegar næstum enginn færi með lestinni til
Hallinge.
Hann hafði ekki séð hana. Hún var næstum
viss um það. En þegar hún stóð fyrir framan
spegilinn i litla leiguherberginu i Bastugötu
gerði hún sér ljóst, að enda þótt hún hefði hor-
azt, enda þótt dimmblá augun væru orðin lif-
laus, og glansinn farinnaf rauða hárinu, myndi
hann samt þekkja hana aftur. Hann myndi sjá
hana fyrir sér, eins og hún hafði einu sinni ver-
ið.
Hún opnaði eina skúffuna i gamla skrifborð-
inu, sem hún hafði fengið með herberginu, og
tók með titrandi höndum fram bankabók. Upp-
hæðin, sem í bókinni var, var ekki sérlega há,
og eitthvað varð hún að eiga eftir til þess að
nota þegar hún byrjaði hið nýja lif, ef henni
tækist þetta. Einhverju yrði hún þó að fórna
fyrir málefnið.
Hún skreið upp i svefnsófann og fór að skrifa
niður innkaupalista. Hún skrifaði niður áætl-
aða upphæð við hvert atriði. Henni brá, þegar
hún sá útkomuna.
UM MORGUNINN hringdi hún á skrifstof-
una, þar sem hún vann, og sagði, að þeir skyldu
ekki búast við henni i vinnuna i nokkrar vikur.
Á meðan tevatnið var að hitna sat hún og velti
þvi fyrir sér eitt augnablik, hvort það, sem hún
ætlaði að gera væri i rauninni það allra vitur-
legasta, sem hægt væri að finna upp á.
Ilún gæti farið fram á hjálp. Hún gæti farið á
lögreglustöðina, og þá færi allt kerfið í gang,
NÝ framhaldssaga
allt þetta vonlausa skrifstofubákn, sem einu
sinni hafði nærri verið búið að gera hana brjál-
aða.
En fengi hún þá Hákon aftur? Það hafði hún
ekki fengið i fyrra skiptið.
Eitt augnablik var eins og gripið væri
krampakenndu taki um hjarta hennar, og hún
hugsaði: Svona hlýtur það að vera að deyja.
Hún minntist dúnmjúka kollsins hans, skær-
bláu augnanna, og næstum óeðlilega langra
augnaháranna. Hún mundi eftir þvi, hvernig
hann hafði ilmað, þegar nýbúið var að baða
hann, og hversu ánægjulega hann hafði hjúfrað
sig upp að henni. Og hann hafði brosað til henn-
ar með tannlausum munninum.
Myndi hún þekkja hann aftur? Angistin greip
hana heljartökum, en aðeins fáeinar sekúndur.
Hann var sonur hennar, hún myndi þekkja
hann úr hópi þúsunda barna.
Það gætu ekki heilir herskarar lögregluþjóna
gert. Enginn gæti fremur fundið hann en hún
sjálf. Þess vegna varð hún að taka málið i eigin
hendur. Ilið eina sem fékk hana til þess að ef-
ast var hugsunin um, að það hafði i rauninni
fyrirfundizt einn einasti lifandi, raunverulegur
maður meðal allra skrifstofublókanna. Hann
hafði vist heitið Akerström. Þetta var ósköp
venjulegur maður með brún augu og hann
hafði sannarlega fundið til með henni. Hann
hafði veitt henni einhvers konar öryggistilfinn-
ingu, en hann hafði samt ekki getað komið
neinu til leiðar.
32