Heimilistíminn - 20.10.1977, Page 24

Mamma mótmælti þessu i fyrstu, en hlýddi
þó engu að síður og háttaði. Hún sofnaði sam-
stundis og hún var komin i rúmið og hafði
breitt yfir sig.
Amina snerist að mestu i kringum hana, það
sem eftir var dagsins, og þau hin voru hljóðari
en venjulega, svo að mamrna hefði gott næði.
En kviðafull, vegna þessa lasleika hennar,
voru þau ekki. Amma mundi áreiðanlega ráða
bót á honum eins og hún var alltaf vön að gera.
Og þegar kvöld var komið, og Tóti háttaður,
var hann alveg viss um, að mamma mundi
verða orðin hress morguninn eftir.
8. kafli
Mamrna þarf að fá hjálp.
Þegar Tóti brá blundi morguninn eftir, var
honum ekki að fullu ljóst, hvers vegna hann
hefði vaknað svona snemma. Það var enn
dimmt og hann lá rólegur um stund og hlustaði
á hljóðin, sem til hans bárust úr húsinu. Hann
var vanur að liggja þannig rólegur stundar-
korn, eftir að hann vaknaði og hugsa, og honum
datt næstum alltaf i hug eitthvað skemmtilegt,
sem hann gat glaðzt yfir. Auk þess var mjög
ánægjulegt að liggja undir hlýjum feldinum og
horfa á flöktandi bjarmann frá
hlóðunum i eldhúsinu. Bárður svaf alltaf
lengur en hann, og truflaði þvi ekki hugsanir
hans á neinn hátt.
Enn var fremur kalt inni i herberginu þeirra.
Það tók alltaf nokkurn tima á morgnana, áður
en hlýtt yrði i báðum herbergjunum. En það
geröi ekkert til. Fötin hans héngu á stólnum við
eldstæðið, og hann þurfti ekki annað en tritla
þangað, þegar liann vildi, og klæða sig. Það
snarkaði notalega i stóru furubútunum, sem
voru i hlóðunum. Þetta hljóð var alltaf svo
notalegt, að það lá við að hann yrði syfjaður á
»ý-
En — hvaða hljóð var nú þetta, sem hann allt
i einu heyrði?
Tóti settist upp og hlutstaði. Það var eins og
einhver væri að kvarta og kveina frammi i eld-
húsinu. Var það kannski Pila? Eða var
það...?
Ilamingjan góða! Það gat þó ekki verið
inamma?"
Tóti stökk á fætur og hljóp að dyrunum. Hann
nam staðar við þröskuldinn og horfði yfir að
rúminu hennar.
Jú, það var mamma. Augu hennar voru lok-
uð, eins og hún svæfi, en hún bylti sér sitt á
hvað i rúminu og þruglaði eitthvað, sem hann
skildi alls ekki. í fyrstu var hann mjög á báðum
áttum, hvort hann ætti að þora að fara til henn-
ar. En svo herti hann sig upp og læddist á tán-
um, að rúminu.
„Mamma?” sagði hann lágt.
En mamma svaraði ekki.
„Marnma!” kallaði hann nokkuð hærra.
Hún opnaði augun. Þau voru gljáandi og
kinnarnar heitar og rjóðar. Á enninu voru
svitadropar, og hárið var lika allt rakt af svita.
En þó að hún horfði á hann, var samt alveg eins
og hún sæi hann ekki. Hún hristi aðeins höfuðið,
tautaöi eitthvað og lokaði svo augunum á ný.
Tóti varð alveg miður sin.
Mamma var veik, — liklega mjög mikið veik.
Hvar voru þau hin? Hvar var amma?
Hann hljóp út að glugganum og starði i áttina
til fjóssins. Hann sá, að þar var einhver inni
með Ijós. Það hlaut að vera amma. Hann flýtti
sér að klæða sig, hljóp eins hratt og hann gat
yfir túnið og þaut inn i fjósið.
„Amma!” kallaði hann, — „mamma er
veik! ”
Amma var að mjólka Skrautu, og hallaði
enninu að hlið hennar.
„Já, ég veit það, Tóti minn,” svaraði hún.
„E-en, a-amma,” stamaði Tóti, — „mamma
svarar ekki, þegar ég tala til hennar. Hvar eru
þeir pabbi og afi?”
„Þeir fóru á rjúpnaveiðar með Óla i Seli,”
svaraði amma.
„Ég er hissa, að þeir skyldu fara á veiðar,
fyrst mamma er svona veik,” sagði Tóti.
„Þeir vissu ekkert um það, þvi að þeir fóru
svo snennna,” svaraði amma og flutti sig yfir
að næstu kú.
Tóti horfði undrandi til ömmu. Hann gat ekki
skilið, hvernig á þvi stóð, að amma var svona
róleg. Eða var hún það kannski ekki undir
niðri? Að minnsta kosti gerðist nú Dimma óró-
leg, og það benti til, að amma mjólkaði ekki,
eins og hún var vön. Hann stóð kyrr um stund
og horfði hljóður til hennar.
„Hvaö eigum við að gera, ainma?” spurði
hann.
Amma hætti að mjólka.
„Ég veit það raunar ekki, Tóti minn,” svar-
aði hún eftir nokkra stund.
Tóti horfði til hennar með enn meiri örvænt-
ingu en fyrr.
„Eigum við þá enga lækningadropa núna?”
spurði hann.
„Nei, við eigum þá ekki,” svaraði hún. „Við