Heimilistíminn - 20.10.1977, Page 34

gular klifurrósir voru enn i fullum blóma við
múrvegginn, og eplatréð svignaði undan hálf-
þroskuðum epiunum. Hún lagði hjólið upp að
girðingunni og gekk upp malarstiginn í átt að
þungri eikarhurðinni með nokkrum rúðum.
SIGRID BROMAN, lágvaxin og aðlaðandi
kona milli þrjátiu og fimm og fjörutiu ára, með
stuttklippt dökkt hár og bliðleg brún augu sat i
vinnuherberginu sinu og fletti i bókum, þegar
dyrabjalla hringdi. Vinnuherbergin var eigin-
lega gamla jómfrúarherbergið, en siðan Sigrid
hafði farið að taka af sér að sjá um að baka
veizlukökur hafði hún gert herbergið að eins
konar skrifstofu sinni.
A efri hæðinni slökkti frú Blomberg, hjálpar-
stúlkan.á ryksugunni og ætlaði að þjóta niður.
— Haltu bara áfram, sagði Sigrid. En hún
heyrði að frú Blomberg dró sig til baka og kom
sér fyrir á góðum stað i holinu, þar sem hún gat
heyrt hvað fram færi. Frú Blomberg vildi
fylgjast með þvi sem gerðist i ,,hennar” fjöl-
skyldum, ef svo mátti að orði komast.
Stúlkan, sem hringt hafði dyrabjöllunni, var
með sitt ljóst hár, stór nýtizkuleg gleraugu og
stór og dökk augu. Hún var með há kinnbein,
horuð og föl, rétt eins og sumarið hefði algjör-
lega farið fram hjá henni.
Hún spurði hæversklega og lágt um, hvort
íbúðin væri enn laus.
— Hún er það, sagði Sigrid, — þótt ef til vill
sé nú of mikið að kalla þetta ibúð. Þetta er ein-
býlishús á þremur hæðum, og efst uppi eru tvö
herbergi, bað og fataherbergi og ofurlitill eld-
húskrókur. Það er allt og sumt. Það er ekki
sérinngangur, það verður þvi að fara hér í gegn
um forstofuna hjá okkur.
Hún gekk á undan stúlkunni upp stigana og
opnaði dyrnar, fyrst að svefnherberginu sem
var undir súð. Á rúminu var hvítt heklað rúm-
teppi. Svo sýndi hún henni baðherbergið, eld-
húsið og fataherbergið. Stúlkan sagði ekkert.
Að lokum opnaði Sigrid dyrnar að stofunni,
sem var hennar mesta stolt. Stofan var lika
undir súð en það var gluggi á stafninum og svo
var stór útbyggður kvistur á henni lika Vegg-
fóðrið var smáröndótt, hvitt og gult. Gólftepp-
ið, sem náði út í horn, og sömuleiðis sófinn voru
hunangsgul á litinn og borðið og bókahillan
hvitlakkeruð.
— En hvað þetta er dásamlegt herbergi,
sagði stúlkan ósjálfrátt. Hún gekk út að kvist-
glugganum og stóð þar um stund og horfði út
yfir trjágarðinn.
34
— Þetta er fallegasta stofa, sem ég hef
nokkru sinni séð, sagði hún í lágum hljóðum.
Sigrið sagði, dálitið þurrlega, hver leigan
væri, en það virtist ekki hafa nein áhrif á stúlk-
una. — Já, sagði hún aðeins — ég vil mjög
gjarnan fá íbúðina, ef ég má.
— Og svo verð ég ef til vill að vara yður dá-
litið við, sagði Sigrid (og þetta var erfiðasta
augnablikið). Maðurinn minn er rithöfundur,
og hann skrifar fyrir sjónvarpið. Þegar hann er
að skrifa er hann næstum ónáttúrulega næmur
fyrir öllum hljóðum. Svo ég vona, að þér séuð
ekki ein þeirra, sem stillir stereotækin á
hæsta.....
— Ég á ekki útvarp, sagði Helena, ofur litið
miður sin. — Og ég þekki ekki eina einustu
manneskju hér i Österby. Ég er búin að fá
vinnu, sem einkaritari í leikfangaverksmiðj-
unni, og vildi gjarnan komast hjá þvi að fara
fram og til baka til Stokkhólms.
SIGRID LYFTI augnabúnunum. Hún þekkti
vel til i leikfangaverksmiðjunni, og einnig
þekkti hún Annie, sem var þar allt i öllu. Hún
vissi mætavel, að Annie hefði alls ekki hugsað
sér að hætta að vinna hvorki nú, né heldur
þegar hún kæmist á eftirlaunaaldurinn.
Hún fór með stúlkuna niður í vinnuherbergið
sitt og lokaði, frú Blomberg til mikilla leið-
inda. Þar inni stóð stúlkan frá sér numin af
hrifningu beint fyrir framan vatnslitamynd af
Hákoni, þegar hann var eins árs. — Þetta er
sonur minn sagði Sigrid. — Nú er hann fjórtán
ára. Hann heitir Hákon.
Sigrid fannst sem stúlkan hrykki við. En það
er auðvitað bára imyndun.
— Hákon, endurtók stúlkan, lágri röddu.
Sigrid fékk símanúmerið þar sem hún nú
leigði, og einnig númerið að skrifstofunni, þar
sem hún vann, og á ineðan hún hringdi tók hún
eftir þvi, að stúlkan var alltaf aðlika á myndina
af Hákoni.
Stúlkan hafði virzt hæglát og kurteis. Það
eina sem undarlegt var við hana var það sem
hún hafði sagt um nýju vinnuna sina. Sigrid
hringdi til Gustafs, verkmiðjueigandans, og
spurði. Hún varð að halda heyrnartólinu dálit-
iö frá eyranu á meðan hlátur hans var að
hljóðna.
— Nei, fjandinn hafi það, sagði hann, —
einkaritari verður enginn hér, svo lengi sem
Annie er á lífi. En hún á vélrita og hraðrita svo-
litið fyrir mig. Henni tókst vel á prófinu, sagði
Annie. Þú getur ábyggilega leigt henni ibúðina.