Heimilistíminn - 10.08.1978, Side 6

— Ég hef mikla tní á Scótt, segir mdöii hans, Ann, hiin er fráskiiin og rekur fast
eignasöiu. Faöir Scotts dd fyrir þremui árum.
Viljiö þiö spyrja um eitthvaö? spuröi dr.
John. Ég rétti upp höndina. Hinir nýliö-
arnir vissu ekki enn um samband þessa
fólks viö séra Moon og kirkjusöfnuö hans.
Ég velti þvi fyrir mér hvað myndi gerast,
ef ég minntist á þaö.
— Þar sem þiö taliö um i fyrirlestrin-
um, aö Guö sé ailsstaöar? byrjaöi ég. —
Eigiö þiö viö, aö þaö sé þaö, sem kirkjan
heldur fram?
— Dr. John hætti aö brosa. Hinir Moon-
istarnir störðu á mig. Einn nýliöinn, Paul,
varö dálitiö ruglaöur á svipinn Hvaöa
kirkja? spuröi hann. Enginn svaraöi. Viö
dr. John horfðumst i augu, eitt ótriilega
langt augnablik. — Þettavarágætis spurn-
ing, Dirk, sagöi hann hægt. — Hver getur
svaraðhenni? hann sleppti ekki augum af
mér.
— Ah, já, sagöi Bob, órólegur. Hann
talaði og talaöi, en sagöi okkur þó ekki
neitt.
Nú var kominn timi til þess að fara í
boltaleik. — Komiö nú og standiö þétt
saman, skipaöi dr. John. — Viö verðum aö
vera jákvæð og syngja svo hátt, aö viö
skjótum þeim beint út úr leiknum.
— Já, já! Stórkostlegt, já! Aliir Moon-
istarnir f okkar liöi öskruöu. Ég neyddi
sjálfan mig til þess aö brosa og syngja
með þeim: — Sigrum með ást! Sigrum
meö ást!
— Fylgizt meö leiknum! hrópaöi dr.
John. — Hafið augun á boltanum! Þaö
varð auöveldara og auöveldara að syngja
eftir þvi sem ég haföi horft lengur á bolt-
ann. Ég var hættur aö fylgjast meö oröun-
um, sem ég endurtdk i sifellu. Mér fannst
ég gæti gert svo aö segja hvaö sem væri.
6
Ég var farinn aö brosa. Ég heyröi raddir
okkar enduróma frá hæðunum i kring.
AUt i' einu féll ég til jaröar og það tók mig
nokkur augnablik aö gera mér grein fyrir
þvi, aö ég lá á jörðinni. Moonisti stóö yfir
mér. Égstóö á öndinni, en hélt þó áfram
aðsyngja — Sigrum meö ást! lágri röddu.
Ég gat ekki hætt, og ég hræddist þaö. —
Er allt i lagi meö þig? spuröi hann. Ég
reis á fætur og leitá klukkuna. Leikurinn
hafði staðið i rúma klukkustund, og viö
vorum búin meö tvo leiki, sem ég gat alls
ekki munaö eftir.
Næsta kvöld gekk ég aö bilnum til aö
fara aftur til San Francisco. Ég sagöi, aö
mér þætti leitt, að ég skyldi þurfa aö fara.
— Hvar á ég nokkru sinni eftir að njóta
jafnmikillar elsku og hér? hugsaöi ég
meö sjálfum mér. Það lá við, aö ég færi aö
gráta, og ég fór og faömaði dr. John aö
mér.
— Sjáöu nú til, Dirk, sagöi harfn hægt,
getur þú ekkihringt i móöur þina, og sagt
henni aö þú komir ekki heim fyrr en eftir
nokkra daga? Þú getur hringt i hana
strax.
— Já, hringdu bara strax, sagöi Bob. —
Þér liöur vel hérna, er það ekki?
— Jú, eiginlega, en..
— Agætt, sagöi dr. John, — þú getur
komið meö okkur til Camp K i kvöld. Ég
skal aka þér þangað sjálfur. Hvers vegna
talar þú ekki strax við móður þina? Þeir
umkringdu mig, og mér llkaöi þaö ein-
hvern veginn ekki, svo ég hörfaöi undan.
— Heyriöi mig, sagði ég aö lokum. —
Ég sagöi ykkur, að ég yrði aö fara heim.
Égkem aftur, þegar ég er búinn aö kippa
öllu i lag. Er þaö ekki I lagi?
Nokkrum dögum siöar fór ég til Camp
K. Það höfðu áöur veriö kvenskátabúöir i
Napa-dalnum, og þar hélt innræting
Moonistanna áfram. Aður en ég fór þang-
aöræddi ég viðýmsa aöila um Unification
kirkjuna. Mér var sagt, aö veriö væri aö
reyna að einangra mig frá umheiminum
ogkomai veg fyrir aöég kynntimér af al-
vöru, hvað þeir væru að segja og gera. —
En þU gert góöur brosa þeir og umvefja
þig elsku sinni, en ef þú mótmælir ráöast
þeir gegn þér. Siöar sagöi einn Moonist-
anna mér, aö kirkjan héldi þvi fram, aö
þú heföir enga ábyrgö gagnvart vinum
þinum eöa fjölskyldu. ÞU ættiraöeins aö
gegna skyldum þinum viö Moon.
Þegar ég kom til Camp K., var ég farinn
aö skiljasumtaf þvi, sem ég held, aö ég
hafi ekki viljaö sjá áöur. A meöan ég var I
Boonville haföi ég oröiö hrifinn af stUlku,
sem hét Maureen. í Camp K aöskildu þeir
okkuraf yfirlögöuráöi. Þá varö mér ljóst,
aö þeir voru aö leika sér aö lif i fólks. Þaö
var algjörlega bannaö,aö fólk laöaðist aö
einhverjum einum.
Fólk er valið saman til þess aö ganga i
hjónabönd, og þaö gera yfirmenn kirkj-
unnar sjálfir, og oft jafnvel áður en fólkiö
hefur fengiö aö kynnast. Eftir aö ég fór I
burtu var ég alvarlega aö velta þvf fyrir
mér, hvort ég æti ekki aö reyna aö nema
Maureen á brott og reyna að láta snúa
henni frá trUnni. Það tók mig um það bil
tvo mánuði aö ná sambandi viö hana. Ég
sagöi henni, hver ég væri i raun og veru,
oghUnsneristtil varnar. HUnsagöi: — Ég
ætla ekki að fara héöan. Mér liöur betur
hérheldur en einhvers staöar á götunum.
Ég sá, að ég varö aö sleppa henni.
Ég dvaldist alls þrjá daga á Camp K.
Þá fór ég aftur til Ghirardelli torgsins i
San Francisco og hélt áfram aö afla mér
efnis i grein mina um Moonistana og fór
að taka myndir af Utsendurum þeirra. A
meðan ég var þarna rakst égádr. Jack og
annan útsendara, sem þekkti mig. Þeir
kröfðust þess aö fá aö vita, hver ég væri,
og hvaö ég væri aö gera. Ég sagöi þeim
það.
— Láttu mig fá filmuna, sagði dr. Jack
ákveöinn og færöi sig nær mér.
Ég sagðist ekki myndu gera þaö.
— Komdu með filmuna, sagöi hann aft-
ur.
— Nei, sagöiég,ogreyndi að hörfa ekki
undan.
— Komdu meö hana, þrumaöi hann. —
Láttu mig fá filmuna.
Ég tókfastutan um myndavélina mina
og vaföi ólina utan um handlegginn. Þaö
lá viö að ég léti undan af ótta einum sam-
an, en svo varð ég öskureiður.
— Nei, öskraöi ég. — Gleymiö þessu
bara. Ég læt ykkur aldrei fá filmuna!
Fólk þarna i garðinum leit á mig um leiö
og þaö sneriséraö okkur. — Scott Keel-
er? spuröi dr. Jack, Frá Alameda?
— Já, sagöi ég
— Þú átt eftir að heyra frá okkur aftur.
Þfb