Heimilistíminn - 10.08.1978, Blaðsíða 33

að lokum, — „nú er bezt að við hvilum okkur
um stund.”
Þeir settust i litla og velgróna laut, fengu sér
góðan nestisbita og teygðu tært og svalandi
vatn úr læk, sem var þar rétt hjá. En hugblær
þeirra var breyttur, þótt veðrið væri jafnfagurt
og fyrr. Þeir dvöldu þarna aðeins stutta stund
og héldu siðan áleiðis til Bárðarbæjarselsins.
Gamli-Jón gekk á undan, hljóður og hugsi.
Drengirnir röltu rétt á eftir honum, eins og
venjulega, og þeir töluðu ekki heldur neitt
saman. Hin mörgu hreindýrahræ, sem þeir
fundu, höfðu haft djúp áhrif á þá alla. Tóta
fannst sem hin fagra viðátta öræfanna væri
orðin eitthvað framandi og ömurleg, enda þótt
sólin skini enn glatt á heiðum himni. Nú skildi
hann vel, hve hræðilegt það hlaut að vera fyrir
dýrin að dvelja hér uppi á öræfum allan vetur-
inn, þegar þykkur snjór lá yfir öllu og stórhrið-
ar geisuðu.
Nú voru þeir næstum komnir að ánni. Þetta
var sama áin, sem rann niður i Bárðarvatn. En
hér uppi frá var hún miklu vatnsminni og ekki
dýpri en svo, að vel var hægt að vaða yfir hana
á ýmsum stöðum. Gamli-Jón fylgdi dýraslóð-
um og kom þvi strax að stað, þar sem hún var
grunn. Nokkrir stórjr steinar stóðu upp úr ánni
hér og þar, og glöggt mátti sjá, að dýrin komu
hér oft, þvi að lyngið á bökkunum var töluvert
troðið, báðum megin árinnar.
Tóti var alveg að þvi kominn að minnast á
þetta við Litla-Jón, þegar gamli maðurinn nam
staðar og lyfti upp annarrri hendinni. Dreng-
irnir stönzuðu lika strax. Þeim var ljóst, að
hann hafði séð eitthvað óvænt, hvað svo sem
það nú var. Rétt á eftir gaf hann þeim merki
um að leggjast niður. Sjálfur settist hann ró-
lega i lyngið, og drengirnir skriðu hljóðlega til
hans.
,,Hvað er það, sem þú sér, afi?” spurði Litli-
Jón spenntur.
,,Sjáið þið ekki skógarbjörninn?” hvislaði
gamli maðurinn kimileiturl
„Skógarbjörn!”
Litli-Jón saup hveljur, og tósti fékk ákafan
hjartslátt. Hann horfði i allar áttir.
,,Hvar er hann?” hvislaði hann.
,,Hann er úti i ánni?” svaraði Gamli-Jón
lágt.
,,Já, alveg rétt, .spölkorn úti i ánni var
einn af stóru steinunum á ofurlitilli hreyfingu.
Það var breiða bakið á bangsa karlinum.Hann
sneri afturhlutanum að þeim og virtist önnum
kafinn við að athuga eitthvað niðri i vatninu.
,,En hvað hann er stór,” hvislaði Litli-Jón.
,,Já, þetta er fullorðið dýr,” sagði afi hans og
kinkaði kolli.
Allt i einu sló björninn öðrum hramminum
niður i vatnið og klófesti sprækan urriða, sem
hann þeytti siðan i stórum boga upp i lyngið á
bakkanum. Og fyrr en varði iðaði þar allt af
liki. Drengirnir ætluðu tæpast að trúa sinum
eigin augum.
Fram undan viðirunna nokkrum kom stór
bjarnarhúnn á fleygiferð — og strax á eftir
honum tveir miklu minni. Þeir liktust einna
helzt tveim brúnum hnoðrum, sem ultu á eftir
stóra húninum. Eins og geta má nærri, varð sá
stærsti fyrstur að klófesta fiskinn og fór strax
að gæða sér á þessum gómsæta rétti. Er þeir
litlu voru lika svangir og vildu fá sér bita. Þeir
klóruðu ákaft i þann stóra og skræktu hátt. Og
innan skamms voru þeir allir komnir i eina
bendu og bröltu um á hæl og hnakka.
Birnan lét nú ákveðið heyra til sin og hættu
þá húnarnir strax að fljúgast á. Það benti til,
að þeir bæru virðingu fyrir móður sinni. Þeir
minnstu settust á skottið og báru sig aumlega,
en sá stóri óð ut i ána.
,,Þetta virðist vera stórfjölskylda,” kumraði
Gamli-Jin.
„Ætlarðu ekki að skjóta?” hvislaði Lilti-Jón.
„Ég skýt aldrei birnu með húnum,” svaraði
gamli maðurinn stuttaralega. „Auk þess skýt-
ur maður ekki á skógarbjörn, án þess að hafa
kraftmikil kúluskot”.
Nú hafði birnan klófest fleiri fiska og komið
þeim til litlu húnanna. Og þeim stóra hafði
reyndar tekizt að ná einum sjálfur.
„Hvers vegna er svona mikill munur á hún-
unum?” hvislaði Tóti.
„Þeir minnstu eru fæddir i vetur, en sá stóri i
fyrra vetur,” útskýrði Gamli-Jón. „Húnarnir
ganga með móður sinni, þangað til þeir verða
tveggja ára”.
„Heldurðu, að birnan viti, að við erum hér?”
spurði Litli-Jón.
„Hún veit það áreiðanlega ekki,” svaraði afi
hans. „Skógarbirnir sjá illa, og svo stendur
vindurinn á okkurl Auk þess heyrir birnan ekk-
ert til okkar fyrir niði árinnar.
„En ef hún kemur nú i áttina til okkar? ”
„Þá verðum við að skjóta upp i loftið og fæla
hana burt,” sagði Gamli-Jón.
Að lokum gafst birnan upp við að veiða
meira. Hún lötraði i land, settist i lyngið og
33,