Heimilistíminn - 07.02.1980, Blaðsíða 18

hélt á svipu i hendinni, silfurbúinni.
— Quentin situr og biður eftir yður i kennslu-
stofunni. Og svo bætti hún við, eins og hún
neyddist til þess, vega breyttrar stöðu minnar
á heimilinu: — Þér ætlið kannski að kenna
Quentin lengur, nú þegar þér og John hafið...
hafið komizt að samkomulagi ykkar i milli.
Hún getur ekki einu sinni fengið sig til þess
að segja það, hugsaði ég með mér hugsaði ég
með mér hálfreið, að við John skulum ætla að
gifta okkur. En ég var allt of hamingjusöm til
þess að láta æsa mig upp og þar að auki hlaut
þessi frétt að hafa komið Charlotte Barcley
mjög á óvart.
Ég reyndi að vera enn mýkri á manninn en
venjulega og sagði:
— Ég skil vel, að trúlofun min .... og Johns
hlýtur að hafa komið yður á óvart.
— Sjálf er ég nægilega gamaldags til þess að
trúa þvi að fyrirvaralausar trúlofanir boði litið
annað en óhamingju fyrir viðkomandi, sagði
hún kuldalega.
Var hún að hugsa um Celiu? hugsaði ég með
mér. John hafði liklega ekki þekkt frönsku
stúlkuna lengi, áður en þau trúlofuðu sig. Og
svo spurði ég snöggt:
— Eru til nokkrar myndir af mademoiselle
Tougier hér á Fernwood?
— Ekki svo ég viti. Hvað eigið þér við?
— Rob sagði.... að ég liktist henni.
Charlotte virti mig hugsandi fyrir sér. — Ef
eftir Marcella Thum 15
til vill smávegis hvað litarhátt snertir.... En
Celia Rougier var sérstaklega falleg kona. Ég
hef aldrei séð nokkurn með jafn dökk og
geislandi augu. Hún notaði jegrunarlyf, og
hvita húðin var heldur ekki ekta, bætti hún við
kuldalegri röddu. —-Ég reyndi sv^ sannarlega
að láta mér falla hún i geð, fjölskyldunnar
vegna, bætti hún við og það var broddur i þvi,
sem hún sagði. — En frá upphafi sá ég glöggt,
hvað hún hafði i hyggju. Hún atti einum
bróðurnum gegn öðrum. Og svo leit helzt út
fyrir, að henni stæði nákvæmlega á sama um
þá alla. Þeir voru blindaðir, dáðust um of að
henni til þess að geta séð, hvað hún ætlaði sér.
Ég sá það. Ég skildi það. Hún hataði okkur öll
innst inni.
Hið fagra andlit Charlotte Barclays afmynd-
aðist og gretta kom i stað bross, og hún næstum
reif i sundur milli handa sinna fingerðan vasa-
klútinn, sem hún hafði haldið á
— Ég hef aldrei rætt þetta við nokkurn mann,
en siðasta kvöldið fór ég upp i herbergi hennar.
Ég grátbað hana um að yfirgefa Fernwood,
áður en það væri um seinan. Hún hló bara að
mér. Hún sagði, að ég væri öfundsjúk, þar sem
ég gætiekki fætt Guy börn og að hún sjálf hefði
hugsað sér að eiga fjöldamörg böm með John,
fallega syni, sem gætu borið Barclay-nafnið
áfram.... ó, hún var viðbjóðsleg og vond, og
hún átti skilið að deyja!
Ég spurði nú lágri og varfærnislegri röddu,