Heimilistíminn - 07.02.1980, Blaðsíða 20

að enginn yrði þar, en þegar þangað kom rakst
ég á Rowenu og skuggalegan, dökkleitan
mann. Rowena stóð og snéri bakinu i mig, og
þau töluðu saman lágum rómi, og ég heyrði
ekki, hvað þau sögðu. Þegar maðurinn kom
auga á mig, þagnaði hann samstundis, og
Rowena snéri sér snöggt við, náföl i framan.
Skömmustuleg sagði ég:
— Afsakið, ef ég hef truflað. Ég vissi ekki
að...
Móti vilja sinum kynnti Rowena manninn
fyrir mér sem hr. Watkins.
— Ég var i þann veginn að fara, sagði hann
og hnaut næstum um stól, svo mikið lá honum
á. Mér fannst ég þyrfti að biðja Rowenu afsök-
unar.
— Mér þykir fyrir þvi, að vinur yðar gat ekki
stoppað lengur. Ég vona, að ég hafi ekki....
Rowena leit út, eins og hún væri i þann veg-
inn að bresta i grát. Með hálfkæfðri röddu
sagði hún:
— Sam Watkins er ekki vinur minn. Hann
var að koma með kjúklinga i hádegisverðinn.
Það mátti greina biturleika i rödd hennar, og
það var mun verra en hefði hún verið reið. —
Eftir striðið tókst Sam Watkins að skrapa
saman nægilega miklu fé til þess að kaupa
svolitið land af Barclay-fjölskyldunni. En það
nægir honum þó ekki til þess að mega aka eftir
aðalveginum, þegar hann kemur hingað til
Fernwood.
Ég horfði á Rowenu full efasemda. — Ef yður
likar vel við hann, sagði ég uppörfandi, —•
hvers vegna giftizt þér honum þá ekki? Hvers
vegna látið þer hlægilegt stolt standa i milli
yðar og hans?
Það komu rauðir flekkir á háls Rowenu. —
Stolt! Hvað vitið þér um stolt, hvæsti hún næst-
um. — Ég hef að minnsta kosti til að bera nægi-
legt stolt til þess að segja ekki já við þann
mann, sem biður min á sama augnabliki og
hann fær að vita, að ég á von á miklum arfi.
Ég horfði skilningslaust á Rowenu. Hvað var
hún að segja?
Hún fór með hendina á bóla kaf niður i
svuntuvasa sinn, og svo dró hún upp bréf, sem
hún rétti mér. Það var stilað til min, og áritað
fyrra heimilisfangi minu i Richmond og
stimpillinn var frá Boston og var nokkurra
vikna gamall. Bréfið var skrifað i stuttorðum
og gagnorðum setningum. Lögfræðifyrirtæki
tilkynnti mér, að frænka min, Agnes Bailey,
hefði látizt af langvarandi sjúkdómi, og arfleitt
mig að húsi, peningum og öllum eigum sinum.
20
Verðmæti alls þessa var talið nema um hálfri
milljón dollara.
Fyrst létti mér stórlega. Það var þá þess
vegna, sem ég hafði ekki heyrt frá Agnesi
frænku eftir dauða föður mins. Um leið fann ég
til sektar, vegna þess að ég fann ekki að ég gæti
fyrirgefið henni á nokkurn hátt. Svo leit ég
algjörlega ringluð i átt til Rowenu.
— Ég skil þetta alls ekki. Hvernig stendur á
þvi, að þér eruð með þetta bréf?
— Ég var að taka til inni i herbergi Johns
morguninn eftir að hann kom heim frá
Richmond. Þegar ég fór að leita i töskunni hans
að fötum, sem þyrfti að þvo rakst ég á þetta
bréf. Hún starði á mig full mótþróa. Það var
opið.
Ég renndi tungubroddinum yfir varirnar.
Þær voru svo þurrar, að mér fannst þær myndu
springa, þegar ég snerti þær. Rowena leit niður
fyrir sig svolitið óróleg og muldraði:
— Fyrirgefið mér. Ég hefði ekki átt að segja
frá þessu. John er svo hrifinn af yður, ég er viss
um það.
Ég beið ekki eftir þvi að hún segði fleira,
heldur snérist á hæl og flýtti mér eins og ég gat
vegna meidda fótarins út i átt að tóbaksakrin-
um, þar sem ég vissi að John^var við vinnu
sina. Þegar hann kom auga á mig, kom hann
brosandi i átt til min með útréttar hendur.
— Jenny, þú hefðir ekki átt að ganga alla leið
hingað út....
— Ég varð að fá að tala við þig.
Hann horfði rannsakandi á mig, og kinkaði
svo kolli i áttina þar sem skjól var að fá.
— Þarna getum við verið i friði.
Um leið og við vorum komin inn i skýlið, sem
hann hafði bent á, og angaði af tóbakslykt,
sagði ég:
— John — fórstu til Richmond vegna
einhverra fjárhagsvandræða?
Hafði hann orðið undrandi á spurningu
minni, þá sýndi hann það ekki.
— Ég hefði helzt viljað komast hjá þvi, að
ræða við þig um þetta, sagði hann hægt, — en
þú verður að fá að vita um það. Ég kom of
seint. Bankinn, sem Barcley-fjölskyldan hefur
ævinlega verzlað við, var farinn á hausinn.
Hlutabréfin, sem Charlotte kom með i búið eru
svo að segja verðlaus. Hann veifaði hendinni
þreytulega og hélt svo áfram: — Húsið... akrl-
arnir og tóbakið... það er það eina sem
Barclay-fjölskyldan á eftir. Þú giftist ekki til
fjár, ástin min.
— En það gerir þú — ekki satt, John? sagði