NT - 17.03.1985, Blaðsíða 22

ljótt á litið er Pavarotti eins
og lítið fjall í mannsmynd. Hver sentimetri af honum vegur kíló.
Hann er 172 kíló að þyngd og 172 cm. á hæð. Pegar við hittum hann
er 25 stiga frost og þess vegna er hann með sexpensara á höfði til að
ofkælast ekki og svart úfið skeggið gerir sitt gagn. Um hálsinn (hann
notar skyrtu sem er með hálsmálinu 52) ber hann stóran silkitrefil,
scm öðrum mundi duga betur sem baðhandklæði.
Heljarmcnnið teflir skák við um-
boðsmann sinn meðan ritarinn lagar kaffi.
Hann verður sífellt að hafa einhvern hjá
sér, því hann er alinn upp af 16 ítölskum
fjölskyldum ntcira eða minna. t>ar er um
100 manns að ræða og allir líta á hann
sem son cða bróður.
Nú heyrum við þessa rödd, sem Her-
hert von Karajan kallaði „fegurstu rödd
aldarinar". í Vín, New York, London
og á Ítalíu eru menn reiðubúnir að borga
30 þúsund dollara fyrir citt óperukvöld
með söng hans. Hann kemur fram um
það bil 50 sinnum á ári, svo þetta verða
um 1.5 milljón dollara. Þar við bætast
tekjur af hljómplötum, kvikmyndum,
sjónvarpsþáttum og konsertum. Ævi-
Að þessu sinni ilmar hér allt af „mine-
strone“. Blöðin hafa greint frá því í
gamansömum tón að Pvarotti hafi fallið
á rassinn í spaghettiklessu. þegar hann
eitt sinn var að elda af miklum móð.
Megrunarkúr
Hann cr nú í megrunarkúr og gcngur
fram í því af lífi og sál. Eftir heitt bað
mun hann fá sér súpu og halda að því
búnu í rúmið. Annars hafði hann brugð-
ið sér á ítalskan veitingastað og þeir sem
hafa séð hann sitja undir borðum þar
segja frá stórfenglegu borðhaldi. Fyrst
borðar hann úr stórri salatskál og þá er
Sunnudagur 17. mars 1985 22
minningar hans hafa selst vel. Hann
auglýsir l'yrir lúxusbíla, lúxusúr, lúxus-
skinnvörur og fleira. Hann er margmillj-
ónari vegna raddhanda sinna sem eru
2.3 sentimetrar á lengd og geta sveiflast
1140 sinnuin á sekúndu.
Hann er karlmannlegur og þegar hann
talar er röddin fremur djúp. „Ég tefli
ekki skák til þess aö vinna. Ég vil fremur
tapa fallegri skák en i'inna klaufalega
skák. Ég vinn ekki skáktölvu mcð
hærra styrkleikastig en fimm." Já, það
er sjaldgæft að hitta fyrir tcnorsöngvara
sem kann að tapa!
Nú hringir síminn. „Nei, kæra vin-
kona, engin blóm. Það er svo leitt að
horfa á þau deyja. Pottaplanta er mikið
hetri, blóm sem dafnar og vex af eigin
rót.“ Tenór sem á slíka samúðarkennd
er líka vandfundinn.
Hann blístrar aríu eftir Verdi meðan
hann hremmir riddara andstæðings síns.
Tenór sem er auðheyrilega músikalskur
er líka sjaldfundinn.
Við rekum augun í það að hann hefur
lagt breiða sófasessu á stólinn. því
annars kæmist afturhluti hans ekki fyrir
þar. Allt sem Pavarotti viðkemur er
heldur óvenjulegt.
M Stjörnutenórinn velur sér skó í
allra ódýrustu versluninni sem fyrir-
finnst meðal skóbúða í Vín.
M „Það eru örlög okkar tenórsöngvaranna að deyja á óperusviðinu, “ segir Pavarotti, hér í hlutverki Bajazzo.
Söngrödd
aldarinnar
Á 56 óperusviðum
En aðdáendur snillingsins í Vín eru í
sjöunda himni yfir þessari svellandi allt-
umlykjandi rödd sem á 56 óperusviðum
hefur gert Pavarotti að hinum eina og
sanna Rudolf í La Bohéme. (Sjálfur
segist hann ekki telja óperuhúsin).
Þegar blaðamenn hitta hann að máli í
hótelíbúð hans í Vínarborg segir hann
sitthvað sem varla væri að vænta að
heyra af vörum mesta óperugoðs heims.
„Ekki get ég dæmt um rödd mína,"
sagir hann, „En ef allt það er satt sem
um hana er skrifað, þá hlýtur hún að
vera mikil Guðs gjöf. Hvað get ég annað
en þakkað forsjóninni fyrir hana. Ég má
ekki líta svo á að þetta sé eitthvað sem
að eilífu varir. Ég verð að halda áfram
að æfa mig og lesa. Ég er sífellt að læra
og læra.“
Á öllum hótelum sem hann dvelur
verður að vera píanó til æfinga, en líka
eldhús. Hann eldar nefnilega sjálfur
ofan í sig. „Ég elda ekkert sérstakt. Bara
smáréfti, sveppasúpur eða spaghetti..."
það humar með öllu tilheyrandi. Á eftir
er stórsteik borin fram. l.oks ábætir.
„Ég borða í rauninni ekki þungan
mat, mér er ekki um mikla fitu gefið,“
segir hann og ranghvolfiraugunum. „Ég
er mest gefinn fyrir léttan mat. Hvers
vegna er ég þá svo digur? Það kemur af
því rnika magni sem ég læt ofan í mig.
Ég er veikur fyrir stóru skömmtunum."
Hann brosir og hefur gaman af að gera
grín að sjálfum sér. Hendurnar eru
spenntar framan á kviðnum. Fyrir tveim-
ur vikum tók hann ákvörðun: Bara tvö
þúsund kaloríur á dag.
Er það erfitt? „Nei, þetta cr gott."
Hve mikið ætlar hann að leggja af?
„Ég ætla að hafa losnað við fjörutíu
kíló, þegar ég verð fimmtugur þann
tólfta október. „Fyrir tveimur árum
léttist hann um 37 kíló á sex mánuðum.
„Þunginn er mikið vandamál hjá mér. I
fyrsta lagi get ég ekki spilað tennis eins
vel og ég vildi og í öðru lagi vegna þess
að hreyfingarnar á sviðinu verða mér of
örðugar. I þriðja lagi eru leikstjórarnir
óánægðir með slíkt vaxtarlag, þegar
nýjar sýningar eru í undirbúningi."
Bakarasonur
Það verður ekki sagt að Luciano
Pavarotti sé maður sjálfhælinn. Hann
álítur að þegar hann byrjaði að syngja
hafi verið þrjátíu, en alveg örugglega tíu
eða fimmtán tenórsöngvarar jafn góðir
og hann. Hann talar hka vel um helstu
keppinauta sína, t.d. Placido Domingo.
„Andstæðingur. En sú vitleysa. Við
metum hvor annan einlæglcga."
En skýringin á velgengni Pavarotti er
þó ekki eingöngu löddin. Þegar milljónir
manna heyra hann syngja, - til dæmis
fimmtán milljónir í beinni útsendingu
frá Metropolitan eða 150 þúsund manns
í Madison Square Garden, - þá vita
margir þessir áheyrendur þetta:
Hann ólst upp við erfiö kjör. Faðir hans
var bakari í Modena, móðirin var verka-
kona í tóbaksverksmiðju. Fyrst varð
hann kennari og kenndi í tvö ár. Árið
1956 fór hann í söngnám og kom fyrst
fram 1961 sem Rudolf í La Bohéme.
Þegar hann árið 1967 kom fram í Req-
uiem Verdis hjá Karajan í Scala á tíu ára
dánarafmæli Toscaninis varð honum loks
Ijóst að hann var fæddur söngvari.
„Þá velgengni sem ég hef notið á ég
að þakka að mér þykir vænt um fólk og
að ég elska starf mitt. Eg mundi líka
syngja þótt ég nyti ekki frægðar né
lófataks. Þetta finnur fólk."
Kinfaldir hlutir
Þetta kann að hljóma eins og það sé
einmitt sagt fyrir blaðamenn, en Pavar-
otti er maður sem við hljótum að trúa.
Hann er þannig.
„Ég ólst upp í stríðinu. Ég var níu ára
þegar því lauk. Ég hef séð allar möguleg-
ar ógnir, séð er fólk var drepið. Ég hef
lært að sjá heiminn eins og hann er. Þessi
reynsla hefur gert mig að miklum raun-
sæismanni. Ég veit hve einfaldir hlutir eru
fagrir svo sem sólin, himininn, stjörnurn-
ar og hafið. Við mennirnir tökum allt
þetta sem sjálfsagðan hlut og köfum
niður í eigin vandamál. En sú skamm-
sýni. Ekkert er stöðugt í þessum heimi.
Ékkert öruggt. Við ættum að reyna að
skilja og njóta þess sem einfalt er, því
það er inntakið í fegurð lífsins. Éitt
helsta áhugámál mitt er reiðmennska.
Þegar ég fer í útreiðatúr snemma morg-
uns með fjölskyldu minni og vinum, -
hvað er fegurra? Ég dreg ekki dul á að ég er
hversdagslegur maður. Ég er ekki í hópi
þeirra sem sífellt kvarta. Ég elska lífið,
tónlistina og heiminn.
Þegar ég var barn sá ég Þjóðverja
drepa ítalska skæruliða og skæruliða
drepa Þjóðverja. Fyrst kölluðu menn
Þjóðverja vini, en síðan svikara. Þetta
hefur kennt mér að skipta heiminum
ekki upp í vini og óvini."
En Pavarotti hefur búist vel um í
gamla heimalandinu. Hann á þrjú sam-
byggð hús byggð frá öldinni sem leið í
Modena. Þar búa foreldrar hans (þau
fagna gullbrúðkaupi á næsta ári), systir
hans, kona hans Adua og þrjár dætur.
Lorenza sem er 22ja ára rekur verslun.
Cristina 20 ára lærir blaðamennsku í
Bologna og Giuliana, 19 ára, leggur
stund á landbúnaðarnám. Hann á sinn