NT - 24.12.1985, Blaðsíða 9

Þriðjudagur 24. desember 1985 9
Hildur var með kryppu á bakinu og skálda-
grillur í höfðinu. Hvort tveggja getur verið nógu
óþægilegt. Kryppan af þvi að svo fáir hafa
hana. Skáldagrillurnar af því að svo margir eru
með þær.
Hildur var einstæðingur. Hún var saumakona
og bjó á kvisti, eins og flestar saumakonur, átti
heklaðan dúk og saumavél, eins og allar
saumakonur eiga, - en hún átti engan kanarí-
fugl, engin gluggablóm og engan nábúa, til
þess að dást að, bak við mjallhvít gluggatjöldin
- en þetta hafa flestar saumakonur. Þó er ekki
þar með sagt að Hildur væri ekki móttækileg
fyrir hlýjar tilfinningar. Nei, það var eitthvað
annað. Hún var búin aö elska heilan hóp ungra
manna - í fjarlægð. Búin að heita þeim eilífum
tryggðum í draumum sínum og búa með þeim í
skýjaborgum. - Nú átti hún eftir að elska nær
sér - aðeins hinu megin við ganginn. Það voru
sem sé tveir kvistir á húsinu og annar hafði lengi
verið óleigður.
Hildur sat og saumaði. Það var drepið á dyr.
Maddama Sólveig, húsmóðirin, kom inn. Hún
átti þvottahús og eina dóttur, sem hét Emilía,
gekk í stífuðum pilsum, át línsterkju og var
hjartveik.
- Gott kvöld, Hildur mín, sagði maddaman.
Alltaf eruð þér að. Ég bara skil ekki hvernig þér
getið alltaf keppst svona við, eins og þér eruð
veikbyggðar. Það er eitthvað annað með hana
Emilíu. Hún á fullerfitt með að klæða sig og
halda sér til. í gær straujaði hún eina milliskyrtu
og varð svo mikið um það að hún var veik allan
seinnipartinn.
-Já, Emilíaerósköpheilsutæp, sagði Hildur.
- Já, hún hefir blóðsvepp við hjartaö og
lækninum líst ekkert á það.
- En haldið þér hann hjálpi henni nokkuð?
- Nei, ó-nei! Hann getur ekkert og henni
batnar ekkert. Hún er nú búin að fá járndropa
fyrir 5 krónur. Vitið þér hvað ég gerði? Ég fór og
spurði grasakonu og hún var fljót að sjá hvaö til
stæði. Hún sagði að Emilía væri að tærast upp
af ofáti og gæti bara allt í einu dáið af því. Þetta
eralveg rétt, þérvitið ekki hvaðafeikn hún borð-
araf línsterkju.
- Það styrkir hana þá vonandi, sagði Hildur,
heldur en að þegja.
- Það getur vel verið, sagði maddaman. En
ég ætlaði nú að tala um annað. Ég hefi fréttir að
færa yður. Ég er búin að leigja kvistinn.
- Það er ómögulegt, sagði Hildur hissa.
- Ég vardauðhrædd við hann, leigjandann, en
hann er ágætur.
- Urðuð þér hrædoar við hann?:
- Já, hann er svo illa til fara, með kolsvart
skegg og kolsvört augu, en náfölurog horaður.
Hann var í sumarfrakka - hugsiö þér yður í
sumarfrakka núna um þetta leyti árs - og með
gamlan hatt með stórri páfuglsfjöður.
- En haldið þér að hann sé áreiðanlegur og
borgi húsaleiguna?
- Hann! Nei, ég held nú ekki! Það megið þér
vera vissar um. Hann borgar ekki grænan eyri.
Hefði hann haft ráð á að borga húsaleigu, hefði
hann ekki tekið kvistinn. Þegar rignir hriplekur
þakið og það trekkir alls staðar i gegn um vegg-
ina.
- Hvers vegna leigið þér honum, þegar þér
vitið að hann getur ekki borgað?
- Ég held það sé eins gott að hann hírist á
kvistinum, eins og hann standi alltaf auður. Ég
hef alltaf sagt og segi enn, að á meðan ég hefi
nóg fyrir mig og get lifað, þá er ég ánægð og vil
að aðrirgeti lifað líka.
- Það er fallegt af yður, maddama Sólveig.
- /Ei-jæja! Við erum ekki eins og við ættum
að vera, mennirnir. Hver og einn ætti að hjálpa
náunganum eftir mætti. Æ,já. En ekki dugir
þetta. Góða nótt Hildur mín.
- Góða nótt maddama Sólveig.
Maddaman fór. Hildur sat ein eftir. Saumarnir
lágu óhreyfðir í kjöltu hennar. Hún var að byggja
skýjaborgir. Nýi leigjandinn var auðvitaö aðal-
draumahetjan hennar, að þessu sinni. - Hann
ar ungur og fallegur, en fátækur og drykkfelldur.
- Áreiöanlega farið að drekka út af ásta-sorg. -
Hann yrði veikur. Hún hjúkraði honum. Þau
yrðu ástfangin hvort af öðru. Hann mundi sjá að
sér, hætta að drekka og fara að starfa við - jú -
við prentlist. - Já - prentari hlaut hann að vera,
það var dálítið skylt því að vera listamaður og
listamenn eru alltaf langbestir, ef þeir eru svona
hálfgerðir ræflar, í aðra röndina. - Svo myndu
þau giftast og búa í fallegu húsi og hafa blóm í
gluggunum. - Lengra komst hún ekki að sinni. -
Hún hrökk upp úr draumleiðslunni, við einhvern
hávaða á ganginum. Hún opnaði herbergið og
leit fram á ganginn. Ljósið varpaði daufri birtu á
háan mann, sem stóð þarna og var að reyna að
opna herbergið andspænis. Það glóði eitthvað í
hálfrökkrinu. - Það var stór páfuglsfjöður i hatt-
inum hans. Hann sneri sér við. Aftur var það
eitthvað sem glóði. Nú voru það tvö dökk augu.
- Gott kvöld, þér eruð víst nýi leigjandinn?
- Gott kvöld! Já, það er ekki gott að rata hér
fyrir ókunnuga.
- Á ég ekki að lána yður eldsspýtur, svo þér
getið kveikt?
- Ég hef því miður ekkert til að kveikja á.
- Nei, þér eruð auðvitað ekki búinn að koma
yður fyrir. Ég skal með ánægju lána yður Ijós.
- Þakka yður fyrir, en ég gæti aldrei borgað
, það aftur, aðrir eins vesalingar og ég hafa ekki
ráð á því eftirlæti að nota Ijós og eldivið.
- Það er hart, þegar svona er kalt.
- Ó, já, það er margt hart í þessum heimi.
Kuldinn er nú, þegar öllu er á botninn hvolft,
einna skástur, þó slæmur sé.
- Það skíðlogar í ofninum inni hjá mér. Viljið
þér ekki koma inn og láta yður hlýna?
- Ég er of illa til fara, til þess að vera með al-
minlegu fólki.
- Þér þurfið ekki að fyrirverða yður fyrir mér,
við erum nábúar.
- Þakka yöur fyrir.
Hún opnaði hurðina alveg og hann gekk inn í
herbergið. Hann sneri bakinu að ofninum og
litaðist um í herberginu, sem angaði af reykelsi
og teketillinn suðaði fjörlega á tevélinni.
Páfuglsfjöður í hattinum
Smásaga eftir Dilling