NT - 24.12.1985, Blaðsíða 12

Þriðjudagur 24. desember 1985 16
-rm
- Nei - nei. Ég er næst um því of frísk. Hér
líður mér svo vel og þarf engar áhyggjur að
hafa. Ég ligg baraog byggi skýjaborgir. Þú kem-
ur líka á hverjum degi. Þegar ég kem heim á
kvistinn, fer ég að sauma aftur og þá hættir þú
að heimsækja mig og gleymir mér.
- Gleymi þér! Hvað á ég að segja þér það oft
að þegar þér er batnað giftum við okkur og þú
hjálpar mér til að verða heiðarlegur maður og
kennir mér að vinna.
- Þú misskilur sjálfan þig, Hrafn. Þú elskar
mig ekki, kennir bara í brjósti um mig. Þú yrðir
aldrei hamingjusamur með mér.
- Hildur.ég lofa því að --
- Lofaðu engu, vinur minn. Ég lofaði því einu
sinni að vera systir þín. Það loforð skal ég efna.
- En nú skulum við tala um eitthvað annað. -
Hvernig líður Emilíu? Hún er alveg hætt að
koma til mín. Kannske hún sé hrædd um að
hitta þig hér?
- Emilía er trúlofuð aftur og ætlar að giftast
eftirmánuð.
- Hverjum?
- Ég veit það ekki. Hansen sagði mér þetta,
en nefndi nafn mannsins svo óskýrt, að ég
heyrði það ekki.
Hildur virti hann fyrir sér um stund: - Hrafn! Þú
ert fallegur.
- Já, og uppstrokinn, sagði hann brosandi og
leit á gauðslitna fataræflana, sem enn höfðu lát-
ið á sjá, þennan mánuð.
- Það er eitthvað, sem fer þér svo vel. Settu á
þig hattinn, hann klæðir þig. Fjöðrin varpar
Ijóma á hann. Það gleymist hvað hann er gam-
all og slitinn. Hrafn! Þið eruð líkir — þú og hattur-
inn.
- Já, við erum mestu ræflar.
- Það er eitthvað við þig. Eitthvað, sem glóir á
eins og fjöðrina í hattinum. Eitthvað gott og
fagurt. Það er þín páfuglsfjöður. Snúðu höfðinu
dálítið. Já, svona, nú glóir hún og tindrar eins og
hún sé samansett af ótal gimsteinum.
- Það eru ástúðlegu augun þín, sem varpa á
hana Ijóma.
Cia'PPLE ivMb THE — .
- Ég held að við séum að verða nokkuð
skáldleg, bæði.
- Það er vorið. Þetta liggur í loftinu.
- Æi, já. Nú kemur vorið, með fuglasöng og
blómailm. Hrafn! Á vorin sat ég og saumaði all-
ar stundir, samt var ég heila daga úti i skógi.
- Úti í skógi?
- Já, það var ósköp auðvelt. Ég fékk mér
bara dálítinn vönd af vorblómum og sígrænu
laufi, setti þau í glas og - svo dreymdi mig út í
skóg.
- Gott og vel. Á morgun skaltu koma út i
skóg. Ég skal ná i blómin.
- Ennþá eru engin blóm komin. Snjóinn er
ekki enn tekinn upp, það er ekki nógu áliðið
enn.
- Það eru víða auðir blettir, þar sem vorblóm-
in eru farin að gægjast upp úr moldinni og ég er
nokkuð fundvís.
- Þú dekrar allt of mikið við mig.
Hrafn stóð upp. Hann tók innilega í hönd
Hildar og horfði ástúðlega í augu hennar.
- Vertu nú sæl, Hildur. Á morgun göngum við
í skóginn saman.
- Vertu sæll Hrafn! Já á morgun göngum við
saman í skóginum - við tvö.
Það var kalt og dimmt í skóginum. Sólin var
hætt að aera tilraun til að brjótast í gegn um
þokuna. Iskaldur stormurinn þaut ömurlega í
blaðlausum trjánum. Hrafn kafaði í snjónum.
Hann skalf af kulda. Andlit hans var nærri því
eins hvítt og snjórinn. í hálfopnum höndunum
hélt hann á ofurlitlum vendi af sígrænu laufi og
nokkrum veiklulegum vorblómum. Hann riðaði é
fótunum, en hélt þó áfram að leita. Veiðimann
bar þarna að. Hann var með fuglakippu og
byssu um öxl.
- Hvað eruð þér að gera hér? spurði hann.
- Ég er að tina blóm, sagði Hrafn og brosti
dauflega.
- Er það nú atvinna, fyrir fullorðinn mann?
- Það er handa sjúklingi.
- Þér lítið nú út fyrir að vera sjúklingur sjálfir.
Þér hríðskjálfið. Hér er veiðipelinn minn. Fáið
— t3tetzsajÍNE>lAHss>il9fó~
þér yður brennivínssopa, það hressir yður og
hitar.
Hrafn tók við flöskunni og drakk með áfergju.
- Fáið yður meira svo yður hlýni almennilega.
Hrafn drakk annan vænan teig. Vínið smaug
eins og eldur út í hverja æð og taug. Veiðimað-
urinn kvaddi vingjarnlega og hélt leiðar sinnar.
Hrafn svimaði. Hann fálmaði eins og hann væri
að leita að einhverjum stuðning. Hann hafði
engan mat bragðað í tvo sólarhringa. Hann
skjögraði áfram, nokkur fet, svo hneig hann nið-
ur við eitt tréð. Fönnin var mjúk og nú fann hann
ekki til kuldans. Augun luktust aftur en opnuðst
á ný og hann sá gegn um þokuna ofurlítinn
heiðan - bláan blett. Svo beygði hann höfuðið
og sofnaði. [ vinstri hendinni hélt hann enn fast
á litla blómvendinum. Himininn sortnaði á ný og
veturinn stráði, með kaldri hönd, síðustu snjó-
kornunum sínum á jörðina. Hrafn vissi ekki af
því og fann ekki snjókornin, sem flögruðu um
andlit hans og földu sig í dökku skegginu. Hann
svaf og hann dreymdi. - Dreymdi að sólin skeiri
á skrúðgræna skóginn, þar sem hann gekk við
hlið Hildar. Hún var svo ung og fögur, gleðin
skein úr augunum og hún söng svo yndislega:
Það er indælt að ganga í skóginum með þér -
yndislegt að vera tvö saman. Og sólin skein,
fuglarnir sungu og blómin brostu.
Aftur var heimsóknartími, Nú sat enginn við
rúm Hildar. Hjúkrunarkonan gekk um.
- Hrafn er ekki kominn ennþá, sagði Hildur.
Hann lofaði að færa mér vorblóm. Hann hefir
líklega ekkert fundið.
Hjúkrunarkonan strauk blíðlega um vanga
Hildar og fór. Hún kom rétt strax aftur. Hún hélt
á ofurlitlum vendi af grænu laufi og vorblómum.
- Þessi blóm eru til þín, Hildur. Þau eru frá
Hrafni.
- Kemur hann ekki sjálfur?
- Hann getur það ekki.
- Hvers vegna? Þvi horfið þér svona á mig?
Æ, hefir honum nú orðið eitthvað á aftur?
- Er hætt við þvi, að honum verði eitthvað á?
- Nei, nei! En hann er dálítið ógætinn. Hann
er ekki slæmur.
- Þætti yður ekki vænt um, ef þér gætuð verið
vissar um, að honum yrði aldrei neitt á framar?
- Ég skil yður ekki. Hvar er hann?
- Hann er úti í líkhúsinu. Hann fannst í
skóginum - dáinn, og var fluttur hingað.
- Dáinn! Ó, hanndófyrirmig. Hannfórþang-
að til þess að tína blóm, handa mér.
- Já, og við skulum vona, að hann hafi nú
fundið blóm, sem aldrei fölna.
- Æ-já! Þetta hefir sjálfsagt verið best fyrir
hann, og Hildur hallaði höfðinu að brjósti hjúkr-
unarkonunnar og grét. En gráturinn var hægur
og beiskjulaus.
Aftur sat Hildur á kistlinum sínum og saum-
aði. En nú dreymdi hana ekki lengur dag-
drauma, né byggði skýjaborgir. Hún lifir í minn-
ingunum. Hjarta hennar er musteri ástar
hennar. Þar geymir hún mynd ástvinar sína
fegraða og ummyndaða, eins og hún sá hann
seinast á sjúkrahúsinu, þar sem sólin skein á
páfuglsfjöðrina í hattinum hans, svo hún glóði í
öllum litum regnbogans. Þannig sér hún hann i
anda. Hún sér ekki andlitið afmyndað af
drykkjuskap og allskonar eymd. Hún sér ekki
fataræflana sem hanga utan á þessum skinhor-
aða vesaling. Hún sér bara dökku augun hans
og glitrandi fjöðrina; hún sér aðeins það fagra
og góða, sem hulið var undir tötrunum og
eymdinni - af því hún sér það með augum kær-
leikans.
Og augu kærleikans sjá í gegn um hjúp lasta
og glæpa, hvað þykkur sem hann er inn í innstu
fylgsni sálarinnar, þar sem guðsneistinn liggur
falinn. Og enginn er svo djúpt sokkinn í fen lasta
og eymdar, að kærleikurinn nái ekki aö bjarga
honum, sá kærleikur, sem alltaf leitar að pá-
fuglsfjöðrinni í hattinum - og finnur hana.
Og þegar öll kurl koma til grafar, er áreiðan-
lega enginn svo aumur, að hann eigi ekki ein-
hverja páfuglsfjöður í hattinum.
Kristjana Ó. Benediktsdóttir, frá Bakka
þýddi.