Morgunblaðið - 30.11.2003, Blaðsíða 18

18 | 30.11.2003
og föður mínum Ragnari. Þannig að erfiðleikar hennar voru ærnir,“ segir Þórunn.
„Ragnar hafði seint á þrítugsaldri reynt að bjarga vini sínum úr sjó og við það
bilaði hjarta hans og varð hann aldrei heill heilsu eftir þetta. Systkini mín voru öll á
barnsaldri þegar Ragnar faðir okkar dó. Ég hitti ekki Gunnu Hjalta, eins og ég
kallaði ævinlega blóðmóður mína, fyrr en ég var ellefu ára og þá vissi ég ekki enn
að hún hefði fætt mig. Það var ágætt samband milli mömmu og hennar en hún bjó
á Ísafirði og við í Keflavík og það var ekki eins mikið um ferðalög á milli landshluta
og nú er.
Strax þegar ég fæddist þá var Ingibjörg kjörmóðir mín og föðursystir látin vita.
Hún kom með föt og annað sem ég þurfti, sótti mig og sigldi með mig suður til
Keflavíkur aðeins tíu daga gamla með Drottningunni. Hún og Guðmundur Kr.
Guðmundsson, kjörfaðir minn, áttu fyrir tvo hálfuppkomna syni og voru ákaflega
ánægð að fá mig til sín.
Ég er þeirrar trúar að fólk velji foreldra
Ég er þeirrar trúar að við veljum okkar foreldra sem við getum lært af. Ég er
mjög sátt við mitt val, ég eignaðist góða foreldra, en vissulega var mamma nokkuð
regluföst og ströng kona og það kom sér vel fyrir mig. Ingibjörg mamma mín hafði
misst föður sinn snemma úr heilablóðfalli og hafði alist upp við nokkra fátækt, það
hefur vafalaust sett sitt mark á hana. Ég líkist hins vegar ekki í þá ætt, ég líkist að
sögn kunnugra mjög Gunnu Hjalta, blóðmóður minni, bæði í hátt og framkomu.
Guðmundur Kr. pabbi minn dó þegar ég var tólf ára og þá varð mamma að fara
að vinna úti þótt þau væru allvel efnum búin. Samband mitt við frændur mína og
kjörbræður var gott. Hins vegar er ég þeirrar skoðunar að þegar náin bönd takast
milli fólks sé það fyrst og fremst vegna þess að sálir þess þekkist.
Ég vissi ekki að ég væri kjörbarn fyrr en ég var nærri 11 ára, þá kom Gunna
Hjalta í heimsókn og ég man að ég hugsaði um hvað þetta væri glæsileg kona og
hafði orð á því. Daginn eftir komu pabbi og mamma að máli við mig og sögðu mér
að þetta væri konan sem hefði fætt mig. Mér brá ekkert við þessar upplýsingar,
miklu frekar fannst mér þetta mjög merkilegt. Ég fann enga togstreitu innra með
mér vegna þessa, kannski vegna þess að einstaklingar skynja oft ómeðvitað kring-
umstæður, jafnvel þótt um börn sé að ræða. Ég held að ég hafi skilið að ég væri á
réttum stað, enda var vel um mig hugsað.
Var kölluð prinsessan
Mamma saumaði og prjónaði á mig svo glæsilegar flíkur að ég var alltaf kölluð
prinsessan, seinna saumaði hún og prjónaði á börnin mín, einkum elsta son minn
sem bar nafn pabba og blóðföður míns – Guðmundur Ragnar.
Mamma var draumspök og pabbi var skilningsríkur maður.
Ég var skapstór og einhvern tíma þegar ég var á ellefta ári reiddist ég mjög við
mömmu og neitaði algerlega að pabbi færi á sjóinn. Hann tók sér tíma til að hjálpa
mér að losna við reiðina. „Lokaðu augunum og gakktu með mér út í huganum,“
sagði hann. „Farðu út í geymslu og sjáðu hvort þú séð ekki tunnu þar,“ jú – ég sá
tunnuna í huganum. „Nú tekur þú lokið af saltkjötstunnunni.“ Ég gerði það. „Nú
setur þú alla reiðina í saltkjötstunnuna og setur svo lokið á, – nikkaðu til mín þegar
þú ert búin.“ Ég var lengi að setja reiðina í tunnuna en það tókst og ég fór svo
sömu leið til baka í huganum og þurrkaði meira að segja af fótunum á mér áður en
ég fór inn. Pabbi sagðist svo ætla að fara með mér út í geymslu eftir hálfan mánuð
til að sjá hvað væri í tunnunni. Við fórum svo að athuga málið eftir hálfan mánuð
og þá sá ég bara saltkjöt í pækli.
„Þannig er þetta með reiðina, hún hverfur alltaf,“ sagði pabbi og brosti. Hann
var eftirlátur við mig en hann hafði tröllatrú á því að það myndi ekki skemma mig.
„Þessi stelpa er þannig gerð að hún spillist ekki, hvorki við meðlæti eða mót-
læti,“ sagði hann við einn kunningja sinn sem sagði að hann léti alltof mikið eftir
mér.
Sá sýnir allt frá barnsaldri
Ég var ekki gömul þegar ég fór að sjá ýmsar sýnir. Ég sá alls konar fólk og spurði
pabba hvaða fólk þetta væri. „Ég veit það ekki, elskan mín, við skulum bara leyfa
því að vera þar sem það er,“ svaraði pabbi hinn rólegasti. Mamma tók þessu hins
vegar ekki eins vel. Hún vildi ekki að ég talaði um þetta og þegar ég sá eitthvað sem
svo síðar kom fram þá sagði mamma: „Uss, þú talar ekki um þetta barn.“
Á þessum tíma var ekki viðurkennt að fólk hefði svona hæfileika.
Einu sinni voru frænkur mínar tvær í heimsókn, við ætluðum að stytta okkur
leið. Þær vildu fara gegnum kirkjugarðinn en ég harðneitaði. „Það er svo margt
fólk í garðinum.“ Frænka mín önnur sagði að ég væri bara eitthvað biluð, það væri
þar enginn. Þegar ég kom heim sagði ég mömmu þetta og hún bað mig að tala ekki
um þetta. En nokkru seinna dó ung stúlka í Keflavík og það fylgdi henni beinlínis
hálfur bærinn. Ég hafði séð þetta, ég sá fyrir óorðna hluti þegar ég var barn.“
Eignaðist snemma fyrsta barnið
Þórunn Maggý kveðst ekki hafa verið sérstaklega dugleg að læra.
„Líkleg hef ég verið svolítið lesblind í æsku en náði tökum á því síðar og hef síð-
an verið mikill bókaormur. Samt kemur enn fyrir að stafir taka upp á að þvælast
fyrir mér. Ég var ung þegar ég eignaðist mitt fyrsta barn, tæpra 18 ára. Þegar ég var
ófrísk fór ég að sjá í auknum mæli ýmislegt sem aðrir sáu ekki. Hafsteinn miðill
hafði verið fenginn til að loka fyrir skyggni eftir að pabbi dó. Mamma sat oft fundi
hjá Hafsteini og einnig var fundur á heimili okkar. Þá talaði Hafsteinn við mig og
eftir það hætti ég að sjá pabba og alla hina. En þegar ég varð ófrísk galopnaðist fyr-
ir alla skyggni aftur, þá sagði mamma að ég skyldi leita aftur til Hafsteins, sem ég
gerði. Hann hjálpaði mér að skilja hvað væri í gangi hjá mér. Síðar varð ég sitjari hjá
honum. Hann sagði einu sinni við mig að ég myndi seinna starfa svipað og hann –
en það þótti mér ótrúlegt. Þegar ég var ófrísk að fyrsta barninu sá ég m.a. öðru
hvoru mann, einkennilega klæddan, sem stóð við rúmið mitt. Ég lýsti honum fyrir
mömmu en hún bar ekki kennsl á hann. En nokkru síðar segir hún. „Þetta er
ábyggilega gyðingaprestur sem þú sérð öðru hvoru.“ Hún fann svo mynd af fatn-
aði gyðingaprests og ég sá að þetta var alveg rétt hjá henni. Síðar var sonur minn,
sem ég þá gekk með, dáleiddur um tvítugt og þá dáleiddist hann inn í tilveru sem
gyðingadrengur. Þessi maður hefur því sennilega fylgt honum.
Barnsfaðir minn var Jón Mýrdal. Okkar leiðir lágu ekki lengi saman. Ég starfaði
á vöggustofum og við barnaheimili um tíma eftir að ég átti drenginn en nokkru síð-
ar hitti ég mannsefnið mitt á Ísafirði, þangað sem ég fór í heimsókn.
Frekari barneignir og lífsbaráttan
Ég hitti á Ísafirði glæsilegan mann, Kristján Kristjánsson, sem starfaði sem
skipasmiður. Hann var í vinfengi við fólkið mitt vestra og við fórum að skrifast á.
Þær bréfaskriftir leiddu til þess að hann kom suður með lakkskóna, eins og ég segi
Frá vinstri: Úr ferðalagi félaga í Sál-
arrannsóknarfélagi Íslands 1975 til
Frobel College á I.S.F.-þing. F.v.
Þórunn Maggý, Guðmundur Einars-
son forseti félagsins, Aðalheiður
Friðþjófsdóttir, Ósk Guðmundsdóttir,
Þórarinn Pálsson, Magnús Magnús-
son, Þórdís Helgadóttir, kona Haf-
steins Björnsonar miðils, sem stendur
við hlið hennar. Þá er Ágústa Stef-
ánsdóttir og sonur Þórunnar Guð-
mundur Ragnar Mýrdal.
Þórunn Maggý með dóttur sína Bertu
Messý, sem lést fárra mánaða gömul.
Fermingarmynd af Þórunni Maggý,
hún fermdist 13 ára gömul.