Morgunblaðið - 22.07.2004, Blaðsíða 27

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. JÚLÍ 2004 27
inn eða í bíó. Oft var hlegið að því
hversu erfitt þetta var af því að hún
var svo feimin eins og hún minntist
oft. Þetta var upphaf ævilangrar
vináttu okkar allra. Systur hennar
Sigríði þekktum við af því að hún
var hjá ömmu sinni, er hún gekk í
Verslunarskólann. Þær systur voru
sérlega laglegar og mjög kært var
þeirra á milli, þótt fjarlægðin skildi
þær að er Sigga giftist til Svíþjóðar.
Eftir Verslunarskólanám fór
Bauka heim til Siglufjarðar og
starfaði þar við skrifstofustörf.
Kynntist ég þá indælu æskuheimili
hennar og var þar oft glatt á hjalla.
Eftir lát föður hennar fluttust
mæðgurnar til Reykjavíkur og
kenndi móðir hennar Ólöf handa-
vinnu árum saman í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur.
Það var skemmtileg tilviljun að
Bauka giftist Birgi Kjaran, sem var
skólabróðir og besti vinur mannsins
míns. Áttum við því ótal ánægju-
stundir saman á meðan hann lifði.
Dæturnar Ólöf, Soffía og Helga
urðu hennar gleðigjafar og vaxandi
fjölskyldur þeirra og var gaman að
fylgjast með þeirri ástúð sem hún
var umvafin af þeim. Þegar Birgir
dó fór hún að vinna á Fræðsluskrif-
stofu Reykjavíkur og kunni því vel,
þar til henni fannst sinn tími kom-
inn að hætta vegna aldurs.
Það má segja að Bauka gengi
hljótt í gengum lífið. Aldrei heyrði
ég hana segja neikvætt til neins en
hafði bara gaman af æsingi annarra.
Í góðra vina hópi var hún hrókur
alls fagnaðar er hún tók gítarinn
sinn og söng allar þær mörgu vísur
sem hún kunni jafnt íslenskar sem
erlendar og fékk alla með sér.
Lengst af bjó hún á Ásvallagötu 4
og var það seinna meir fjölskyldu-
hús þar sem dóttir hennar Helga
bjó og svo Birgir sonur Helgu. Var
það henni mikil huggun, þegar Elli
kerling batt hana við stólinn sinn.
Þá kynnist maður hinu sérstaka
jafnaðargeði hennar. Þótt dásamað-
ar væru lystisemdir, sem borgin
hefði að bjóða og sem ég vissi að hún
hafði gaman að, var aldrei kvartað
yfir að hún gæti ekki verið með.
Hún las mikið og hafði gaman af
ættfræði enda stálminnug og fann
alltaf eitthvað til að gefa lífinu lit.
Bauka reykti mikið en einn daginn
undraðist ég að það var engin reyk-
ingalykt lengur. Þá þurfti hún að
hætta að reykja eftir læknisráði og
þótti henni það ekkert fréttnæmt.
Slíkur var viljastyrkur hennar.
Síðasta vegarspottann dvaldi hún
á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ og
þótti gott að vera þar í öruggu
skjóli.
Þakklát fyrir allar góðu minning-
arnar óska ég henni fararheilla til
æðri heima.
Dætrum og ættingjum sendi ég
og fjölskylda mín samúðarkveðjur.
Ágústa.
Kurteisin kom að innan,
sú kurteisin sanna,
siðdekri öllu æðri,
af öðrum sem lærist.
(B. Th.)
Margs er að minnast og margt að
þakka er við í dag kveðjum Svein-
björgu Kjaran.
Sveinbjörg var sannkölluð hefð-
arkona. Hún var góðum gáfum
gædd og hafði djúpa samhygð. Það
hefur verið gæfa mín í lífinu að eiga
Ólöfu dóttur hennar og fjölskyldu
að vinum í nærri 60 ár.
Faðir minn var berklaveikur og
oft á Vífilsstöðum. Eitt sinn var
Sveinbjörg spurð að því hvernig
hún þyrði að leyfa Ólöfu litlu dóttur
sinni að leika sér við mig, en allir
óttuðust berklana. Ég veit ekki
hverju Sveinbjörg svaraði en hitt
veit ég að ég var daglegur gestur á
heimili Sveinbjargar og Birgis
Kjaran öll mín uppvaxtarár og varð
aldrei vör við annað en ég væri þar
hjartanlega velkomin.
Vegna veikinda föður míns sótti
móðir mín um kennarastarf en þá
tíðkaðist ekki að giftar konur ynnu
utan heimilis, auk þess var torsótt
að fá kennarastöðu. Birgir sem vissi
um aðstæður okkar, tók málið upp á
sína arma og móður minni var veitt
staða við Melaskólann þar sem hún
kenndi síðan í 30 ár. Má nærri geta
hvaða þýðingu þetta hafði fyrir litlu
fjölskylduna okkar.
Sveinbjörg var alltaf heima til að
taka á móti börnunum úr skóla og
munaði ekki um að bæta mér í hóp-
inn. Ég sagði einhvern tímann við
Ólöfu, að ég öfundaði hana af því að
heima hjá henni væri alltaf „kakó og
kveikt!“
Eitt sinn ákváðum við Ólöf, Soffía
og Helga að fara á grímuball. Svein-
björg útbjó grímubúninga á okkur
allar fjórar. „Af hverju ert þú að út-
búa búning á Sigrúnu?“ spurði
amman og hefur örugglega fundist
dóttirin hafa nóg með sínar þrjár
stelpur. „Mamma hennar er að
vinna svo mikið,“ sagði Sveinbjörg,
mig munar ekkert um þetta. Og all-
ar komumst við á ballið.
Sveinbjörg var víðlesin og vel að
sér. Hún var músikölsk, hafði lært á
fiðlu, spilaði á mandólín og kunni
ógrynnin öll af lögum og ljóðum sem
hún söng fyrir okkur eða með okkur
og lék þá undir á gítar, með norð-
lensku t-i!
Þegar Birgir féll frá fór Svein-
björg út á vinnumarkaðinn og vann
á Fræðsluskrifstofu Reykjavíkur
þar til hún fór á eftirlaun.
Sveinbjörg var mikilhæf kona,
heil og sterk. Hún var dætrum sín-
um góð móðir í þess orðs dýpstu
merkingu enda var samband henn-
ar við þær einlægt og hlýtt. Þegar
elli og sjúkdómar sóttu að, hlúðu
þær að henni af umhyggju og kær-
leika svo betur verður ekki gert.
Hamingja hennar og gleði voru
dæturnar og fjölskyldur þeirra.
Gæfa hennar var hið góða skap, hlý
lund og æðruleysi.
Blessuð sé minning Sveinbjargar
Kjaran.
Sigrún Löve.
Þegar ég nú sest niður til að
minnast Sveinbjargar Helgu Kjar-
an, þessarar innilegu konu sem ég
kynntist fyrir ótal mörgum árum,
koma svo margar minningar í hug-
ann, að ég get ekki gert þeim skil
nema að litlum hluta. Hún var gift
vini mínum Birgi Kjaran, en við
höfðum bundist sérstökum vináttu-
böndum árið 1938 og þau svo sterk
að ekki bilaði þar neinn hlekkur,
meðan báðir lifðu, en Birgir sem var
strax ungur í framvarðarsveit sjálf-
stæðismanna og landsins alls, vakti
mikla athygli á þeim árum og ekki
að óverðskulduðu. Hann varð mér
kærari með hverju árinu sem leið
eftir að ég fluttist á Snæfellsnes. Ég
kom því oft á heimili þessara vina
minna, fór eiginlega aldrei svo um
Reykjavík að ég kæmi ekki þar við.
Og sú hlýja og það andrúmsloft sem
ég varð þar aðnjótandi hefir aldrei
yfirgefið mig. Og þegar ég svo eign-
aðist mitt yndislega heimili komu
þau hjónin alltaf við þegar þau áttu
leið hér um.
Þau voru virkilega samhent hjón
og áttu marga vini víða um land.
Hann var svo mikill náttúruunnandi
að þar var ekki um neina yfirborðs-
mennsku að ræða. Hann fór víða um
land til að kynnast bæði fólki og bú-
endum, og bækur hans Fagra land
og eins auðnustundir bera þess
skýran vott. Hann hafði mikið dá-
læti á Breiðafirðinum og eyjunum
þar, og þar kom að við keyptum
saman Bíldsey, sem liggur skammt
frá Stykkishólmi, og þess naut hann
svo í ríkum mæli og þau hjónin.Við
bættum mjög bæði húsið sem þar
var fyrir og gerðum allt þar vist-
legra og tilkomumeira. Þetta allt
tengdi fjölskyldur okkar enn meiri
og sterkari vináttuböndum. En því
miður fór hann alltof fljótt. En ég
átti samt eftir tryggð og vináttu
konu hans og barnanna.
Sveinbjörg var yndisleg kona og
vakti yfir heimilinu og samband
hennar við mig og fleiri vini hélst.
Og ég hélt áfram heimsóknum á Ás-
vallagötuna og vináttan var hin
sama. Reisnin ásamt vinalegum blæ
var hennar aðall fram til hins sein-
asta.
Ég og mitt fólk eigum svo margt
að unna þessari ágætu konu, að það
verður ekki tíundað í fáum minning-
arorðum. En geymist í þakklátum
hugum mín og minna. Ég veit að nú
hafa þau hjónin öðlast laun fyrir allt
sem þau unnu landi sínu og þjóð og
það er ekki svo lítið. Um leið og ég
þakka Sveinbjörgu allar unaðs-
stundirnar sem við höfum svo ríku-
lega notið, bið ég henni blessunar
drottins og þakka alla ástúð liðinna
ára. Góður guð veri með henni og
blessi.
Árni Helgason. Stykkishólmi.
Sveinbjörg, eða Bauka frænka
eins og við kölluðum hana alla tíð,
var gift Birgi Kjaran alþingismanni,
móðurbróður okkar, sem lést langt
um aldur fram, þá aðeins um sex-
tugt. Við kynntumst þeim báðum
mjög náið, ekki síst vegna þess að
við áttum því láni að fagna að búa í
sama húsi og þau að Ásvallagötu 4 á
sjötta áratugnum. Þaðan eigum við
ljúfar minningar frá fyrstu uppvaxt-
arárunum. Á efri hæðinni bjuggu
Birgir, Bauka og dæturnar Ólöf,
Soffía og Helga. Í reynd voru þau
Bauka okkur sem aðrir foreldrar,
svo kært var milli fjölskyldnanna. Á
neðri hæð hússins bjuggum við
systkinin (nema Árni sem var
ófæddur) ásamt foreldrum okkar,
þeim Sigríði Kjaran og Sigurjóni
Sigurðssyni. Í kjallaranum bjuggu
fullorðin heiðurshjón, þau Guðríður
og Eiríkur, sérlega barngóð og örlát
á kandís. Við kölluðum þau í dag-
legu tali Eiríng og Guðríng. Í næsta
nágrenni var líflegt barnasamfélag.
Hverfisbúðin Brekka hafði aðdrátt-
arafl fyrir ungviðið. Móðir Bauku
var Ólöf Blöndal, skólastýra hús-
mæðraskólans. Hjá ömmu í Húsó
voru öll börnin aufúsugestir. Á
Hólatorgi 4 bjuggu svo afi og amma,
Soffía og Magnús Kjaran, og þar
var miðstöð stórfjölskyldunnar.
Bauka var fríð kona, skarpgreind
og gædd góðum tónlistargáfum.
Hún var oftar en ekki upphafsmað-
ur að söng í boðum og tók gjarnan
að sér undirleik á gítar. Ekkert lag
eða texti var henni framandi að okk-
ur fannst, og voru þessir hæfileikar
gefandi fyrir okkur börnin.
Alla tíð var sterk vinátta á milli
foreldra okkar og nutum við fræðslu
þeirra Bauku og Birgis á ferðalög-
um en Birgir var sem kunnugt er
margfróður um náttúru og sögu
landsins og annálaður útivistarmað-
ur.
Fram til síðasta dags var Bauka
frænka sjálfsagður gestur á heim-
ilum okkar systkinanna við hátíðleg
tækifæri. Hún var framúrskarandi
trygglynd og áhugi hennar á ungum
sem öldnum innan fjölskyldunnar
var einstakur. Þrátt fyrir veikindi
síðustu ár bar aldrei skugga á and-
legt atgervi hennar, hvorki skarpan
skilning né traust minni.
Alúð er börnum mikilvæg á upp-
vaxtarárum og vegna þess og trygg-
lyndis Bauku frænku minnumst við
hennar með þakklæti. Við sendum
frænkum okkar og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Soffía, Sigurður,
Magnús Kjaran, Birgir Björn,
Jóhann og Árni.
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is
www.englasteinar.is
Elskuleg eiginkona mín, stjúpdóttir, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
AÐALHEIÐUR JÓNA SIGURGRÍMSDÓTTIR,
Miðstræti 3 (London),
Vestmannaeyjum,
sem andaðist á heimili sínu að morgni föstu-
dagsins 16. júlí, verður jarðsungin frá Hvíta-
sunnukirkjunni Vestmannaeyjum laugardaginn
24. júlí kl. 14:00.
Halldór Haraldsson,
Geir Þórðarson,
Haraldur Halldórsson,
María Guðmundsdóttir, Sigursteinn Hjartarson,
Svana Guðmundsdóttir, Hjálmtýr Unnar Guðmundsson,
Geir Halldórsson, Helena Sigríður Pálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ELÍAS SVAVAR JÓNSSON,
Hrafnistu, Reykjavík,
fyrrv. stöðvarstjóri
Pósts og síma, Drangsnesi,
lést á Drangsnesi miðvikudaginn 14. júlí sl.
Jarðsungið verður frá Drangsneskapellu
laugardaginn 24. júlí kl. 14.00.
Sigrún Elíasdóttir, Bjarni Skarphéðinsson,
Þráinn Elíasson, Guðbjörg Gestsdóttir,
Jón Hörður Elíasson, Jenný Jensdóttir,
Hugrún Elíasdóttir, Johnny Símonarson,
Ragnhildur Elíasdóttir, Tryggvi Ólafsson
og fjölskyldur.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANNES ÁGÚST GUÐMUNDSSON
bóndi, Syðri-Þverá,
síðar á Illugastöðum, Vatnsnesi,
lést á Heilbrigðisstofnun Hvammstanga mánudaginn 19. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Auðbjörg Guðmundsdóttir,
Jónína Ögn Jóhannesdóttir,
Guðmundur Jóhannesson,
Bjarney G. Valdimarsdóttir,
Árni Jóhannesson,
Anna Ólsen,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir mín, amma, langamma og
langalangamma,
SIGURBJÖRG BJÖRNSDÓTTIR,
Engihjalla 1,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Barðskirkju, Fljótum,
laugardaginn 24. júlí kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem
vilja minnast hennar, er vinsamlega bent á Minningarsjóð Karólínu Krist-
jánsdóttur ljósmóður í umsjá Guðrúnar Halldórsdóttur, sími 467 1026.
Birna Salómonsdóttir,
Salómon Viðar Reynisson, Þóra Lind Karlsdóttir,
Ásgrímur Víðir Reynisson, Helga Þorsteinsdóttir
og barnabarnabörn.
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN TRYGGVASON,
Norðurgötu 45,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju föstu-
daginn 23. júlí kl. 13.30.
Jarðsett verður í Kaupvangskirkjugarði.
Hulda Kristjánsdóttir, Auður Birgisdóttir,
Eiríkur Kristjánsson, Hulda Baldursdóttir,
Inga Eiríksdóttir, Haukur Eiríksson.