Morgunblaðið - 07.09.2004, Blaðsíða 28

MINNINGAR
28 ÞRIÐJUDAGUR 7. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigrún Skarp-héðinsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. júlí 1914. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ
28. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Skarphéð-
inn Ármann Njáls-
son verkamaður í
Reykjavík, f. 23.9.
1889, d. 14.7. 1974,
og Valgerður Sig-
urðardóttir hús-
freyja, f. 20.8. 1876,
d. 1.8. 1956. Bræður
Sigrúnar voru Njáll, f. 1918, d.
1920, og Vilberg, f. 1921, d.
2004.
Dóttir Sigrúnar og Hjalta
Benediktssonar aðalvarðstjóra
hjá Slökkviliði Reykjavíkur, f. 2.
júlí 1915, d. 2. janúar 1989, er
Sigríður Magnea Njálsdóttir
námsráðgjafi, f. 23.2. 1955, gift
Björgvini Þ. Valdimarssyni tón-
listarmanni, f. 15.4. 1956. Dætur
þeirra eru Sigrún
Ósk nemi, f. 18.8.
1980, og Helga
Þóra nemi, f. 23.11.
1984.
Sigrún starfaði í
30 ár sem gjaldkeri
hjá KRON, Kaup-
félagi Reykjavíkur
og nágrennis. Einn-
ig starfaði hún
lengi við verslunar-
störf bæði í vefnað-
arvöruverslun og
matvöruverslun við
Grundarstíg í
Reykjavík. Sigrún
bjó alla tíð í Reykjavík. Fyrst bjó
hún á Freyjugötu 7, svo í Með-
alholti 13, en árið 1998 fluttist
hún í Stóragerði 5 og bjó þar
þangað til hún fluttist í nóvem-
ber 2001 í hjúkrunarheimilið
Skógarbæ.
Útför Sigrúnar verður gerð
frá Fríkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Fossvogskirkjugarði.
Mig langar með fáeinum orðum
að minnast tengdamóður minnar.
Það var fyrir um það bil 30 árum
að ég kynntist henni þegar ég fór að
venja komur mínar í Meðalholtið. Í
Meðalholtinu bjó hún lengi vel
ásamt foreldrum sínum og einka-
dóttur, einnig var kona að nafni
Svanhvít lengi vel í heimili með
þeim. Þegar ég kom til sögunnar
bjuggu þær einungis tvær saman
mæðgurnar.
Sigrún giftist aldrei og var því
fyrirvinna heimilisins. Hún var
mjög dugleg og áreiðanleg til vinnu
og starfaði m.a. sem gjaldkeri hjá
KRON í yfir 30 ár. Síðustu starfs-
árin vann hún við verslunarstörf.
Sigrún var ákaflega vel gerð kona
og eignaðist marga góða vini í gegn-
um vinnuna og einnig í nánasta um-
hverfi heimilisins, sem héldu tryggð
við hana svo lengi sem aldur entist.
Um svipað leyti og dætur okkar
hjóna fæddust var Sigrún um það
bil að enda starfsævi sína og má
segja að eftir það hafi hún lifað fyrir
barnabörnin sín. Þær voru ófáar
heimsóknirnar og næturnar sem
þær sváfu hjá ömmu sinni. Þá var
gjarnan spilað á spil, sagðar sögur
eða farið í bæinn með strætó. Það
kom sér oft vel fyrir þreytta for-
eldra að vera boðin í mat um helgar
ásamt dætrunum og var þá hvergi
til sparað.
Sigrún bar sig alla tíð mjög vel og
var með afbrigðum gjafmild kona
sem vinir og fjölskyldumeðlimir
nutu góðs af í ríkum mæli.
Síðustu þrjú æviárin dvaldi hún á
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ, en
þar undi hún sér vel í sátt og sam-
lyndi við íbúa og starfsfólk heimilis-
ins. Ég vil fyrir hönd fjölskyldunnar
þakka starfsfólki Skógarbæjar fyrir
hlýlegt og þægilegt viðmót í garð
Sigrúnar og góða umönnun.
Sigrún var mér ávallt góð og kær-
leiksrík og áttum við margar góðar
stundir saman. Blessuð sé minning
hennar.
Björgvin Þ. Valdimarsson.
Amma er fallegasta sál sem við
höfum kynnst. Hún elskaði að
gleðja aðra og fannst mikilvægast
að fólkinu í kringum sig liði sem
allra best. Hún hugsaði mikið um
unga fólkið í stórfjölskyldunni og
var mikið í mun að allir fengju fal-
legar gjafir í afmælis- og jólagjöf.
Amma fylgdist vel með öllum sam-
komum innan stórfjölskyldunnar og
lét sig ekki vanta.
Við systurnar vorum svo lánsam-
ar í lífinu að fá að kynnast ömmu og
eru minningarnar sem við eigum
saman mjög margar og góðar.
Amma var alla tíð mjög náin okkur
systrunum enda vorum við einu
barnabörnin hennar. Amma passaði
okkur mikið á yngri árum okkar og
vorum við mjög hændar að henni. Á
þeim árum var fátt skemmtilegra en
að fara til ömmu í Meðalholtið. Í
hvert skipti sem við komum í heim-
sókn var mikið lagt upp úr því að
við fengjum einhvern matarbita,
hvort sem það var kökusneið eða
máltíð, og vantaði aldrei kræsing-
arnar. Amma spilaði mikið við okk-
ur á spil og oftar en ekki fórum við í
búðarleiki og voru þá hlutirnir í
stofunni verðmerktir hátt og lágt.
Amma eldaði oft hrygg eða læri
handa okkur með bestu brúnusósu í
heiminum og fengum við að gista
hjá henni á beddanum og í sófanum.
Amma fór einnig oft með okkur í
strætó niður í bæ til að sýna okkur
bæjarlífið og það sem okkur þótti
skemmtilegast var þegar við fórum
með ömmu í heimsókn til Stellu og
Kristjönu, vinkvenna ömmu. Amma
var ótrúlega gjafmild og vildi alltaf
gefa okkur eitthvert góðgæti eða
fallega hluti þegar við komum í
heimsókn. Það var alltaf nóg til af
sælgæti og súkkulaði hjá ömmu og
laumaði hún oft að manni alls konar
molum og gerði það fram á síðasta
dag. Hún vissi nefnilega að það
myndi gleðja okkur.
Amma fylgdist ætíð vel með okk-
ur systrunum og hafði mikinn
áhuga á því sem við vorum að gera.
Hún mætti á allar danskeppnir og
tónleika og styrkti okkur eins og
hún gat. Amma gaf okkur svo mikið
og veltum við því oft fyrir okkur
hvað í ósköpunum við gætum gefið
henni í staðinn fyrir allt sem hún
gaf okkur. Við vitum að hún hafði
ákaflega gaman af því þegar vel
gekk í skólanum og dansinum og
naut hún þess þegar Helga Þóra
spilaði fyrir hana á fiðluna. Hún bað
Helgu Þóru oft um að leika fyrir sig
á fiðluna og finnst henni því viðeig-
andi að kveðja ömmu okkar með
fiðlutónum, í von um að elsku amma
muni njóta tónanna í kveðjustund-
inni í dag.
Við kveðjum ömmu með miklum
söknuði, en vitum að hún er komin á
betri stað. Við erum ákaflega þakk-
látar fyrir að hafa fengið að kynnast
henni og höfum lært mikið af henni.
Minningarnar um ömmu munu allt-
af gleðja hjarta okkar og brosum
við yfir þeirri tilhugsun að loksins
sé hún komin til Stellu vinkonu
sinnar og sjáum við þær fyrir okkur
spjallandi saman yfir kaffibolla.
Sigrún Ósk og Helga Þóra.
Aðeins rúmur mánuður er liðinn
frá því að efnt var til mikils fagn-
aðar í tilefni níræðisafmælis Sigrún-
ar Skarphéðinsdóttur.
Það var hinn 23. júlí að hartnær
eitt hundrað manns, ættingjar og
vinir, komu saman til þess að sam-
fagna afmælisbarninu og sýndi það
glöggt hversu vinmörg og trygglynd
Sigrún var.
Þessi mikla veisla var mjög í anda
afmælisbarnsins enda var hún
rausnarleg með afbrigðum.
Dóttir Sigrúnar, Sigríður Magn-
ea, eiginmaður hennar, Björgvin
Þór og dætur þeirra tvær, Sigrún
Ósk og Helga Þóra, stóðu fyrir
veisluhaldinu með myndasýningu úr
lífi afmælisbarnsins, tónlist þeirra
feðgina Björgvins og Helgu Þóru og
fjöldasöng að ógleymdum höfðing-
legum veitingum. Sigrún hafði sjálf
boðið þorra gestanna með persónu-
legu sambandi.
Þessi veisla verður í minningunni
sem dýrmæt kveðjustund.
Sigrúnu hlotnaðist sú mikla lífs-
fylling að eignast dótturina Sigríði
Magneu, sem ólst upp við mikið ást-
ríki hjá móður sinni og einnig móð-
urafa fyrstu árin.
Í fyllingu tímans komu barna-
börnin tvö, dæturnar Sigrún Ósk og
Helga Þóra, báðar óskabörn.
Í fáum orðum sagt þá átti Sigrún
miklu barna- og fjölskylduláni að
fagna.
Miklir kærleikar voru með Sig-
rúnu og bróður hennar Vilberg, sem
nú er nýlátinn.
Dætur hans, Sigrún, Erna og Val-
gerður og fjölskyldur þeirra, fóru
heldur ekki varhluta af umhyggju
hennar. Minnisstætt er hið nána
samband sem var á milli þeirra
allra.
Kynni okkar Sigrúnar voru löng
og farsæl. Þau hófust á skrifstofu
KRON þar sem við unnum saman í
aldarfjórðung. Síðan er liðinn lang-
ur tími en náin vinátta okkar hélst
óbreytt alla tíð. Raunar var vina-
hópurinn úr KRON stærri því að
við vorum sjö stallsysturnar sem
héldum góðu sambandi. Tvö skörð
hafa nú verið höggvin í þann hóp.
Ekki er ekki hægt að minnast
Sigrúnar án þess að nefna þrjá eðl-
isþætti sem einkenndu hana, en þeir
voru hjálpsemi, trygglyndi og síðast
en ekki síst gjafmildi.
Það var gott að eiga Sigrúnu að
vini á langri vegferð.
Ólöf Ríkarðsdóttir.
Þegar elskuleg föðursystir mín og
nafna, Sigrún Skarphéðinsdóttir,
lést í hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
aðfaranótt laugardagsins 28. ágúst
sl. var aðeins rúmur mánuður liðinn
frá því að dóttir hennar og tengda-
sonur héldu myndarlega upp á ní-
ræðisafmæli hennar. Tanta, en svo
var hún jafnan kölluð af öllum í fjöl-
skyldunni, hafði um árabil þjáðst af
parkinsonssjúkdómi á sama hátt og
faðir minn, Vilberg, bróðir hennar,
sem lést 8. júní sl. Það varð því stutt
á milli systkinanna en þau höfðu alla
tíð verið mjög samrýnd.
Þegar móðir mín, Sveinsína Guð-
mundsdóttir (alltaf kölluð Sína), bar
mig undir belti fyrir 59 árum
dreymdi hana Töntu svo oft á með-
göngunni að engu var líkara en að
hún væri að vitja nafns og því ákvað
móðir mín að skíra mig í höfuðið á
henni.
Þegar ég fæddist var Tanta 31
árs gömul og varð ég þá strax í
SIGRÚN SKARP-
HÉÐINSDÓTTIR
✝ Elín SigríðurJakobsdóttir
fæddist á Litla-Ósi í
Miðfirði V-Hún. 21.
jan. 1914. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 31.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jakob
Þórðarson, bóndi á
Litla-Ósi og víðar í
Miðfirði, f. 3. 11.
1860, d. 16. apr.
1924 og Helga Guð-
mundsdóttir, f.
13.12. 1877, d. 6.3. 1958. Systkini
Elínar voru: Jónatan skólastjóri í
Fljótshlíð, f. 1907, d. 1996, Mar-
inó bóndi á Skáney í Borgarfirði,
f. 1908, d. 1989, Guðrún húsmóð-
ir í Hafnarfirði, f. 1910, d. 1974,
Þuríður, f. 1912, d. 1914, Þuríður
húsmóðir í Reykjavík, f. 1919, d.
1997, og Benedikt verslunarmað-
ur í Reykjavík, f. 1920, d. 2000.
Elín giftist 7. des. 1940 Hall-
dóri Guðjónssyni, skólastjóra í
Vestmannaeyjum, f. 30.4. 1895,
d. 30. jan. 1997. Foreldrar hans
þeirra, Kristjana, f. 2002, b) Þor-
kell líffræðingur, f. 1970, sam-
býliskona Arngerður Jónsdóttir,
barn þeirra, Jón Heiðar, f. 2002,
og c) Elín Hrund, f. 1977, við-
skiptafræðingur á sviði ferða-
mála, búsett á Spáni, sambýlis-
maður Angel Martín Bernal.
Eftir fráfall föður hennar flutt-
ist Elín til Ingibjargar móður-
systur sinnar, húsfreyju á Aðal-
breið í Austurárdal í Miðfirði, en
16 ára gömul fór hún með móður
sinni og yngsta bróður til
Reykjavíkur. Hún lærði matar-
gerð hjá frú Ólsen í Garðastræti
9, en þar var bæði rekin gistiað-
staða og mötuneyti. Síðar vann
hún m.a. í danska sendiráðinu.
Árið 1938 fluttist Elín til Vest-
mannaeyja, en þá hafði hún
kynnst mannsefni sínu, Halldóri
Guðjónssyni skólastjóra. Þar
bjuggu þau Halldór í sautján ár
og þar fæddust börn þeirra. Er
Halldór fór á eftirlaun árið 1955
fluttist fjölskyldan til Reykjavík-
ur. Hóf Elín þá störf við verslun.
Fyrst vann hún í Birkiturni við
Birkimel, þá lengi í versluninni
Liverpool á Laugavegi. Síðustu
árin vann hún við matargerð í
Vörðuskóla, en hætti störfum ut-
an heimilis um sjötugt.
Útför Elínar verður gerð frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
voru hjónin Guðjón
Guðnason og Hall-
dóra Halldórsdóttir,
Smádalakoti í Flóa,
Árn. Börn Elínar og
Halldórs eru: 1)
Ragnar Ingi tækni-
teiknari, f. 17. jan.
1941, d. 8. nóv. 1995,
kvæntur Åse M.
Sandal, f. 1942, í
Noregi, þeirra börn,
búsett í Noregi: a)
Torbjørg Elín kenn-
ari, f. 1963, gift Dag
Sverre Ekkje, börn
þeirra Ina og Sigurd,
og b) Halldór Ingi framkvæmda-
stjóri, f. 1965, kvæntur Anne
Halldorsson, börn þeirra Sigrid,
Øysten og Solveig. Ragnar og
Åse skildu. Síðar eignaðist Ragn-
ar börnin c) Lilju Dís, f. 1985 og
d) Bjartmar, f. 1987 með Stellu
Eiríksdóttur, f. 1960. 2) Halldóra
Margrét námsráðgjafi, f. 15.12.
1942, gift Heiðari Þ. Hallgríms-
syni, verkfr., f. 1939. Þeirra
börn: a) Heiðrún Gréta, fiðluleik-
ari, f. 1969, búsett í Þýskalandi,
gift Wolfgang Dreier, barn
Með fyrstu haustvindum, eftir
yndislegt sumar, kvaddi Elín tengda-
móðir mín þennan heim á 91. aldurs-
ári. Hún hafði óskað sér að mega
kveðja að hausti og sagt þar um í
vísu: Bleikra laufa láttu beð, að leg-
stað verða mínum.
Að leiðarlokum vil ég þakka Elínu
öll þau ár sem við vorum samferða.
Leiðir okkar lágu saman fyrir 40 ár-
um þegar ég kvæntist Halldóru dótt-
ur þeirra hjóna. Á heimili þeirra var
mér strax tekið af mikilli vinsemd og
bar þar aldrei skugga á. Elín var um-
hyggjusöm kona og hjartahlý. Hún
bjó eiginmanni sínum notalegt heim-
ili og annaðist hann af kostgæfni og
hlýju, en Halldór var 19 árum eldri
og náði nær 102 ára aldri. Elín gerði
honum kleift með sinni miklu um-
hyggju og ást að dveljast á eigin
heimili allt til æviloka. Halldór var
nær blindur síðustu 30 árin sem hann
lifði og las Elín fyrir hann áhugavert
efni allt til hins síðasta. Elín var mjög
ljóðelsk og bækur voru hennar líf og
yndi. Hún var ekki fyrir fjölmenni og
undi sér vel ein, en var mjög traust
vinum sínum. Heimilið var henni
griðastaður og bar myndarskap
hennar vitni. Elín var einkar örlát við
menn og málefni og mátti aldrei neitt
aumt sjá. Barnabörnin voru henni af-
ar kær enda minnast þau ömmu sinn-
ar fyrir gleði hennar, góðvild og
hvatningarorð. Síðustu þrjú árin
dvaldist Elín á Dvalarheimilinu
Blesastöðum á Skeiðum. Þá var
heilsu hennar mjög farið að hraka. Í
veikindum sínum sýndi hún mikið
æðruleysi og var einstaklega jákvæð
og þakklát fyrir allt sem þar var fyr-
ir hana gert. Viljum við hjónin að
leiðarlokum þakka sérstaklega þá
miklu aðhlynningu og góðvilja sem
hún mætti á Blesastöðum og biðjum
heimilinu þar Guðs blessunar.
Að lokum vil ég þakka Elínu sam-
fylgdina með einu af mörgum ljóðum
hennar sem hún fór oft með síðustu
árin og minnir á að á langri ævi
skiptast á ljós og skuggar.
Lífið er leiðsla og draumur
logn og boðaföll,
sker og stríður straumur
stormur, þoka og fjöll.
Svo eru blóm og sólskin með
en bak við heiðan himininn
hefur enginn séð.
Heiðar Þ. Hallgrímsson.
Við andlátsfregn góðra vina vakna
minningar frá liðnum tíma. Minnis-
stæð eru fyrstu kynni okkar hjóna af
hjónunum Elínu Jakobsdóttur hús-
móður og Halldóri Guðjónssyni
skólastjóra iðnskólans og barnaskól-
ans í Vestmannaeyjum. Við hjónin
höfðum ráðið okkur til kennslustarfa
í Vestmannaeyjum á árinu 1941.
Seinni heimsstyrjöldin stóð yfir og á
stríðsárunum voru samgöngur við
Vestmannaeyjar mjög erfiðar. Við
fengum far með bát sem ætlaði að
koma við í Vestmannaeyjum. Fár-
viðri skall á svo halda þurfti sjó heila
nótt. Þegar komið var í land í Vest-
mannaeyjum tók Halldór á móti
okkur á hafnarbakkanum og bauð
okkur heim til sín. Það voru mikil
umskipti frá sjóvolkinu að fá þær
hlýju móttökur sem þau hjónin Elín
og Halldór veittu okkur þá. Við þessi
fyrstu kynni tóku þau á móti okkur
með mikilli gestrisni og sem bestu
vinum.
Á þessum tíma var það siður í
Vestmannaeyjum og raunar víðast á
landinu að gefa matarhlé kl. 12 á há-
degi. Allir fóru heim til sín og neyttu
aðalmáltíðar dagsins. Konur voru
flestar heimavinnandi og sáu um
börn og bú. Þar sem við vorum bæði
að vinna hjónin var enginn til að ann-
ast um matargerð í hádeginu en þess
þurfti ekki með. Elín leysti þann
vanda með því að bjóða okkur að
borða hádegismat hjá sér og sá við-
gjörningur var ekki af lakara taginu.
Elín var góð og myndarleg húsmóðir
og kunni betur en flestir aðrir að
gera góðan mat að veislumat. Okkur
er minnisstætt hvað þau hjónin Elín
og Halldór voru smekkvís við að
skapa fallegt og hlýlegt heimili. Þetta
yndislega heimili þeirra varð okkar
annað heimili meðan við bjuggum í
Vestmannaeyjum. En svo fór að leið-
ir skildu þar sem betur launuð störf
buðust uppi á meginlandinu.
Þau Elín og Halldór höfðu þann sið
að heimsækja meginlandið á hverju
sumri. Ávallt komu þau í heimsókn til
okkar upp á Akranes og dvöldu hjá
okkur í nokkra daga. Þar urðu jafnan
fagnaðarfundir og ógleymanlegir og
skemmtilegir dagar. Við hlökkuðum
alltaf til komu þeirra og söknuðum
þeirra jafnan þegar þau fóru aftur.
Síðar á lífsleiðinni þegar við vorum
öll fjögur flutt til Reykjavíkur varð
samgangur okkar meiri og alltaf var
jafn ánægjulegt að eiga samskipti við
þau heiðurshjón.
Að leiðarlokum hér í heimi kveðj-
um við Elínu þakklát fyrir að hafa átt
þess kost að eiga samleið með henni
og eiginmanni hennar. Blessuð sé
minning hennar. Við vottum að-
standendum okkar innilegustu sam-
úð.
Sigrún Jónsdóttir,
Magnús Jónsson.
ELÍN SIGRÍÐUR
JAKOBSDÓTTIR