Morgunblaðið - 02.10.2004, Side 42

42 LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ágústa MargrétÓlafsdóttir fædd-
ist í Hjálmholti í
Hraungerðishreppi
6. nóvember 1937.
Hún lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi aðfaranótt
20. september síðast-
liðins. Foreldrar
Ágústu voru Ólafur
Ögmundsson bóndi í
Hjálmholti, f. 2. ágúst
1899, d. 15. febrúar
1982 og Guðmunda
Guðjónsdóttir frá
Hrygg í Hraungerðis-
hreppi, f. 15. ágúst 1914, d. 30. maí
1991. Auk Ágústu eru börn Ólafs
og Guðmundu: Kolbeinn, f. 3. júní
1940; Ögmundur, f. 9. september.
1943, d. 6. júní 1944; Kristinn, f.
11. mars 1945; Kristín Lára, f. 4.
júní 1946; Guðjón, f. 4. nóvember.
1949, d. 12. mars 1950; Þormóður,
f. 26. nóvember 1951; Sigurður, f.
17. september 1953 og Bergur Ingi
Ólafsson, f. 12. júlí 1958.
Ágústa giftist 2. desember 1961
eftirlifandi eiginmanni sínum
Birni Sigurðssyni, bónda í Úthlíð í
Biskupstungum, f. 6. júlí 1935.
Foreldrar hans voru Sigurður
Tómas Jónsson frá Ferstiklu í
Hvalfirði, f. 25. febrúar 1900, d.
11. október 1987, og Jónína Þor-
björg Gísladóttir frá Úthlíð, f. 19.
október 1909, d. 19. febrúar 1979.
Björn og Ágústa eiga fjögur börn
og 10 barnabörn. Þau eru: Ólafur
hæstaréttarlögmaður á Selfossi, f.
18. júní 1962, kvæntur Ingu Mar-
gréti Skúladóttur félagsráðgjafa,
f. 12. desember 1960. Börn þeirra
eru: Andri Björn, f. 10. febrúar
1986; Ólöf Sif, f. 31. júlí 1987; Skúli
Geir, f. 19. júlí 1994 og Ágústa
Margrét, f. 26. ágúst 1996. Dr. Sig-
ríður dýralæknir á Kálfsstöðum í
Hjaltadal, f. 7. janúar 1964, í sam-
búð með Ólafi Inga Sigurgeirssyni
líffræðingi, f. 30. október 1964.
Börn þeirra eru: Sigurgeir, f. 26.
febrúar 1993, og
Þorgerður Una, f.
27. júlí 2003. Hjördís
íslenskufræðingur í
Reykjavík, f. 10. maí
1966, gift Þorsteini
Sverrissyni tölvunar-
fræðingi, f. 16. júlí
1964. Synir þeirra
eru: Ágúst Flóki, f. 5.
júní 1987; Björn, f.
17. júní 1989, og
Unnar Geir, f. 5. maí
1996. Jónína Birna
viðskiptafræðingur í
Hafnarfirði, f. 20.
október 1971, í sam-
búð með Hirti Frey Vigfússyni við-
skiptafræðingi, f. 31. ágúst 1971.
Sonur þeirra er Sigurður Tómas,
f. 18. maí 2000.
Ágústa ólst upp í Hjálmholti við
leik og störf. Hún gekk í Barna-
skólann í Þingborg, Héraðsskól-
ann að Laugarvatni og Hús-
mæðraskólann í Reykjavík.
Ágústa vann við ýmis verslunar-
og þjónustustörf eftir að námi
lauk. Árið 1960 kynntist hún Birni
Sigurðssyni og byrjuðu þau að búa
í Úthlíð árið 1961 og bjuggu þar
allan sinn aldur. Þau bjuggu í fé-
lagsbúi við Jónínu og Sigurð í Út-
hlíð til að byrja með en árið 1971
hættu þau Jónína og Sigurður bú-
skap og Jón bróðir Björns tók við
þeirra búi og bjó með þeim í fé-
lagsbúi til 1977 er Jón þurfti að
hverfa frá búskap. Eftir að hjónin
höfðu snúið sér alfarið að ferða-
þjónustu tók Ágústa að sér stjórn á
daglegum rekstri. Ágústa var köll-
uð til félagsstarfa. Hún var um
áratug formaður Kvenfélags Bisk-
upstungna, söng í Skálholtskirkju-
kórnum í 25 ár, í 8 ár sat hún í
sveitarstjórn og í nokkur ár í
stjórn Kaupfélags Árnesinga. Hún
sótti fyrir þessa aðila oft ýmsa að-
al- og landsfundi.
Ágústa verður jarðsungin frá
Skálholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ágústa tengdamóðir mín lifði við-
burðaríka og farsæla ævidaga þang-
að til hún greindist með heilaæxli um
síðustu áramót sem að lokum varð
henni að aldurtila. Á búskaparárum
sínum þurfti hún að annast marg-
breytileg störf, oft með litlum und-
irbúningi. Hún vann öll sín verk án
hávaða og áreynslu. Þess vegna átt-
uðu sig ekki allir á því hvað hún hafði
margar sterkar hliðar. Hún var kona
jafnvægis og festu. Hún var okkur
alltaf hjálpsöm án þess að vera af-
skiptasöm. Mig langar sérstaklega
að þakka fyrir hversu góð amma hún
reyndist sonum okkar. Það var sama
hvernig á stóð, alltaf var hún tilbúin
að taka á móti þeim og leyfa þeim að
dvelja um lengri eða skemmri tíma.
Strax og þeir höfðu aldur til fóru þeir
að hjálpa til við búskapinn og lærðu
að vinna. Hún beitti ekki mikið boð-
um og bönnum en var alltaf til staðar
ef á þurfti að halda.
Guð blessi minningu Ágústu Mar-
grétar.
Þorsteinn Sverrisson.
Elskulega tengdamamma, já
elskulega tengdamanna, eins og ég
leyfði mér alltaf að kalla þig, þó að
ekki höfum við Ína komið því í verk
að gifta okkur. Það er nefnilega svo
mikil mamma í því heiti, en það er
einmitt það sem þú varst mér. Ungur
kom ég á heimili ykkar Björns og þú
hugsaðir um mig og studdir sem þinn
eigin sonur væri. Við höfum ýmislegt
braskað saman í gegnum tíðina enda
höfum við fyrir utan áðurnefnd
sterku tengsl verið grannar, sam-
starfsmenn og miklir vinir. Ég sakna
þín sárt. Ég veit að þú vakir yfir okk-
ur sem fyrr og minning þín mun allt-
af lifa í huga mér.
Kveðja,
Hjörtur Freyr.
Elsku amma mín í Úthlíð er nú dá-
in og mun ég sakna hennar sárt. Hún
amma mín var búin að vera með
heilaæxli síðustu 8 mánuði, sem að
lokum varð henni að aldurtila allt of
snemma.
Ég minnist ömmu sem dugnaðar-
konu með stórt hjarta. Hún sat yf-
irleitt ekki auðum höndum og var
vinnusöm og iðin hvort sem það var
að sjá um heimilið eða ferðaþjón-
ustuna. Ég var hjá ömmu minni og
afa í Úthlíð hvert einasta sumar í
vinnu eftir að ég hafði aldur til og var
það mikill tómleiki að vera ekki að
vinna hjá ömmu síðasta sumar þar
sem hún lá veik á sjúkrahúsi. Það var
ekkert jafn gaman og að vera í sveit-
inni á sumrin og að vera dekurstelpa
hjá ömmu sem komst upp með allt í
vinnunni. Enda var ég lengi vel eina
barnabarnið sem var stelpa og var
þar með algjör prinsessa í augum
ömmu minnar þó svo að strákarnir
væru auðvitað í uppáhaldi líka. Svo
kom litla systir mín í heiminn og varð
alnafna ömmu sem gladdi hana óend-
anlega mikið.
Með þessum fáu orðum kveð ég
ömmu mína og vona að henni líði vel í
nýjum heimkynnum.
Ólöf Sif Ólafsdóttir.
Amma okkar í Úthlíð var skemmti-
leg amma því hún var fyndin og hafði
svo góðan húmor, gat hlegið að því
sama og við. Hún eldaði góðan mat,
lambakjöt og hangikjöt, og spjallaði
mikið við okkur, svo spilaði hún
stundum við okkur.
Hún las sögur fyrir okkur þegar
við sváfum hjá henni í sveitinni og gaf
okkur alltaf bækur með í jólapakk-
anum því hún vildi að við værum dug-
leg að lesa.
Amma kom líka oft heim til okkar
og gisti hjá okkur í nokkra daga þeg-
ar pabbi okkar og mamma fóru til út-
landa.
Fyrir jólin vorum við vön að fara
öll upp í sveit til ömmu og gera jólin
tilbúin. Baka piparkökur, gera
heimsfræga konfektið hennar ömmu
og fara í pakkaleik. Stundum lékum
við jólaguðspjallið og á eftir var fyrsti
í jólum þegar við borðuðum heim-
areykt hangikjöt. Svo fórum við með
afa að höggva jólatré upp við Djákna.
Það var spennandi fyrir ömmu að
bíða og sjá hvernig jólatré hún fengi,
því stundum var betra að tréð væri í
horni, því það voru kannski ekki alls
staðar greinar. Amma var ekki að
gera veður út af því, hló bara og hafði
gaman af því og lét okkur um að
skreyta það. Amma skemmti sér svo
vel að fá alla til sín í skammdeginu
fyrir jólin.
Á sumrin vorum við líka mikið hjá
ömmu og hún var fljót að finna ein-
hver verkefni handa okkur, tína rusl
og sígarettustubba eða annað mis-
skemmtilegt. Amma var alltaf að.
Amma fékk heilaæxli og það var
mjög leiðinlegt.
Síðasta vetur, þegar hún var orðin
veik, ákvað hún að prjóna trefil eða
ennisband handa okkur yngri börn-
unum. Siggi Tommi og Unnar náðu
að fá sína en ekki náðist að klára
fleiri, þar sem sjúkdómurinn var far-
inn að hafa áhrif á hana.
Við heimsóttum hana á sjúkrahús-
ið, bæði á Selfossi og í Kópavogi, og
það fannst henni gaman, þótt hún
gæti ekki sagt það.
Við söknum ömmu mikið en við
ætlum að minnast hennar oft og
þannig heldur hún áfram að lifa með
okkur og við munum aldrei gleyma
henni.
Yngri deild barnabarnanna,
Skúli Geir Ólafsson,
Unnar Geir Þorsteinsson,
Ágústa Margrét Ólafsdóttir og
Sigurður Tómas Hjartarson.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni …
(Hannes Pétursson.)
Ágústa Ólafsdóttir í Úthlíð var af
þeirri kynslóð sem segja má að nú sé
komin að vaðinu á ánni. Það haustar
að í lífinu; störin á flánni er fölnuð og
síðasta áfangann fara allir aleinir.
Það er enginn á veginum annar en
þú, segir skáldið.
Daufur niður árinnar er fjarlægur
lengi vel, en í dimmunni heyrum við
hann nálgast. Ágústa er komin yfir
fljótið og við hin, sem þekktum hana,
fylgdumst með för hennar án þess að
geta nokkru um breytt, því svona er
lífið, og þá tekur maður undir með
Bólu-Hjálmari:
Eg kem eftir kannski í kvöld
með klofinn hjálm og rofinn skjöld …
Þegar Ágústa Ólafsdóttir frá
Hjálmholti giftist Birni bróður mín-
um og þau fóru að búa í Úthlíð skip-
aði hún sér í röð húsfreyjanna á þess-
ari stóru jörð, allt frá Þorgerði
Ketilbjarnardóttur, sem nam þar
land, til hinna síðustu í röðinni: Sig-
ríðar ömmu okkar Úthlíðarsystkina
og Jónínu móður okkar. Ágústa hafði
fengið í arf létta lund föður síns, Ólafs
bónda Ögmundssonr í Hjálmholti,
sem ég kynntist lítið eitt á yngri ár-
um mínum þegar ég starfaði í banka
á Selfossi. Þangað kom Ólafur oft og
skar sig úr. Þrátt fyrir fötlun fylgdi
honum mikil gleði; það var líkt og
bjarmaði af honum. Börnin þeirra
Björns og Ágústu hafa erft þetta.
Við upphaf búskapar í Úthlíð kom
Ágústa inn í samfélag við Hlíðina,
sem var frekar óvenjulegt í þá veru
að nágrannarnir voru flestir kærir
vinir og sumir reyndar náskyldir
okkur. Þetta vinfengi hefur haldizt æ
síðan. Ágústa hafði þar að auki náið
samneyti við mæðgurnar í Úthlíð,
ömmu mína og móður, og varð fyrir
ótrúlega miklum áhrifum frá þeim;
tileinkaði sér umfram allt æðruleysi.
Það var ekkert verið að hrökkva upp-
af klakknum þótt eitthvað færi öðru-
vísi en ætlað var. Ég tel reyndar að
Ágústu hafi tekizt betur að tileinka
sér þetta lífsviðhorf en okkur systk-
inunum.
Með Birni bróður mínum stóð
Ágústa að gagngerri búháttabreyt-
ingu í Úthlíð. Eftir að farið var að
gera út á frístundir fólks með sum-
arbústaðabyggð hafði Ágústa stund-
um á orði að mikið hefðu blessaðar
kýrnar verið auðveldari. En í þessu
nýja hlutverki stóð hún sig frábær-
lega. Næði og friðarstundir voru þó
færri.
Úthlíðarbænum hefur aldrei verið
læst, en ekki komið að sök. Segir sína
sögu þegar mig bar þar að garði á
sunnudagsmorgni og gekk inn. Eng-
inn virtist vera heima, en í sófa í stof-
unni svaf alklæddur maður. Svo kom
Ágústa ofan úr Rétt, leit á manninn
og sagði: „Blessaður maðurinn, hann
hefur verið syfjaður.“ Hún hafði ekki
hugmynd um hver þetta var og lædd-
ist á tánum út til að vekja hann ekki.
Þarna er hún amma lifandi komin,
hugsaði ég með mér.
Þökk fyrir allar gleðistundir heima
í Úthlíð, í Réttinni og sumarbústöð-
um þar sem við fengum að vera og oft
höfum við tekið lagið saman. Alltaf
hafði Ágústa tíma til að taka þátt í
gleðinni.
Svo er hún allt í einu farin, komin
að vaðinu á ánni – og yfir. Eftir
stöndum við með minningar og þakk-
læti. Við Jóhanna og börnin okkar
vottum Birni bróður mínum og börn-
unum hans einlæga samúð.
Gísli Sigurðsson.
Klukkur tímans tifa
telja ævistundir.
Ætíð lengi lifa
ljúfir endurfundir.
Drottinn veg þér vísi
vel þig ætíð geymi.
Ljósið bjart þér lýsi
leið í nýjum heimi.
(H.A.)
Með miklum trega kveð ég nú ást-
kæra mágkonu mína, Ágústu Mar-
gréti Ólafsdóttur. Hún var borin og
barnfædd í Hjálmholti í Hraungerð-
ishreppi, elst sjö systkina. Þar gekk
hún að öllum þeim fjölþættu sveita-
störfum á stórbúi foreldra sinna
þeirra Guðmundu Guðjónsdóttir og
Ólafs Ögmundssonar.
Eftir unglingaskóla í Þingborg
stundaði hún nám við Héraðsskólann
að Laugarvatni og seinna Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur. Var hún
því vel undirbúin er hún giftist Birni
bróður mínum. Þau hófu búskap í Út-
hlíð og þar var hennar ævistarf unnið
sem var bæði fjölþætt og stórt. Í
fyrstu bjuggu þau félagsbúi með for-
eldrum mínum og bróður og minnist
ég þess hve mjög þau mátu hana alla
tíð.
Þegar búháttarbreyting varð í Út-
hlíð og farið var í ferðaþjónustu
fylgdu því mikil umsvif við byggingar
og aðrar framkvæmdir. Ágústa ann-
aðist alla í mat og drykk og oft voru á
milli 10 og 20 manns í heimili. Dáðist
ég jafnan að því hve henni virtist
þetta létt verk en hún hafði alltaf
tíma til alls og aldrei minnist ég að
hafa heyrt hana tala um að hún hefði
mikið að gera.
Ágústa var félagslynd og forkur
dugleg að hverju sem hún gekk.
Sinnti hún sínum vinum einkar vel og
hafði mikið og gott samneyti við stór-
an nágrannahóp. Hún lét sig ekki
muna um að líta inn hjá fólki ef hún
átti leið hjá og alltaf hafði hún tíma til
að sinna mannlegum samskiptum.
Hún var í sveitarstjórn í nokkur ár,
formaður kvenfélagsins um tíma og
söng með Skálholtskórnum í langa
tíð.
Ágústa og Björn eignuðust 4 börn,
Ólaf lögfræðing, Sigríði dýralækni,
Hjördísi íslenskufræðing og Jónínu
Birnu viðskiptafræðing. Þau er öll
gift og barnabörnin eru orðin 10.
Ágústa var mjög stolt af hópnum sín-
um og oft voru þau öll samankomin í
Úthlíð. Barnabörnin áttu þar alltaf
víst athvarf og undu sér vel í því
frjálsræði sem þar ríkti.
Samfylgdin við Ágústu hefur varað
í rösk 40 ár og öll var hún góð. Stutt
var á milli búa okkar, samgangur
mikill og hjálpast að við öll stærri
verk. Samverustundirnar voru því
margar jafnt í leik sem í starfi. Á
heimili þeirra hjóna var einkar gott
að koma. Þar ríkti jafnan glaðværð
og góður andi.
Tvisvar sinnum eignuðumst við
barn með viku millibili sem tengdi
okkur enn nánari böndum. Við unn-
um saman að mörgum málum og oft
var hist að degi loknum, bara til að
hafa gaman.
Margar skemmtilegar ferðir fór-
um við saman bæði innanlands sem
erlendis. Það er margs að minnast
frá þeim tíma og gott að eiga svo
margar og góðar minningar, þær eru
fjársjóður efri áranna.
Stórfjölskyldan frá Úthlíð þakkar
henni allar góðar stundir. Oft var
gestkvæmt þar af okkar stóru fjöl-
skyldu og öllum tekið af gestrisni og
með gleði.
Síðastliðin 10 ár höfum við hjónin
átt sumarbústað í Úthlíð. Oftar en
ekki hittumst við er við vorum þar og
var þá rabbað og sungið. Nú verður
tómlegra að koma við í Úthlíð en í
gamni urðum við að hafa „tilkynn-
ingaskyldu“ er við komum í bústað-
inn, það var ekki til siðs að fara fram
hjá. Við Werner þökkum allar góðar
stundir þaðan, nú eru þær minning
ein.
Syrgja börn og ekkill
of snemma horfna
ágæta móður og maka.
En í hugum allir; hinn alvitri kallar engan
of snemma.
Þessa grafskrift frá 1835 bar fyrir
mig fyrir stuttu. Ekki get ég að gert
að mér fannst kallið koma of fjótt í
þetta sinn. Sjálfsagt er það eigin-
girni. Ég sé hana fyrir mér í Úthlíð
sallarólega og glaða í erli dagsins.
Símarnir hringja, allir fjölmiðlar í
gangi, barnabörn hlaupandi út og inn
og hávaði í öllum. Þannig vil ég muna
hana.
Við Werner biðjum góðan Guð að
styrkja Björn á þessum erfiðu tíma-
mótum og sendum fjölskyldunni allri
hlýjar samúðarkveðjur.
Kristín Sigurðardóttir.
Komið er að kveðjustund, hún
Ágústa, húsmóðir í Úthlíð, tengda-
móðir dóttur okkar, er dáin.
Sameiginleg áhugamál okkar und-
anfarin ár, það er barnabörnin, hafa
leitt fjölskyldurnar saman og orðið
grundvöllur góðrar vináttu.
Ágústa var alltaf hin sterka, kraft-
mikla, hugsandi og glaðværa kona
sem alltaf var ánægjulegt að setjast
niður með og ræða mál dagsins því að
þrátt fyrir nánast endalaus verkefni
við bú og heimili hafði hún alltaf tíma
fyrir barnabörnin og að taka þátt í og
fylgjast með þeirra áhugaefnum.
Móttökur þeirra hjóna Björns og
Ágústu þegar við komum til þeirra
voru alltaf sérstakar og þægilegar og
margar góðar minningar sem því
fylgja og sem við þökkum.
Við vottum Birni og fjölskyldunni
okkar innilegustu samúð og biðjum
Guð að styrkja þau og styðja á erf-
iðum tímum
Ólöf Elín Davíðsdóttir,
Egill Skúli Ingibergsson.
Björn frændi í Úthlíð fann konu-
efnið sitt í Flóanum. Hún var vel af
Guði gjörð; bráðfalleg, gáfuð, hóg-
vær, dugleg, þrautseig.
Það er illskiljanlegt að hann skyldi
fá Ágústu með sér til að setjast að
upp undir öræfum. Þegar litið er til
baka finnst manni Hlíðarbæirnir
hafa verið ótrúlega afskekktir og ein-
angraðir á þessum árum og á ýmsan
hátt gamaldags. T.d. var vegasam-
band afar ófullkomið, ekkert raf-
magn, nema með dyntóttum, hávaða-
sömum mótor sem enginn vissi
fyrirfram hvort færi í gang þegar
skyggði. Hún, sem var vön allt öðrum
lífsstíl, svo sem góðum samgöngum
og rafmagni með öllum þeim þæg-
indum sem því fylgir, lét þetta ekki
aftra sér frá því að fylgja ástvini sín-
um upp til fjalla og aftur í tímann.
Hún bar með sér nýjan og ferskan
blæ upp að Hlíðum og vann strax
hugi og hjörtu sinna nýju sveitunga
og nágranna. Henni var falin marg-
vísleg ábyrgð í þágu sveitunganna,
sat í hreppsnefnd og ýmsum stjórn-
um og ráðum sveitarinnar um árabil,
auk þess að standa fyrir stórbúi og
öðrum mjög umfangsmiklum rekstri
með eiginmanni sínum. Á sama tíma
sinnti hún og þau hjónin bæði, því
verkefni sem var mikilvægast af öllu;
að koma börnum sínum til manns og
hlúa að þeim og öðrum sem stóðu
þeim næst. Í þeim hópi var Lindi,
ÁGÚSTA MARGRÉT
ÓLAFSDÓTTIR