Sunnudagsblaðið - 03.11.1963, Síða 14

SANNLEIKUR
frh. af bls. 132.
vinnu næstu árin, þangað til ég
gifti mig. Eg gifti mig áuðvitað
strax og einhver verður til að
biðja mín. Eg er ekki svo vit-
laus, að grípa ekki gæsina, þegar
hún gefst. Eg er ákveðin að verða
fyrirmyndareiginkona, sem lætur
undan inanninum sínum í orða-
sennum og elur lionum mörg og
myndarleg börn.
Charlés leið hálf illa. Hún
hafði sagt honum allt af létta
um. sína hagi. Hún hafði sagt
honum' "hreinskilnislega sannleik-
ann, þegar hann fór þess á leit.
Þau voru fiú komin yzt á forsvál-
irnar og horfðu út yfir dalinn,
sem lá fram undan þeim, í skjóli
hárra fjalla. Tveir gamlir menn
voru að leika krikkett I rökkrinu.
IJað brast notalega í kylfunum
þeirra, þegar þær snertu kúlurnar.
Hvítar léreftsbuxur leikmannanna
minntu á afturgöngur í húminu.
Úr eldhúsinu fyrir neðan barst
Charles og stúlkunni til eyrna
glamur f pottum og pönnum, sem
verið var að þvo upp. Þau heyrðu
lfka háværar, þreytulegar raddir
eldhússtúlknanna.
— Jæja, sagði stúlkan, svo að
þú ætlar að verða prestur.
— Já, það er víst.
— Er það ekki bara loforð, sem
mamma þín gaf, þegar hún gekk
með þig?
Charles hló. Hann var undrandl
yfir, hve létt honum veittist það.
— Ja, sagði hann. Eg hugsa, að
mömmu hafi alltaf langað til, að
ég yrði prestur, sérstaklega eftir
að pabbi dó. Þá fórum við tll út-
landa, við mamma. Við vorum í
Róm Um sumarið. Þá fengum við
áheyrn lijá páfanum, — litlum,
aldurhnignum manni með þykk
gleraugu og stóran hring á fingri.
Við fórum síðan í kirkju á
hverjum degi, og þegar ég kom
heim aftur, byrjaði ég í kaþólsk-
um skóla. Mér féll mjög vel þar,
og útskrifaðist nú í ár. Og nú
ætla ég í prestaskóla. Eg þykist
vita, að ég muni líka kunna vel
við mig þar.
— Er ekkert annað, sem veldur
ákvörðun þinni, spurði stúlkan.
Eg er ekki kaþólsk og á kannski
bágt með að skilja þetta, — en
er ekki eitthvað fleira, sem kem-
ur til.
— Þú átt við, hvort ég hafi
ekki köllun, greip Charles fram
í. — Jú, ég held ég hafi líka köll-
un.
— Ertu viss um það?
Charles greip í svalahandriðið.
Þessari spurningu hafði hann al-
drei getað svarað. Hann minntist
þess, að hann hafði kropið við
rúmstokk móður sinnar mánuð eft-
ir mánuð, ár eftir ár. — Finnurðu
það ekki, ástin mín? hafði móðir
hans sagt. — Finnurðu ekki, hvað
það verður dásamlegt? Finnurðu
ekki, hvað guð þarfnast þín? —
Loks hafði Charles einn góðan
veðurdag talið sig getað svarað
þessum spurningum játandi. —
Næsta dag kom móðir hans vot í
augum í fylgd með ókunnum
manni og benti honum á dreng-
inn. — Hér er drengurinn minn,
faðir Duffy. Eg ætla að eftirláta
þér hann, sagði móðir hans. Og
faðir Duffy hafði sagt:
— Ó, þér eruð fyrirmynd ann-
arra írskra mæðra, kæra frú. En
ertu viss um, að þú viljir fylgja
mér, vinur?
— Já, faöir Duffy, hafði dreng-
urinn svarað og litið um leið á
móður sína. Hann hafði gefið hik-
laust jáyrði án þess að játa í raun
og veru. Nú heyrði hann sig segja
í fyrsta sinn á ævinni:
— Nei, ég er ekki viss um það.
Stúlkan sagði: — Þá áttu ekki
að verða prestur. Þú mátt það
ekki. Iivers vcgna ertu svo hrædd-
ur að horfast í augu við þá stað-
reynd?
Charles sá móður sína koma
þrammandi þungum skrefum.
Hann virti hana fyrir sér eins og
hún væri honum með öllu ókunn-
ug. En hve hún var orðin gömul
og ráðrík! Hann tók í hönd stúlk-
unnar. Hún var köld og kyrr. —
Hann fann livernig forsvalirnar
léku á reiðiskjálfi, þegar móðir
lians skundaði í áttina til þeirra.
„Það er einhver í símanum að spyrja eftir stórlaxinum. Ert það þú?
134 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIQ