Sunnudagsblaðið - 03.11.1963, Blaðsíða 18

STRANDSIGLING
Frh. af bls. 137.
meyjar, sem gert hafði hann að
heimspekingi í neyð og þrenging-
um næturinnar. Stóð hún þar í
ferðfötum, svörtum, víðum skálm-
um og stuttum nærskornum jakka,
cn óskýlt lét hún sínu fagra hári.
Pilturinn hafði strax orðið snort-
inn af þessári konu, er liann sá
hana í uppþotinu um nóttina. Nú
óx sú tilfinning að mun, er hann
leit hana í dagsljósinu. Hann fékk
hjartaslátt, varð feiminn og niður
lútur, kökkur settist i hálsinn og
hann roðnaði í vöngum. Hann var
aðeins átján ára og hún fallegri
og frjálslegri, en allar stúlkur,
sem hann þekkti.
En hér dugði ekki að standa eins
og þvara, ef eitthvað átti áð ske.
Með erfiðismunum tókst honum
að bjóða góðan dag og segja til
nafns sins. ,,Góðan dag”. Ég heiti
Eva, og við skuliun bara þúast”,
mælti hún og brosti glettnislega.
„Ertu kunnugur hér?” Hann
hristi höfuðið í mótmælaskyni.
„Því er eins varið um mig, en ég
á skylt erindi að reka og verð þess
vegna að fara í lapd”, hélt hún á-
fram. „Ertu þá að fara?” ,,Bráð-
um, karlinn, sem lofaði að flytja
mig, er eitthvað að stússa fram á
lijá hásetunum”. „Ég Vár nú líka
að hugsa um að fara í land og
skoða mig um.” „Já, gerðu það og
komdu með”, ,,Ertu ein þíns Iiðs?”
sagði liann og sá i huganum lestar-
horn, þar sem pera hafði verið
skrúfuð niður. Hún leit til hans
léiftursnöggt, hló lágt og skært,
lagðí liönd sína á öxl hans og
mælti: „Já, eins og er. En nú skuT-
um við koma og leita að mínu.m
ágæta ferjlikarli.’
Meðan á þessu samtali stóð,
höfðu flestir bátarnir farið og var
nú að mestu mannautt við stigann.
Fram við skipskinnunginn flaut
svolítil gaflkæna, sem rauðskeggj-
aður kroppinbakur sat í og var að
ausa.
Eva kallaði til hans liátt og
fjörlega: „Halló, gamli minn, ert’;
til?”
• „Já, það held ég”, anzáði hann
önugúr og skrækróma, um leið og
liann dró kænu sína aftur að stig-
anum. Þegar liann hafði náð þar
handfestu, stildraði pilturinn nið-
ur til hans á stigapallinn og leit-
aðist síðan við, með riddaralegri
háttprýði að hjálpa sínum fagra
förunaut um borð í þennan
aumlega farkost. Þetta var sjáan-
anlega manndrápsbolli, sem hopp-
aði eins og skel á undiröldunni.
Engin ráð virtust til þess, að far-
þegarnir fengju sezt niður, því að
ekki var.nema ein þóftan, þar sem
Rauðskeggur sat og seig á árar.
í kjalsoginu var kassi einn lítill,
þar benti bátsráðandi til sætis, og
mátti það takast með því móti, að
pilturinn sæti undir stúlkunni, og
það gerði hann með mestu á-
nægju. En ekki var þar rými meir
cn svo, að nær því varð hún að
leggja hendur um háls honum og
andlit sitt þétt að hans, til þess að
vera óliult fyrir árahlmnmum ræð-
arans.
Það kom brátt í ljós, að karl
mundi verða tímakorn i land, því
að hann stefndi að litlu húsi, sem
var þó nokkurn spöl fyrir innan
þorpið.
Piltinum þótti þetta hvergi mið-
ur, því að í hvert sinn, sem bát-
liornið seig í kvikunni, féll mær-
in fastar í fang honum, svo að vang
ar þeirra snertust. Hann varð þess
á engan liátt var að hún kynni
þessu illa eða gerði neitt til þess
að draga úr afleiðingum veltings-
ins. Eu hann var uppburöarlitill
1^3 SUNNUPAGSBhAÐ „ AL>'ÍS>'UK1AÐl£)
og lúpulegur, þó að hann liins veg-
ar væri mjög sæll að hafa hana í
faðminum, og þrýsti henni stund-
um fastar að sér en þörf var á.
Bara karlhlunkurinn væri blind
ur og daufdumbur eins og saltfisk-
ur, hugsaði liann, þá myndi hann
hannski þora að snerta þessar
hlæjandi varir og horfa í þessi
gáskafullu augu. En það var nú
ekki því að heilsa. Karlófétið var
einmitt alltaf að glápa á þau og
glotta ofan í eldrautt skeggið.
Pilturinn var búinn að margóska
honum liins versta og eilífrar út-
skúfunar, þegar hann loks reri í
lygnan vog og batt þar kúff sitt
við slétta klöpp. „Er það hér, sem
þú átt erindi?’ „Nei, nei, það er
úti í þorpinu”. Það var mesti
tröllavegur þama út með sjónum,
stórgrýti, klettasnasir og þangi
vaxnar flúrur, sem illt var að fóta
sig á,. enda kom það sem af sjálfu
sér, að þau leiddust eins og gaml-
ir unnendur.
Pilturinn var nú hokkuö farinn
að jafna sig hið ytra, líkt og hann
hefði smitazt af bispursleysi lags-
konu sinnar, en því sterkari var
þrá hans hið innra. En auðvitað
kom honum ekki í hug að segja
eða gera neitt, svona alveg upp úr
þuru. Bara að hún dytti nú, hugs-
aði hann, eða festi sig eða einhver
skollinn kæmi fyrir, sem gæfi hon-
um ástæðu til að vera ofurlítið
nærgöngulli. En það var nú síður
en svo, að honum yrði að þeirri
ósk, því að hún var fullt svo lipur
sem hann að klifra yfir stórgrýtið
og fóta sig í þanghálli fjörunni.
Hvort hún liefur lesið hugsanir
lians, með sínum hraðglettnu aug-
um eða fundið það af kvenlegum
næmleik sínum, hvað honum Ieið,
það má guð vita, en nokkuð var
það, að allt í einu nam liún staðar
hjá kletti, sem varð á leið þeirra
og sagði brosandi: „Heyrðu, þú ert
að missa flibbanálina þína. Ég skal
Iaga hana fyrir þig.” Og um leið
rétti hún hendurnar upp að hálsi
hans. Þarna kom tækifærið, og
hanh var nógu skynsamur til aö
nota það.----------
„Sona, sona, þetta er nú víst
nóg í einu”, mælti hún hlæjandi
og smaug liðlega úr faðmi lians.
„Þá held ég að nálin þín sé föst og
engin hætta á að hún týnist". Hún
hló svo dátt og kánkvislega, að