Sunnudagsblaðið - 14.03.1965, Blaðsíða 8

KVÖLDIÐ, sem ég hef í huga,
hafði ég farið fram hjá eitthvað
tíu eða tuttugu hlöðum og skýlum
án þess að finna neitt sem mér
líkaði. í Worcestershire eru veg-
irnir fáfarnir og forugir, og það
var orðið nær aldimmt, þegar ég
rakst á autt hús nokkuð frá vegin-
um inni í litlum vanhirtum garði.
Það hafði rignt mikið fyrr um dag-
inn og það lak ennþá úr þungum
ávaxtatrjánum.
En bakið virtist helt, og það var
engin ástæða til að ætla annað
en að inni væri sæmilega þurrt,
að minnsta kosti eins þurrt og ég
gat gert mér vonir um annars stað
ar.
Ég ákvað að fara þangað. Ég
horfði lengi til beggja handa og
tók síðan lítið kúbein fram úr erm
inni og stakk upp dyrnar, sem var
aðeins iokað með hespu og tveim-
ur slám. Inni var myrkrið rakt og
þungt. Ég kveikti á eldspvtu, og í
daufu skyni hennar sá ég dökkan
gang fyrir framan mig. Síðan dó á
eldspýtunni. Ég lokaði dyrunum
vandlega, þótt ég þyrfti tæplega
að óttast ferðamenn á þessum
tíma sólarhrings á jafnafskekktum
vegi. Þá kveikti ég á annarri eld-
spýtu og fór eftir ganginum inn í
lítið herbergi fyrir enda hans. Þar
var loftið nokkru betra, því að
fjalir voru þar aðeins negldar fyr-
ir gluggana. í þessu herbergi
var auk þess lítill rygðaður ofn,
og þar sem ég taldi vera orðið of
dimmt til að nokkur gæti séð reyk
irm, reif ég hluta af þilinu -laust
með hnífnum mínum og var inn-
an tíðar farinn að hita mér te yfir
notalegum eldi, sem ég jafnframt
lét þurrka dálítið af regni dags-
ins úr votum fötum mínum. Síðan
fyllti ég ofninn alveg af viði, lét
skóna mína þar sem þeir gætu
bezt þornað og lagði mig til
svefns.
Ég get ekki hafa sofið lengi, því
að þegar ég vaknaði logaði eldur-
inn enn glatt. Það er ekki auðvelt
að sofa iengi á beru gólfinu því
að líkaminn dofnar og maður
vaknar við minnstu hreyfingu. Ég
sneri mér á hina hliðina og var
að sofna aftur, þegar ég hrökk
upp við það að ég heyrði fótatak
í ganginum. Eins og ég sagði áður
voru gluggarnir byrgðir og engar
aðrar dyr voru út úr herberginu,
og þar var ekki einu sinni skápur
til að fela sig í. Ég gerði mér ljóst
að ég átti ekki annarra kosta völ
en að bíða og taka því sem að
höndum bæri, en það þýddi trú-
lega að ég yrði aftur fluttur í
fangelsið í Worcester, sem ég hafði
yfirgefið fyrir aðeins tveimur dög-
um og mig langaði af ýmsum
ástæðum ekki til að koma í aftur.
Komumaður var ekkert að flýta
sér, heidur gekk hægt í átt á ljós-
ið, og begar hann kom inn virtist
hann ekki taka eftir mér, þar sem
ég lá í hnipri í einu horninu, því
að hann gekk beint að ofninum og
vermdi hendur sínar við hann.
Hann var rennandi blautur, blaut-
ari en ég hélt að nokkur maður
gæti orðið, jafnvel á rigningar-
degi eins og þessum, og klæði
hans voru gömul og slitin. Vatnið
lak úr honum niður á gólfið. Hann
var berhöfðaður og úr hárinu sem
náði niður fyrir augun draup Vatn,
sem snarkaði í glóðinni.
Ég sá strax að hann var ekki
löghlýðinn borgari, heldur ferða-
maður eins og ég, stigamaður. Ég
kastaði því á hann kveðju og við
fórum strax að spjalla saman.
Hann kvartaði sáran yfir kuldan-
um og bleytunni og grúfði sig yf-
ir ofninn, hríðskjálfandi og ná-
föiur.
„Nei”, sagði ég, „þetta er ekkl
veður til að vera úti í. En mér
þykir skrýtið að þetta hús skuli
ekki vera meira notað, því að þetta
er notalegasta hreysi".
„Sú var tíðin”, svaraði hann, „að
þetta var snotrasta húsið og fal-
legasti garðurinn í öllu héraðinu.
Þetta var laglegasta hús. En nú
vili enginn búa hér og mjög fáir
flakkarar fást tíl að koma hér
við”.
Þarna var ekkert af dósum og
því rusli, sem alltaf er í húsum,
sem betiarar eru vanir að gista í.
„Hvernig stendur á því?”
spurði ég.
Hann andvarpaði þungt áður en
hann svaraði:
„Draugagangur. Reimleikar. —
Hann, sem átti heima hérna. Það
er mikil sorgarsaga, og ég ætla
ekki að segja þér hana, en útkom-
an var sú að hann drekkti sér
hérna niðri í myllulænunni. Hann
var aliur í slýi og flaut, þegar
þeir drógu hann upp úr. Það eru
til menn, sem hafa séð hann fljóta
Orstutt draugasaga
Eftir Richard Hughes
208 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ