Sunnudagsblaðið - 14.03.1965, Blaðsíða 22

Það fór hrollur um unga mann-
inn, þegar hann hugsaði til þess.
Hann hélt enn áfram.
Hjartað hamaðist í brjósti hans,
og honum fannst, eins og maginn
og allt hitt væri á fleygiferð inn-
an í sér. Klukkan var orðin átta.
Loksins kom hann á áfanga-
stað.
Hann fór strax til búningsher-
bergisins, en mætti þá leikstjór-
anum, sem spurði, hvað það ætti
að þýða að koma svona seint. Unga
manninum var svarafátt.
Sýningin átti að hefjast klukk-
an hálf níu, og það var aðeins
tæpur hálftími til stefnu. Hann
átti eftir að farða sig, setja á sig
yfirvaraskeggiö og skipta um föt.
Hann byrjaði á því að skipta um
föt og síðan fór hann að setja á
sig skeggið. Honum gekk illa að
líma það, en það tókst að lokum.
Á meðan hann var að þessu var
hann að hugsa um, hvernig á því
stóð, að hann kom of seint.
Síðari hluta dagsins hafði hann
verið mjög taugaóstyrkur og í
kvöldmatartímanum hafði hann
ekkert getað borðað. Til að reyna
að róa taugarnar hafði hann svo
lagt sig, — og sofnað ....
Nú stóð hann fyrir framan stór-
an spegil í búningsherberginu og
var að ljúka yið að undirbúa sig
fyrir sýninguna.
Strax og hann var tilbúinn, fór
hann upp á sviðið. Þar var verið
að setja alla þá hluti, sem nota
átti í fyrsta þætti, á sinn stað.
Hann tók eftir því, að blaðið, sem
hann átti að lesa, þegar tjaldið
yrði dregið frá, var ekki í blaða-
körfunni.
Þessi uppgötvun hafði miður góð
áhrif á taugakerfi unga mannsins.
Hann þaut út af. sviðinu, fram,
Ritstjöri:
Kristján Bersi Ólafsson
Otgefandi:
Alþýð'ublaóiS
Prentun:
Prentsmiðja AlþýOublaSsins.
þangað sem dótið var geymt, leit-
aði og leitaði, en fann ekkert.
Þegar hann kom aftur inn á
sviðið sá hann, að sviðsstjórinn
var að setja dagblaðið á sinn stað.
Honum létti mikið.
Ungi maðurinn leit á úrið sitt,
8.25. Fimm minútur eftir. Hann
gekk að tjaldinu og leit í gegnum
lítið gat, sem var á því. Húsið
virtist fullskipað. Hann gat ekki
séð að neitt sæti væri autt, og
spurði því þann, sem næstur hon-
um var, hvort það væri uppselt.
Svarið, sem hann fékk var: „Já“.
Allt var að verða tilbúið fyrir
sýninguna.
Leikstjórinn birtist. Hann gekk
um sviðið og fann ekkert athuga-
vert. Þá gaf hann sína skipun:
„Hver á sinn stað“, og ungi mað-
urinn hlýddi, éiris og hinir. Hann
fór inn á sviðiö og settist þar sem
honum var ætlað. Taugaspennan
jókst. Það styttist alltaf i þá stund,
að sýningin hæfist og tjaldið dreg-
ið frá.
Ungi maðurinn ætlaði að rifja
upp fyrstu setningarnar, sem hann
átti að segja, en gat alls ekki mun-
að, hverriig sú fyrsta var.
Hann varð enn taugaóstyrkari
og reyndi að brjóta heilann. En
allt kom fyrir ekki. Honum var
ómögulegt að muna, hvað hann
átti að segja þegar tjaldið yrði
dregið frá.
Hann var seztur í stólinn, sem
hann átti að sitja í, þegar sýning-
in hæfist. Sekúndurnar liðu. Hver
leikari var á sínum stað. Við aðal-
dyrnar stóð lítil stúlka, tilbúin að
fara inn.
Ungi maðurinn reyndi enn að
muna fyrstu setningarnar, sem
hann átti að segja, en gat það ekki.
Hann leit vonaraugum til hvíslar-
ans, sem sat á sínum stað og fletti
handritinu, en rétt í því að hvísl-
arinn leit upp með spurnarsvip á
unga manninn og sá síðarnefndi
ætlaði að láta hinn leysa úr vanda
sínum, kom skipun frá leikstjór-
anum: „Taktu dagblaðið úr körf-
unni”. Ungi maðurinn hrökk við
og hlýddi eins og í leiðslu. „Allt i
lagi“ heyrði hann sagt. Svo var
tjaldið dregið frá.
Þegar sterki/r Ijósakastararnir
lýstu framan í unga manninn, rann
upp fyrir honum ljós. Hann átU
222 SUNNUDACSBLAÐ - AU»ÝÐUBLA5>IQ
að þegja. Hann átti að sitja í stó n
um sínum og lesa blaðið, og segía
ekki neitt, fyrr en hann yrði ávarJ
aður. Þegar litla stúlkan, sem he
ið hafði við dyrnar, kom im> ®
bauð góðan dag, sagði hann ósja
rátt: „Góðan daginn”.
mundi allt. ,
Hjartað fór að slá eðlilega, hen^_
urnar hættu að skjálfa og hra^
kunni hann bara vel við sig, P
sem hann sat þarna á sviðinú-
Tíminn leið.
r gfl
Utl var kyrrt og; gott veður,
liófs1
st.uttu eftir að frumsýningin
fór að snjóa. Snjórinn var eins
og
og
hvít ábreiða yfir allt, mjúkur
fallegur. ,
Það glitraði á ískristalla^3^
snjónum, þegar ljós bílanna IV
á Þá- !tf.
En það var dálítið, sem fólk
u
að
aði sig ekki almennt á. Undir s^°.
en
laginu var svell. Menn urðu
fara varlega til að detta ekki-
Það var enn stjörnubjart, __
tunglið hafði fært sig til á in111111
Um‘ -x Allt
Frumsýningunni var lokið-
hafði gengið vel. língi maður1 ^
var kominn út og var nú á ^
heim til sin. Hann gekk hratt,
óvarlega. ^
Allt í einu rann hann til á sV'e_tj
sem hulið var snjó. Hann ^11
jafnvægið og datt kylliflatur a "^
una. Eftir nokkra stund stóð ha^
á fætur og hristi af sér sn3°loíi-
— „Þessir andskotans U33 gg
sólar“, sagði hann hálfhát
lagði aftur af stað.
Beaverbrodk
Frh. af M. 204.
hans gerðu, að oft var erih . ^
segja viðbrögð hans fyrir. Pa v@r
ekki af tilviljun, að Churchiu ^
meðal þeirra stjórnmálanianh^gj
hann mat mest, en hins vegar ^
hafði hann andúð á sviplal1 .ji
meðalmönnum og snérist ^
þeim, jafnvel þegar hann vargetn-
mála þeim. En eigi í einn> ^
ingu að segja, hvað hafi verg-
ríkjandi í eðli Beaverbrooks, s,
ur það bezt gert með an jj
orðum Bonar Lavvs: Beavei ^
lávarður var „furðulegur
ur.”