Sunnudagsblaðið - 14.03.1965, Blaðsíða 21

FRUMSÝNING IFROSTI
GAMLI maðurinn var orðinn
Þreyttur að ganga. Hann studdi
s>g við stafinn og beittur oddur-
úin stakkst niður í svellið.
Það var stjörnubjart þetta kyrra
vetrarkvöld. Tunglið, sem var í
fyllingu, varpaði daufri birtu á
fjallatindana er gnæfðu yfir kaup-
staðinn. Fjöllin voru þakin snjó,
nn niðri í bænum var þunnt
snjóalag yfir öllu.
Klukkan var að verða átta.
Gamli maðui’inn hélt áfram að
ganga.
Göngustafurinn var honum mik-
ill styrkur, einkum vegna hálk-
nnnar, en fætur gamla mannsins
voru farnir að bila, enda hafði
mikið á þá reynt á langri æfi.
Hann var lotinn í herðum og hár
hans var alhvítt, eins og snjórinn
í kring um hann.
Gamli maðurinn fór sér hægt,
en varlega.
Framhjá honum gengu tveir
tnenn á miðjum aldri, og hann
heyrði að þeir töluðu um veðrið,
eins og menn yfirleitt. Frostið og
kuldinn var til umræðu, þegar
Þeir fóru fram hjá gamla mannin
nm, og hann heyrði, að þeir virt-
nst undrandi á, hve mikill kuld-
mn væri.
Frá því á unga aldri hafði veðr-
i® eitt verið aðaláhugamál gamla
htannsins, og með því hafði hann
fylgzt mjög vel undanfarin ár.
Haglega leit hann á hitamælinn,
sem hann hafði utan á einum
glugganum heima hjá sér, og síð-
nstu daga hafði hann séð, að hit-
inn minnkaði ört. Hitinn varð að
hulda og rauða strikið í mælin-
hm fór niður fyrir frostmark.
Hrostið jókst sífellt og var nú
°rðið 10 stig, og ef til vill átti það
eftir að aukast ennþá. Sumum
fannst nokkuð kalt, en gamli mað-
nrinn kippti sér ekki upp við
svona smákulda. Hann var van-
Ur meiru frá sínum yngri árum.
Snjólagið, sem var á götunum,
Þegar frostið fór að aukast, var nú
frosið í gegn og myndaði avell.
Ef menn gættu sín ekki, áttu þeir
á hættu að detta og ef illa færi
gætu þeir handleggs eða fótbrotn-
að.
„Það er betra að fara varlega"
hugsaði gamli maðurinn og stakk
stafnum í svellið.
Nokkru á eftir gamla mannin-
um kom ungur maður gangandi.
Bilið milii þeirra styttist ört, því
að sá síðarnefndi gekk mun hrað-
ar en hinn, sem alltaf hélt jöfn-
um hraða.
Ungi maðurinn virtist í þung-
um þönkum og gekk beint áfram
án þess að líta noklcuð í kring um
sig. Hann tók augsýnilega ekki
tillit til aðstæðna, því að hraðinn
var of mikiíl til þess að hann gæti
haft stjórn ó fótum sínurn, sem
leituðu í aðrar áttir en hann ætl-
aðist til. Þegar hann bar hægri
fót fram fyrir þann vinstri, rann
hann kannski út til hliðar í stað
þess að bíða unz hann yrði færð-
ur fram fyrir þann vinstri aftur.
Ungi maðurinn rann til öðru
hverju og mátti þá gæta sín að
detta ekki. „Þessir andskotans
nælonsólar“ muldraði hann þá í
hálfum hljóðum. Þeir voru nokk-
uð hálir sólarnir á nýju skónum
hans. Ef hann hefði verið í skó-
hlífum utan yfir þeim, hefði hann
ekki runnið svona mikið.
Hann átti ekki skóhlífar núna,
en hann hafði átt þær. Það var
fyrir áramótin. Á gamlárskvöld fór
hann á dansleik, eins og hann var
vanur, og fór þá í skóhlífunum
sínum. Ilann kom seint til skemmti
staðarins og þá var að verða upp-
selt. Þau hólf, sem notuð voru til
geymslu á fótaumbúnaði dans-
gestanna, voru orðin full, svo að
hann varð að skilja skóhlífarnar
eftir í anddyrinu.
Þegar dansleiknum var lokið
ætlaði hann að taka þær aftur, en
þá voru þær horfnar. Einhver dans
gestanna, sennilega á lélegum
skóm, hafði kastað eign sinni á
þær, um leið og hann hafði farið
út.
Síðan þetta skeði voru liðnir
tveir mánuðir, en ungi maðurinn
hafði enn ekki keypt nýjar skó-
hlífar. Hann hafði haft svo mikið
að gera undanfarið og um nóg
annað að hugsa en skóhlífar. Þær
voru aukaatriði.
Bróðir hans hafði boðizt til að
lána honum skóhlífarnar sínar,
þegar hann fór að heiman, en ungi
maðurinn hafnaði boðinu. Hann
sagði að skóhlífarnar væru óþarfi
og það væri enginn vandi, að
standa á fótunum í handsaumuð-
um frönskum skóm, jafnvel þó að
þennan dag væri dálítið hált.
Hann hélt áfram og var nú kom-
inn þó nokkuð fram úr gamla
manninum, sem fjarlægðist alltaf
meir. og meir.
Öðru hverju rann ungi maður-
inn til og stundum munaði litlu
að hann missti jafnvægið, en þá
bölvaði hann nælonsólunum á
skónum sínum.
Kannski var ekki hægt að kenna
skónum einum um þetta og því
síður svellinu. Það var ýmislegt
fleira, sem þarna átti hlut að málL
Meðal annars voru taugarnar ekki
í sem beztu lagi.
Hann var á leið til leikhússins,
þar sem frumsýna átti leikrit,
sem hann lék eitt aðalhlutverkið
í. Hann kveið mjög fyrir sýning-
unni, ekki sízt af því að hann átti
að byrja fyrsta þáttinn. Það yrði
hræðilegt að sitja einn uppi á
sviðinu, fyrir framan fullt hús af
fólki, þegar tjaldið yrði dregið
frá. Allir mundu horfa á hann.
Smásaga eítir Ól. Ragnarsson
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 221