Morgunblaðið - 14.12.2004, Qupperneq 35

Laus við krankleik og kvöl
en svo köld og föl
þú sefur nú róleg í rúminu hvíta.
Engin æðaslög tíð,
engin andvarpan stríð
þig ónáða lengur né svefninum slíta.
(Hannes Hafstein.)
Guð blessi þig og veiti Ara og
drengjunum styrk í sínum mikla
missi.
Ólafía Ingvarsdóttir.
„Hafðu engar áhyggjur af mér.“
Þannig hljómaði síðasta setningin
sem Marella sagði við mig, þá orð-
in helsjúk og lögst sína hinstu
legu, og má segja að þessi setning
sé lýsandi fyrir það æðruleysi sem
Marella hafði yfir að ráða. Fyrir
fimm árum greindist Marella með
meinsemd, krabbamein í eggja-
stokkum, sem nú hefur lagt hana
að velli fyrir aldur fram.
Kynni mín og Marellu hófust
upp úr 1990, eftir að ég og mín
fjölskylda fluttumst í nágrenni við
hana, Ara manninn hennar og syn-
ina þrjá, Sverri, Steinar og Unnar,
á Sjávargötu í Bessastaðahreppi.
Upphaflega kynntumst við hvor
annarri í kvenfélaginu, en hún var
gjaldkeri félagsins um það leyti
sem ég gekk í það. Ég tók strax
eftir þessari hávöxnu, grönnu
konu og laðaðist að henni og fljót-
lega vorum við orðnar góðar vin-
konur. Maðurinn hennar, hann
Ari, varð einnig góður vinur okk-
ar hjónanna strax frá upphafi og
saman höfum við átt margar
ánægjustundir. Hjálpsemi Ara í
okkar garð hefur ítrekað komið
fram, ekki hvað síst þegar mað-
urinn minn, allsendis óvanur
smíði, hófst handa við að smíða
sólpall. Þá mætti Ari með sitt
góða verksvit, vinnusemi og ljúf-
mennsku og lagði ómælt lið þar
til pallurinn var tilbúinn. Starf
Ara sem stýrimaður á kaupskipa-
flotanum gerði að verkum að
Marella axlaði ein daglegan
rekstur heimilisins og uppeldi
strákanna meðan á siglingum
hans stóð og fannst mér aðdáun-
arvert hve vel þeim báðum gekk
að venjast breyttum aðstæðum
þegar Ari hóf störf í landi. Marella
var sjúkraliði að mennt og starfaði
í mörg ár á Landakoti en eftir að
ég kynntist henni starfaði hún á
deild A-7 á Borgarspítalanum og á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Hún naut
vinsælda og virðingar hvar sem
hún var, enda var hún fagmann-
eskja fram í fingurgóma. Hún var
fróðleiksfús og var sífellt að auka
við þekkingu sína með því að
sækja námskeið um ólíka hluti s.s.
að læra táknmál fyrir heyrnar-
lausa, efla nuddkunnáttu sína og
læra spænsku svo eitthvað sé
nefnt.
Marella var tíguleg kona, bæði
til líkama og sálar. Í útliti var hún
há og grönn, bein í baki og hafði
fallegan limaburð og göngulag.
Framkoma hennar var róleg og yf-
irveguð en jafnframt glaðleg og
hvetjandi og speglaði vel hennar
einstöku persónu. Það var sama
hvernig stóð á hjá henni, hún tók
ævinlega á móti öllum með
fölskvalausum áhuga á því sem
hver og einn hafði að segja og
lagði gott til málanna.
Að eiga vin er vandmeðfarið,
að eiga vin er dýrmæt gjöf.
Vin, sem hlustar, huggar, styður,
hughreystir og gefur von.
Vin sem biður bænir þínar,
brosandi þér gefur ráð.
Eflir þig í hversdagsleika
til að drýgja nýja dáð.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Fyrir hönd fjölskyldu minnar bið
ég þess að góður Guð vaki yfir
Ara, Sverri, Steinari og Unnari og
hjálpi þeim, og öðrum ástvinum
Marellu, að læra að feta veginn án
hennar. Um leið þakka ég minni
góðu vinkonu allt það sem hún var
mér og bið Guð að blessa minn-
ingu hennar um alla framtíð.
Ása St. Atladóttir
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. DESEMBER 2004 35
MINNINGAR
✝ Gunnar Guð-mundsson fædd-
ist á Sandhólaferju í
Rangárvallasýslu 1.
janúar 1927. Hann
lést í Landspítalan-
um við Hringbraut í
Reykjavík 4. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Hall-
dórsson bóndi á
Sandhólaferju, f. 11.
september 1876, d. 2.
mars 1946, og kona
hans Anna Sumar-
liðadóttir, f. 16. sept-
ember 1900, d. 5. júlí 1997. Systk-
ini Gunnars eru Þorgeir, f. 1924,
d. 1976, Margrét , f. 1925, Leifur,
f. 1928, Guðrún, f. 1929, Sigurður
Grétar, f. 1934, og Ólafur, f. 1941.
Gunnar kvæntist 1. janúar 1952
Bryndísi Stefánsdóttur, f. 9. maí
1930. Foreldrar Bryndísar voru
Stefán Stefánsson trésmiður í
Hafnarfirði, f. 1902, d. 1999, og
kona hans Þórunn Ívarsdóttir, f.
1904, d. 1967, búsett í Hafnarfirði.
Börn Gunnars og Bryndísar eru:
1) Guðmundur, f. 1951, kvæntur
Guðrúnu Jónasdóttur, f. 1952,
börn þeirra eru Þóra, Gunnar og
Brynja. 2) Þórunn, f. 1953, gift
Kristni Ágústssyni, f. 1951, börn
þeirra eru Viðar, Dagný og Snæ-
dís. 3) Daníel, f. 1956, ókvæntur
og barnlaus. Barnabarnabörn
Gunnars eru fimm talsins.
Gunnar ólst upp á
Sandhólaferju, og
átti heima þar til
ársins 1947 er hann
hóf nám í vélvirkjun
í Vélsmiðjunni Héðni
og lauk því námi árið
1951. Að námi loknu
starfaði hann um
nokkurra ára skeið í
Héðni en síðar í Vél-
smiðjunni Kletti í
Hafnarfirði.
Árið 1972 aflaði
Gunnar sér mennt-
unar í uppeldis- og
kennslufræðum í
Lundi í Svíþjóð og að því námi
loknu kenndi hann við málmiðna-
deild Iðnskólans í Hafnarfirði allt
til starfsloka. Gunnar var búsett-
ur í Hafnarfirði frá árinu 1951.
Gunnar starfaði talsvert að fé-
lagsmálum iðngreinar sinnar á
yngri árum, stundaði kórsöng
með Karlakórnum Þröstum og
var formaður Eldri-Þrasta í sex
ár.
Hann vígðist í Oddfellowregl-
una árið 1969 og tók alla tíð síðan
virkan þátt í starfi hennar, gegndi
þar mörgum embættum og vildi
veg hennar sem mestan.
Gunnar hafði yndi af tónlist og
var ágætlega liðtækur á orgel og
harmoniku.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Þegar við minnumst föður okkar
við fráfall hans nú í byrjun aðventu
stendur hæst í minningunni rólyndi
hans og hve hægt og hljóðlega hann
gekk í gegnum þetta líf. Það væri
ekki í hans anda að láta mæra sig á
neinn hátt og hann var ekki maður
margra orða. En verkin hans tala
sínu máli, það vita þeir sem hafa notið
krafta hans í gegnum árin. Vand-
virkni hans var einstök hvort sem
viðfangsefnið var stórt eða smátt.
Hann var búinn miklu jafnaðargeði
og sýndi mikið æðruleysi í stuttu
veikindastríði sínu. Hann var mildur
faðir og eftir standa hlýjar minningar
sem við systkinin munum eiga um
ókomin ár.
Þakkir eru færðar starfsfólki 11G á
Landspítala við Hringbraut sem ann-
aðist föður okkar af alúð, nærgætni
og virðingu.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Guðmundur, Þórunn og Daníel.
Kveðjustund afa míns kom fyrr en
ég bjóst við, þrátt fyrir veikindi hans.
Á svona stundu er erfitt að vera bú-
settur erlendis og geta ekki verið hjá
sínum nánustu.
Elsku afi, eftir að þú veiktist svona
alvarlega var ég í stöðugu símasam-
bandi við foreldra mína til að fá frétt-
ir af líðan þinni, með hverju símtalinu
gerði ég mér meira og meira grein
fyrir því að ég ætti líklega ekki eftir
að hitta þig aftur og það var sárt og
eitthvað svo fjarlægt. Margar minn-
ingar koma upp í hugann á svona
stundu og efst í huga mér er heim-
sókn ykkar ömmu ásamt fleirum úr
fjölskyldunni á nýja heimilið mitt í
Noregi. Mér þótti það ómetanlegt að
fá ykkur öll í einu í heimsókn. Afi var
hógvær og traustur maður með nota-
lega nærveru, og það virtist fátt
raska ró hans. Hann var alltaf boðinn
og búinn til að hjálpa öðrum og var
vinnusamur og vandvirkur. Við
kveðjum afa Gunnar með söknuði en
minningin um góðan mann mun ætíð
lifa í huga okkar og hjarta.
Ari, Helena, Agnes og Sif þakka
samveruna sem þau hafa átt með þér,
afi minn. Kveðja,
Þóra.
Þegar Gunnar bróðir er kvaddur
hinstu kveðju taka bernskuminning-
ar að birtast hver af annarri eins og
myndir á tjaldi. Það var góður grunn-
ur fyrir lífið að alast upp í stórum og
glaðværum systkinahópi við gott at-
læti foreldra á hinu forna höfuðbóli,
Sandhólaferju á austurbakka Þjórs-
ár, þar sem áður var þjóðbraut um
Suðurland. Í minningunni eru sumrin
eitt samfellt sólskin með ilm af töðu,
veturnir með stillur, frost, tunglsljós
og stjörnuskin, allar keldur ísi lagðar
svo hægt var að renna sér á skautum
um mýrarfláka og vötn, vorin með
sauðburði, selveiði og hækkandi sól
og ekki síst haustin með sláturtíð og
gnægð nýmetis. Stórfljótið rann með
túni, stundum lítillátt og lygnt, en
stundum sem rammefldur jötunn að
brjóta af sér klakaböndin svo jörð
titraði, svo komu fardagaflóðin.
Ég minnist áhyggjulausra
bernskudaga, en lífið var orðið meiri
alvara fyrir mín eldri systkini. Ég
minnist þess hve einörð þau gengu til
verka strax á unglingsaldri, hvort
sem það var við heyskap, smölun og
rúningu, eða hvað það var sem gera
þurfti á stóru heimili þar sem efnin
voru ekki mikil.
Gunnar lét ekki sitt eftir liggja
þegar taka þurfti til hendi við bú-
verkin. En á þessari stundu minnist
ég hans sérstaklega þegar ég, rúm-
lega búinn að fylla fyrsta áratuginn,
gerði mér fyrst grein fyrir að lífið
væri ekki leikur einn og ýmislegt
gæti gerst sem ruggaði því áhyggju-
lausa fleyi sem ég hélt að tilveran
væri.
Það var þegar faðir okkar veiktist,
var lagður inn á spítala í Reykjavík
og andaðist þar að áliðnum vetri. Þá
var Gunnar höfuð fjölskyldunnar
ekki orðinn tvítugur og sá um fóðrun
alls búpenings og önnur búverk, sú
ábyrgð hvíldi á honum í tvo vetur þar
sem elstu systkinin voru við nám á
Laugarvatni.
Þrátt fyrir alla þá natni sem Gunn-
ar sýndi við bústörfin og áhuga hans
á hestamennsku, held ég að hugur
hans hafi ekki staðið til þess að verða
bóndi. Hann fékk í vöggugjöf margar
góðar gáfur, einkanlega úr föðurætt-
inni. Þar má nefna hans einstöku
smíðagáfu, það má segja að allt hafi
leikið honum í höndum, í sveitinni var
það kallað að vera laghentur. Eftir að
fjölskyldan brá búi og flutti í Kópa-
vog hóf hann nám í vélvirkjun og lauk
sveinsprófi í þeirri iðn. Af hverju
hann valdi málminn veit ég ekki
gjörla, hann hefði ekki síður verið
hagur á tré, á því er enginn vafi.
Á æskuheimilinu okkar var tónlist í
hávegum höfð, þar var orgel og
gnægð nótnabóka. Það var elsti bróð-
ir okkar Þorgeir, sem lést af slysför-
um fyrir hartnær þrjátíu árum, sem
tileiknaði sér orgelið, lærði nokkuð til
tónlistar og að lesa nótur. Einn góðan
veðurdag komu forráðamenn Ung-
mennafélags Ásahrepps að Sand-
hólaferju með gamla hnappaharmón-
iku, afhentu hana Þorgeiri bróður
okkar með þeim fyrirmælum að héð-
an í frá ætti hann að spila á þessa
harmóniku fyrir dansi í samkomu-
húsinu í Ási. Þorgeir var seinþreyttur
til vandræða og sagði já og amen við
bón gestanna og hóf þegar að æfa sig
á hljóðfærið og gerðist síðan fastur
harmónikuleikari á dansleikjum
sveitarinnar.
En fáir vissu, eða tóku eftir, að
Gunnar veitti þessu nýja hljóðfæri
mikla athygli. Áður en nokkur vissi af
var hann orðinn jafnoki bróður síns
og spiluðu þeir síðan báðir fyrir dansi
eftir þörfum.
Með þessu var teningunum kastað.
Tónlistin var gáfa sem Gunnar fékk í
vöggugjöf og fylgdi honum æ síðan
og ekki hefur það spillt að geta látið
tónana líða um loftið með syni og son-
arsyni, sem báðir hafa fengið tónlist-
ina í arf.
En ungur að árum eignaðist Gunn-
ar þá ágætu konu, Bryndísi Stefáns-
dóttur úr Hafnarfirði, sem átti eftir
að verða hans förunautur í gegnum
lífið. Leiðir þeirra lágu saman austur
í Holtum þar sem Bryndís vann við
heyskap nokkur sumur. Þau settu
saman bú í Hafnarfirði og bjuggu þar
ætíð síðan, eignuðust börn, tengda-
börn og barnabörn. Gunnar vann við
sína iðn í smiðjum í Hafnarfirði, en
um miðjan aldur tekur hann viða-
mikla ákvörðun.
Hann fer til Lundar í Svíþjóð, sest
á skólabekk og aflar sér kennslurétt-
inda í iðn sinni. Þetta þætti ekki til-
tökumál í dag en fyrir þessum ára-
tugum var það mikið átak. Aldrei hef
ég efast um að þó Gunnar væri
fylginn sér, hefði hann tæplega ráðist
í þessa utanför ef Bryndís hefði ekki
staðið þétt að baki honum í þessu sem
öðru.
Heim kominn gerðist Gunnar
málmiðnaðarkennari við Iðnskólann í
Hafnarfirði og kenndi þar ætíð síðan,
eða þar til misvitur lög dæmdu hann
til að hætta við mjög þekkt aldurs-
mark.
Við vorum sjö systkinin frá Sand-
hólaferju, nú erum við fimm eftir.
Harmónikuleikararnir Þorgeir og
Gunnar eru farnir yfir móðuna miklu.
Oftlega var það rætt, þá við systkinin
hittumst á síðari árum með okkar
skylduliði, að hittast oftar og jafnvel
efna til ættarmóts. Lítið hefur orðið
úr þeim ætlunum. Það er eins og ætíð
sé hugsað sem svo að tíminn sé næg-
ur. En tíminn rennur hratt og tekur
með sér einn og einn á vegferð sinni,
það er leiðin okkar allra.
Við systkini Gunnars sendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur til þín
Bryndís, og til barna ykkar Gunnars,
tengdabarna og barnabarna.
Sigurður Grétar Guðmundsson.
Í dag kveðjum við Gunnar Guð-
mundsson, vélvirkjameistara og fyrr-
verandi kennara við Iðnskólann í
Hafnarfirði. Kynni okkar Gunnars
eru orðin löng eða frá árinu 1959 er
ég hóf nám í vélvirkjun í Vélsmiðj-
unni Kletti í Hafnarfirði. Þá strax
kynntist ég af eigin raun hinum miklu
hæfileikum Gunnars til að miðla
ungu fólki af þekkingu sinni og af-
burða fagmennsku.
Leiðir okkar Gunnars lágu síðan
aftur saman í Iðnskólanum í Hafn-
arfirði, en þá hafði Gunnar farið í
framhaldsnám til Svíþjóðar og aflað
sér kennsluréttinda sem verknáms-
kennari iðnnáms og var hann einn af
fyrstu Íslendingunum sem það
gerðu. Gunnar var ráðinn kennari að
Iðnskólanum í Hafnarfirði við stofn-
un verknámsdeildar árið 1974, en ég
hóf föst störf við skólann ári síðar.
Gunnar var einstaklega vel látinn af
nemendum og samkennurum sínum
enda mikið prúðmenni og samvisku-
samur við öll sín störf. Aðal kennslu-
greinar Gunnars voru allar gerðir
málmsuðu og eru þeir ófáir sem eiga
Gunnari að þakka færni sína í þess-
um greinum. Gunnar starfaði sam-
fellt við skólann í rúm 23 ár og lét
ekki endanlega af störfum fyrr en í
upphafi ársins 1998, þá 71 árs að
aldri, og hafði þá sett eftirmann sinn
inn í starfið. Margs skemmtilegs er
að minnast frá samverustundum
hvort sem var í leik eða starfi, má þar
nefna þegar Gunnar settist við píanó-
ið þar sem kennarar hittust til að
gera sér glaðan dag, eða á vikulegum
fundum okkar fyrstu ár verkdeild-
anna þar sem skipulag og fram-
kvæmd kennslunnar var mótað og
rætt.
Ég vil að leiðarlokum þakka Gunn-
ari fyrir hlýju, vináttu og aðstoð þau
mörgu ár sem við áttum samleið bæði
í Vélsmiðjunni Kletti og í Iðnskólan-
um í Hafnarfirði um leið og ég færi
þér, Bryndís, og börnum ykkar inni-
legar samúðarkveðjur starfsmanna
Iðnskólans í Hafnarfirði. Þau spor
sem Gunnar skilur eftir sig varðandi
menntun iðnaðarmanna í Hafnarfirði
verða lengi í minnum höfð.
Jóhannes Einarsson
skólameistari.
Elsku afi. Það er ekki auðvelt að
sætta sig við að þú sért búinn að
kveðja þessa jarðvist, en eftir sitja
minningar um góðan afa, traustan og
áreiðanlegan. Við leituðum oft til þín
þegar okkur vantaði hjálp við að inn-
rétta íbúð okkar. Þú hafðir svo gam-
an af því. Allt var svo vel gert og
vandað sem þú tókst þér fyrir hend-
ur. Þú varst alltaf mættur kl. 9.30, á
slaginu, á hverjum morgni og tilbú-
inn í slaginn. Þú varst okkur ómet-
anleg hjálp.
Alltaf var gaman að koma í heim-
sókn til ykkar ömmu á Álfaskeiðið.
Þegar maður opnaði dyrnar komu
fallegir tónar harmonikunnar svíf-
andi á móti manni, og amma sat og
hlustaði á þig. Þá sagði amma alltaf:
„Já, já, hann afi er að æfa sig.“ Hún
hafði svo gaman af að hlusta á þig
spila eins og við öll, og ég skal lofa því
að spila fyrir hana ömmu af og til á
harmonikuna.
Tónlistin var stór þáttur í þínu lífi,
og finnst mér við hafa átt þar sameig-
inlegt áhugamál. Við hlustuðum oft
saman á harmonikutónlist. Sérstak-
lega fannst mér gaman hvað þér
fannst skemmtileg tónlistin sem ég
kom með úr sveitinni, þ.e. Hallgeirs-
ey.
Elsku afi, við hefðum viljað eyða
meiri tíma með þér á síðustu mán-
uðum, en það var ekki hægt þar sem
við búum nú í öðrum landshluta.
Tinna talar oft um þig og finnst þetta
eiginlega hálfskrítið allt saman.
Með þessum orðum viljum við
kveðja þig, elsku afi, og þakka fyrir
þann skemmtilega tíma sem við átt-
um með þér.
Gunnar, Harpa Lind og
Tinna Lind.
GUNNAR
GUÐMUNDSSON
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og langalang-
ömmu,
KRISTÍNAR GUÐLAUGSDÓTTUR
frá Hokinsdal
í Arnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Vífilsstöðum.
Marý Anna H. Hjaltadóttir, Össur Torfason,
Gylfi Þór Magnússon, Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Anna Sigurlaug Magnúsdóttir, Frímann Ingi Helgason,
Jensína U. Kristjánsdóttir,
Guðlaug Hrönn Kristjánsdóttir
og ömmubörn.