Sunnudagsblaðið - 06.02.1966, Page 11

Einu sinni var lítill
silfurgrár fiskur.
Hann átti heima langt
úti í sjónum.
Honum þótti fjarska gaman að lifa.
Sjórinn var stund'um grænn
og stundum blár.
I sjónum voru alla-vega fiskar
og mikið af fallegum blómum.
Litli silfurgrái fiskurinn
synti og synti 'allan daginn
og honum leið vel.
Einn daginn sagði mamma hans:
„Nú verðrun við að fara varlega.
Gamli, græni fiskurinn með rauðu
áugun segist hafa séð marga báta á
sveimi hér fyrir ofan okkur.
Á þessum bátum eru menn.
Þeir eiga alls konar tæki,
til að veiða okkur, fiskana.
Svo éta þeir okkur.“
Litli fiskurinn horfði stórum
augum á mömmu sína.
„Ég vil ekki láta ná mér.
Ég dilla sporðinum svo hratt,
að mennimir geta aldrei náð mér.
Svo syndi ég líka svo djúpt,
alveg þangað, sem sjórinn er svartur.
Þangað geta menn ekki
komizt, er það nokkuð?“
„Þeir geta sent tækin sín
um allan sjó, bæði á
dýpi og grynni.
Ég ætla að biðja þig að muna
eftir hættunni,
þegar þú ert að leika þér.
i