Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Blaðsíða 8

í NÓVEMBER 1940, þegar loít-
árásir Þjóðverja voru að komast
í algleyming, liaíði ég verið stað-
settur með liðsveit mína í þorpi
einu ekki langt frá London.
Eins og gefur að skilja féllu
margar sprengjur á nóttunni, en
þcim var mestmegnis beint að
skipakvínum í stórborginni og nær
liggjandi götum. Við vorum því
nfinasf áhorfendur að atburðun-
oVVj f ripínni hæH’i
vik :r fór Mary,
konan mín, fram á, að hún mætti
kom'a til mín, en hún var mjög
nndvíg því, að hjón væru fjarri
hvort öðru. Ég féllst loks á mál
hennar og tók að leita fyrir mér
um dvalarstað fyrir hana yfir
helgi. Ég varaði hana við, að ef
SDrensiuárásirnnr færðust í auk-
ana f átfina tii okkar. þá vrði hún
að vera kyrr heima, en hún sagð-
ist ekki vera neitt smeyk um að
verða fyrir neinu slysi.
Eftirgrennslanir mínar voru
ekki uppörvandi, því flestir hús-
kofarnir í þorpinu voru of litlir
til að hægt væri að taka þar á
móti leigjendum, enda voru flest-
ir íbúanna andvígir því.
En kvöld eitt, þegar ég var að
snúa heimleiðis af göngu með að
stoðarforingja mínum og hafði
tjáð honum vandræði mín, þá kom
hann mér á óvart með að benda
mér rneð stafnum sínu.m á hátt,
mjótt hús, sem stóð á háum bakka
beint á móti veitingaskránni.
Þetta var sérkennileg bygging,
tvær hæðir auk riss og kjaliara,
sem var lítt niðurgrafinn, og því
sýndist húsið hærra en það var,
enda risið hátt. T^eir gluggar
voru á hverri hæð, og þeir á efri
hæðinni voru í hálfhring að ofan
og náðu næstum upp að þakskegg
inu. Ég man, að ég hugsaði sem
svo, þegar ég sá húsið fyrst, að
það líktist andliti, þar sem hatti
væri þrýst niður á ennið, og aug-
un pírðu undan haltbarðinu.
„Þarna hcí'urðu það“, mælti að-
stoðarforinginn, ,,ef þú vill fá
konuna þína hingað niður eftir,
þá skaltu taka myndarlega á móti
herini. Þetta hus er laust'*.
„Ég sé ekki betur en að búið
sé í því“, andmælti ég.
Fúsið stendur ekki autt, satt
’-•>* or«< bú"m’'nir í bví
' r-r Þ/-’J r1* Þij-J* có ^
j n Ég hef aldrei séð neinn
fara þar inn eða út, aldrei sé, dyr
opnaðar eða ljósi bregða fyrir.
Ég er sannfærður um, að ekki
býr í því nokkur lifandi sáía.
Einmitt staður fyrir þig — beint
á móti kránni. Við höfum nægan
tíma til að skreppa inn og fá okk-
ur í glas, og skenkiarinn hlýtur
að vita alit um liúsið. Hann býr
í næsta húsi.“
Þetta var það snemma kvöld,
að rétt var nýbúið að opna krána
og engir gestir komnir. Við pönt
uðum í glös, og fljótlega liöfðum
við fengið upplýsingarnar, sem við
vorum að leita eftir.
Húsið hafði verið mannlaust í
nokkra mánuði og kráareigand-
inn taldi möguleika á, að það yrði
leigt út. Og svo bætti hann vlð
dálitlu, sem kom mér til að sperra
eyrun: Nokkrar manneskjur höfðu
búið þar þessi ár, sem hann hafði
verið eigandi kráarinnar. Ég
npurði hann, hvort nokkuð óeðli-
legt gæti verið við husið, en
hann kvaðst ekki vita til, að svo
væri. Reyndar vissi hann ekki,
hversvegna síðustu leigjendurnir
hefðu farið. Margar ástæður
koma til greina í styrjöld. Að lok
um gaf hann mér upp nafn á
húsamiðlarafyrirtæki i utborg
einni í nokkurra mílna fjarlægð,
en þar gæti ég sjálfsagt fengið
nánari upplýsingar.
44Q SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBÞAÐIÐ
Ég tók mér ferð 6 hendur
að, og hitti íor3töðumaníi
tækisins, sem var mjög vin
ur. Jú, hús þetta var skráð ‘
þeim, og enda þótt hann v‘^r
sýnilega tortrygginn gagnvart ^
fuglum eins og herforingju'n
stríðstímum, þá tókst mér aö s
færa hann um, að tilgangur nru
væri cóður. mig laneaði einunnll_
*;i hi"fi Von’' rnbia srök" s,n
T n**
^ X V, o«n*'»v' Trál Oft’’ f ím* ’
. ,_________ ^ __________
ég mundi gefn fengið húsið 'e ^
í þrjá múnuði, með rétti til ^
bæta öðmm þrem mánuðum v* j
ef ég dveldi þá enn á s°r
slóðum. ,rS.
Ég póstsendi ávísun fyrir
fjórðungsleigu, og nálega viku
ar barst mér svarbréf, Þar ^
boði mínu var tekið, og *>
fyledi með.
eftir
Ég var upptekinn fram ^
deginum, og get ekki lagt af s ^
til hússins með lykilinn sU
um fjögurleytið. Ég gat átt á . ^
von, þegar inn fyrir kæmi, en "
sem ég sá Jcora mér á ^
Þröngur steinlagður gangur I ^
ir húsinu, eftir því endilöngu a^
því er virtist. Rétt fyrir in°”
dyrnar til hægri lágu tvö Þr^
til opinnar forstofu með Þ>k ^
veggjum, og þar inn af var
herbergi, sérkennilegt í lagir)U' ^
Húsgögnin voru nýtízicU "
Litla píanóið var málað skærti0 ^
blátt. Glugginn var lítill og an.
rúmsloftið dautt og þungt’ ^
staðar var ryk, en með lítiH1
ii er-
irhöfn hlaut að mega gera
bergið hið vistlegasta. a
Ég fór aftur upp í anddyr'®
sá, að lengra inni og til ir,noj-a
hliðarinnar var önnur smáf°rs
• cefl1
fyrir framan annað herbergi- »
var stærra en hitt og aflangt
nú varð ég fyrst að marki un
andi. Vegglr herbergis þesaa vor