Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Blaðsíða 10

þröngur sttgi
meS veggj-
um til beggja
hliða, beygði
svo til hægri
út á þröngar
svalir. Þegar
ég kom upp
á þessar sval-
ir, sá ég til
vinstri annan dimman, þröngan
stiga, sem lá upp á efstu hæðina.
í liinum endanum opnuðust dyr
inn í svefnherbergi, sem var
beint yfir herberginu, þaðan sem
stiginn lá. Ég lét þessa rannsókn
naegja. K.itt svefnherbergi var
nægjanlegt handa mér.
Þegar ég kom niður aftur, náði
síðdegissólin rétt að skína inn um
borðstofueluseann og lýsa upo eitt
hnrnið. Ég hugsaði. að Marv
mnndi verða ánægð með betta
hús. Að minnsta kosti var það
kyrrlátt. Herflutningavagn ók
framhjá, ég sá hann gegnum
gluggann en hoyrði ekki í hon-
um, vegna þess hvfe veggirbir
voru þykkir. Ég gekk út og læsti
og flýtti mér til herbúðanna til
að biðia ræstingamanninn okkar
að hn'fo til f fhúðinni.
Honum sekk verkið vpl. og um
miðia vikuna sendi ég Mary sím
skeyti, og bað hana að koma nið-
ur eftir á föstudag og vera hjá
mér þar til á sunnudagskvöldið.
Á fimmtudaginn kom ég við í
liúsinu til að yfirlíta það í síð-
asta sinn fyrir komu konu minn-
ar. Ég rétt leit í kringum mig niðri
áður en ég fór upp. Allt sýndist
þar í lagi. hreint og fágað. Rúm
in voru umbúin og iafnvel blóm í
vasa. Það var orðið of- dimmt til
að skoða sig meira um. Ég lokaði
svefnherbergisdyrunum og gekk
eftir svölunum í áttina að stiga-
skörinni.
En meðan ég-gekk þessi skref
kom í hug mér, að eitthvað kyn-
legt væri tengt þessu, kyrrláta,
gamla húsi. Bak við handriðið
reis veggurinn órofinn til lofts,
nema hvaS lítill gluggi var ofar-
lega. Ég svipaðist um eftir ljós-
snerli, en sá mér til undrunar, að
svalimar og stiginn var hvort
tveggja ljóslaust. Þröngur stiginn
?em var fyrir framan mí« ov lá
upp á efstu hæðina (risið), beygði
skarplega fyrir ofan annað þrep-
ið og hvarf inn í myrkrið. Eg var
orðinn vanur þögninni, en nú
hafði ég á tilfinningunni, að ég
væri ekki einn í húsinu, að ein-
hver fylgdist með mér, og þegar
ég átti eftir. tvær tröppur nið.ur
á góif, þóttist ég viss um, að ein-
hver hallaði sér yfir svalagrind-.
urnar og horfö.i niðiur á mig.
Ég nam staðar og sneri mér
hálfvegis við, Reyndar vissi ég,
hvað ég mundi sjá. Ég vissi á
stundinni, að gamall maður laut
yfir handriðið fyrir pfan mig og
að hann var sveipaður einhvers,
konar skikkju, langri og dökkri;
vissi að á andliti hans voru draett-
ir haturs og ótta, og að eina á-
hiieamál hans var, að ég færi
h"ft.
Andartok s*óð ég bsrna. sann-
færðnr um allt betta. og einmitt
þessi vissa kom mér til að stíga
inn í herbergið fyrir neðan. En
það var ekki til mikillar hjálpgr.
Það var nú svo dimmt þarna inni,
að glugginn var ekki annað en
grár ferhvrningur og myndirnar
á veggiunum enn afskræmings-
lecrrl en áður.
Ég yat.t, mér. við oc leit aftar t,il
stigans. En bað var ekkert að sjá
þar, ekkert nema skuggar, sem
juku á óróann í mér. En ég vissl
samt, að skuggalega mannveran
var þarna uppi og liði nú betur,
þar sem hann héldl að. ég væri
að fara. Ég gekk yfir anddyrið
og lauk upp útidyrunum, gekk út
og lokaði á eftir mér. Þetta var
eins og að koma aftur til jarðar-
innar úr undarlegu ferðalagi. Nú
hevrði ég vindinn næða í trjánum,
og til mín bárust mannlegar radd
ir og liávaði frá farartæki.
Ég gekk til matsalarins mjög
hugsandi. Að máltfðinni lokinni
kveikti ég mér í pípu og hélt á-
fram að hugsa. Nú á dögum vit-
um við öll, að fjarhrif er meira
en þjóðsaga einber. Ekki svo að
skilja, að ég hefði enn þá mein-
ingu, að ég mundi hafa séð ettt-
hvað, hefði ég litið upp og aftur
frá stigauppganginum. Það var
ekki um noina vofu að ræða,- he
ur eitthvað annað sem enn Ör
ugra var að henda reiður á: niaI1^_
legar hugsanir og tilfinninga^
sem nógu næmur mannshugur S
ur gripið líkt og viðtæki, útvarP
öldur. ■ , ^
Það’var aðgins tvennt, sep
ggt látið mér detta í hug tU sto.
ingar. í fyrsta lagi, að étttlive j
afi leitaði bælis eða vernd#1^.
húsinu. og í ö.ðru la,gi, að y
sér helzt stað | myrkri e$a dtt?
Átti ég að skrifa konu minni e,
ráða henna frá að konia, Þ
rcimt væri í húsinu? Nei. **
g^ti gg ttún myndi ,
is telja mig eitthvað ruglaðan^
kollinum. Loks tók ég þá ákc°r^
un, að fara í rannsóknarf<>r ^
hússíns í rökkrinu áður btt
Ipa«i gf til iárnbra"ta«'ti’
nrinnar.
Reyndar fannst mér litlu skiP^
hvprf ég færi o8ð| okki,
var ég öruggur pm, að öng‘
ofnislog lúið væri á þessu
lega cða dularfulla fyxirb.rigSi.
enginn hringlandi. sem skar
í húsaögnum eða hrinti fóiki nP
ur stiBa. F.kkert annað en- _
einhverti manns. nóspt magna
til að önnur manneskia yrði 113
vör. Ef þetta gamla hús, var n° ,
að sem gríðastaður, þá vorV
útsendu áhrif nokkurskonar v°
gegn aðsvffandi aðskotadýr11111'
Kvöldið eftir yfirgaf ég h?fb
irnar hálftíma áður en ég na
ráðgert, að leigubíll æki með ^
til iárnttrautarstöðyarinnaf’..
leið og ýg gekk yfir grasttöt
fvrir framan húsið sacði ég
siálfan mig. að nú skvldi ég
rökrétt og viðurkenna ekkt anna^
en staðrevndir. Enda þött dirnn\
væri prðið, var enn hægt *•'
út frá sér, og ég kveikti ekki lJ
in.
Ég gekk gegnum borðstofnnæ
og sá mvndirnar á veggjunurn n
Ijóst. Mér fannst ekkert öe®1
legt við hcrbergið, enda var .
nú sannfærður um, að værU cin,
hverjir annariegir strauma1-
húsinu, þá va?ru þeir á hæðunUnl
tveim fyrir ofan mig.
Gg þegar óg opnaði dyrnar
Frh, á bls. 449-
442 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ