Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Blaðsíða 17

Gamla húsið
I"11 af bls. 442.
lr framan stigann, vissi ég að
Þetta var einmitt tilfellið. Hvort
var eitthvað móttækilegri fyr-
lr áhrif þetta kvöld, veit ég ekki.
svo mikið er víst, að í sömu
svipau 0g ég stóð andspænis stig
atlllrn. þ', farin ég greinilega, að
dimmum herbergjuntim og
Róngunum fyrir ofan streymdi eitt
llvert afl, sem reyndi að varna
rtler uppgöngu. Ég þurfti að taka
niikið á til að fá sjálfan mig til
Sanga upp í svefnherbergið.
Én þ8ð var ekiij fvrr en ég
Rnorj m^r a?( jaJ,a njgur
afM v|T*+íst vavR
fll§unni, að fylgzt væri með mér;
ai'’ einhver horfði á mig ofan frá.
sneri mér við og leit upp.
n °kkert var að sjá. Og það var
stoinhljóð í húsinu. En eitthvað
Parna uppi stóð hreyfingarlaust
°8 hélt niðri í sér andanum, eins
það væri að bíða þess, hvort
e§ mundi fara burt eða koma aft-
Ur UPP stigann.
Éestin var ekkert sérlega sein
íyrir og við vorum komin upp að
húsinu klukkan níu. Ég brá mér
ltln, kveikti ljósin, fór svo út að
R®kja farangur konu minnar og
vísa henni inn. Við létum bíða
^11 morguns að skoða húsið, en
® lofaði henni að vera einni
stundarkorn og líta á myndirnar
rn°ðan ég bar töskurnar liennar
UpP á loft og kveikti ljósið í svenf
nerberginu.
Svo kom hún með mér upp og
1T1('ðan hún lagaði á sér fötin eft-
lr seturnar í lestinni sat ég á rúm
st°kknum og sagði henni það, sem
lelzt var að frétta af mér. Loks
sueri hún sér frá speglinum og
sagði: „Jæja! Þá held ég, að ég
Se tilbúin", og færði sig nær
1Tler' Ég reis upp frá rúminu, en
Uni leið og ég gerði það slökkn-
u°u öll ijós í húsinu.
g ^Pðartak vgr ég dolfallinn, en
Sern betur fór mundi ég, að hægt
er að gera við bilað Ijósaöryggi
með smápeningi. Ég vissi að ljós-
mælirinn var einhvers staðar í
litlu stofunni niðri. Ég tók um
hönd Maryar og leiddi hana eftir
svölunum og niður stigann og
rabbaði við hana á meðan, því ég
var dauðsmeykur um, að hún yrði
vör þess sama og ég fann allt of
vel fyrir.
En Mary sagði ekkcrt. Hún hélt
þétt í hönd mér, er ég l'lýtti mér
með hana niður brattan stigann
og gegnum húsið. Ég opnaði úti-
dyrnar, svo dauft stjörnuskinið
barst inn, skildi við konu mína
í dyrunum og fór sjálfur niður
þrepin tvö, sem lágu til litlu
stofunnar og tók að leita sem óð
ur væri að rafmagnsmælinum.
Eftir að ég fann hann og liafði
smámyntina í hendi mér, þá:
gerði ég mér ljóst, af of dimmt
var til að ég gæti þekkt úr hina
réttu mynt, því stærðin varð að
vera mátuleg fyrir mælinn eða
shillings-peningur. Þess vegna
varð ég að hlaupa aftur út í dyr
þar sem einhver birta var.
Mary var nú komin út fyrir
dyrnar og sagði til mín án þess
að snúa sér við: „Það er enginn
annar í húsinu en við? Enginn til
að sjá um húsið á ég við?“
„Nei, nei,“. svaraði ég. „Eng-
inn nema við.“
Ég flýtti mér aftur inn og setti
shillinginn í mælinn. Ljósin
komu undir eins. Þaá vaf mikill
lé-ttir.
Daginn eftir yar ég að vinna að
ýmsum pappirurn varðandi starf
mitt og gleymdi tímanum, fékk
hálfgert samvizkubit, þegar ég átt
aði mig á, að farið var að bregða
birtu. Ég ýtti þá frá mér skrif-
gögnunum og flýtti mér að hús-
inu og bölvaði sjálfum mér fyr-
ir, hvað seinn ég væri. Ég kom
að dyrunum opnum, og stóð Mary
fyrir utan og beið eftir mér.
,,Indælt.“, varð mér að orði,
„að koma að tryggri húsmóður
bíðandi eftir að tnka á móti mann
inum sínum heim úr stríðinu!"
„Ég var að furða mig á, hvað
Frli. á bls. 450.
„ÞaS var þín hugmynd aS fá dýrasta pípulagningameistarann
í borginni".
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 449