Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Blaðsíða 20

Gamlð húsið
Frh. af hls. 451.
inn, aö hún skyldi vera hress í
anda og áhyggjulaus. Mér leið
miklu verr en henni. Milli klukk-
an níu og tíu um kvöldið fórum
við út úr húsinu til að líta til lofts.
Leitarljósin voru allsstaðar, geisl
arnir dönsuðu óþrcytandi um
Iiiminhvolfið. Mary tók um hönd
mér. Ég fann, að hún var smeyk,
og við flýttum okkur inn aftur.
„Hér erum við örugg“, sagði ég.
„Veggirnir eru svo sem nógu
þykkir, en það er ckki laust við
að hérna sé draugalegt", svaraði
Mary.
„Ef maður hugsar um alla þá
sem hér hafa átt heima, þá finnst
manni ekki ólíklegt, að þeir hafi
skilið hér eftir eitthvað af sjálf-
um sér‘,‘ sagði ég. ,,Nú skulum
við fara að hátta. Hér erurn við
óhult nenta sprengja lendi á hús
inu; en það er ósennilegt.“
Ég lá andvaka, það var eins og
ég fyndi á mér yfirvofandi hættu.
Einu sinni eða tvisvar brá ég
mér fram úr rúminu og hluslaði
við gluggann, en allt var hljótt.
Einu sinni heyrði ég Mary segja
nokkur ógreinanleg orð upp úr
svefninum, og ég gat ekki annað
en hugsað um, hvað væri að ger-
ast í myrkrinu fyrir utan dymar
á herberginu.
Ekki veit ég, hvenær ég heyrði
fyrst byssudrunurnar í fjarlægð
og fann titringinn af fallandi
sprcngjum. En áður en ég liafði
tíma til að taka ákvörðun um,
hvað gera skyldi, vaknaði Mary
eins og við vondan draum og
greip um handlegg mér.
„Vaknaðu; Vaknaðu!“ brauzt
upp úr henni. „Það er eitthvað í
herberginu!“ Þessi orð mundu
ekki liafa haft cins mikil áhrif,
hefði hún sagt „einhver". „Fljót-
ur!“ bað hún. „Farðu með mig nið
ur. Þessi staður er að gera út af
við mig.“
Ég dreif mig fram úr, dró
gluggatjaldið frá og kveikti ljós-
ið. Hávaðinn fór vaxandi og var
nú allt umhverfis okkur. „Farðu
í eitthvað af fötum“, sagði ég og
reyndi sjálfur að troðast í bux-
urnar utan yfir náttbuxurnar.
Max-y var líka byrjuð að klæða
sig og ég heyrði Iiana segja: „Ó,
flýttu þér, flýttu þér-“ sprengju-
dynkirnir færðust enn í aukana
og nálguðust meir. Ég greip í hönd
hennar, og við flýttum okkur út
á svalirnar. í skini ljósins að baki
okkar sá ég, að Mary brá annarri
hendinni fyrir augu sér eins hún
skelfdist það sem væri framund-
an. Við hlupum niður stigann, og
ég stefndi á anddyrið, þar sem
veggirnir voru þykkastir. En
Mary togaði mig að dyrunum.
„Út! Út! Ég vcrð að komast burt
héðan." æpti hún upp. í öllu æð-
inu gerði ég mér ljóst, að hún var
liræddari við það scm innanhúss
var cn ósköpin scm gcngu á fyr
ir utan. Hún rcif upp dyrnar og
við hlupurn út í nóttina og há-
vaðann.
Sprengja féll mcð braki og
brestum ckki langt fjarri. Eg
lieyrði í flugvélunum fyrir ofan
okkur og ákafa skothríð. Mary tog
aði enn í handlegg mér. Hún var
ekki þessleg að vilja fara inn 1
húsið aftur og ég hafði hugboð
um að koma mér burt frá Þvl-
„Yfir í matsalinn", sagði ég við
Mary.
Við vorum að hIau;oa yfir gras
flötina, þegar blísturshvinur fra
sprengju varð að skerandi öskri.
svo við köstuðum okkur til jarð,
ar, næstum ósjálfrátt. Ég leit um
öxl.
Dynkurinn af sprengjunni, þeg'
ar hún snerti jörðina, og eldur
urinn sem gaus upp kom alveg
samtímis, — rétt bak við gamla
húsið. Rúðubrot féllu úr glugg'
unum, og á andartaksbroti sá ég
í einum þeirra augu, dökk af skclf
ingu. Svo breyttist allt, löng
stuna heyrðist líða um loftið, síð
an hrun og eyðilegging.
Geislar leitarljósanna sveifluð'
ust yfir gapið sem hafði mynd'
ast. Duft og reykur þyrlaðist upP
þar, sem gamla húsið hafði stað-
ið. Það var farið veg allrar vcr-
aldar.
Loftárósin hélt áfram, en gerði
ckki meiri usla nálægt okkur. Við
flýttum okkur til matskálans. Eng'
inn spurði Qkkur hvernig stáð a,
að við liefðum verið komin út ur
húsinu áður en sprengjan féll 3
það. Með hjálp nokkuri'a kvenna
þarna nálægt tókst Mary að gera
sig í stand til að ferðast heim
seinna þennan sama dag.
Sköimnu eftir þetta gafst mér
tækifæri til að flytja til annars
dvalarstaðar. Ég var feginn að yf>r
gefa staðinn, og kom þangað að'
eins einu sinni aftur. Það var na-
lega hálfu ári síðax-, rétt áður
en ég hvarf til Skotlands.
Þá var ekkei't herlið í þorpinu
og rnikil kyrrð yfir því. Ég klöngr
aðist upp á steinahrúgu, — Þa^
eina sem eflir var af stóra, mj°a’
gamla húsinu. Það var mold inU'
an urn steinana, og þar óx gróðux-
Svalur hressandi andvari lék um
staðinn.
Sá andi scin hafði leikið un1
ganxla húsíð, var horfinn- Ekh1
veit ég hvort friðsælú umþvcffiS'
„FyrirgefSu, ástin mín- Ég er bara tortrygginn gamall geit-
hafur.“
452 í»UNNUPAC&BfcAf> - ALf’ýBÚBpApip