Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Blaðsíða 6

SMÁSAGAN:
TUNGLSÝK
SAM gamli Clark var cnn hálí-
sofandi, þegar hann lauk upp úti-
dyrunum og gjóaði augunum á
karlmanninn og konuna, sem stóðu
og biðu á veröndinni. Pilturinn
hélt handleggnum þétt yfir axlir
stú'knnnar. og bað var ekki gott
^ V»TTO” irtoifj af
„Eruð þér herrn Clark?" ápurði
ungi maðurinn.
„Já“.
„Við höfum hugsað okkur að
ganga í hjónaband“.
Sam hafði nú gálopnað augun
og virti þau grandgæfilega fyrir
sér. Bæði voru þau hin þekkileg-
ustu á að líta, pilturinn gat ekki
verið eldri en tuttugu og fjögurra
og stúlkan varla eldri en nítján.
Hann var hinn hraustlegasti og
hún bráðfalleg. Bæði litu þau út
fyrir að vera dauðkvíðin.
„Einmitt, gerið svo vel að koma
inn“, svaraði Sam og vék fyrir
þeim og hélt dvrunum galopnum.
bau komu á effir og stóðu þegar
í innganginum að gamaldags skrif
stofii. Þau litu í krlngum sig og
henHnr heirra snertust.
;.Fv=«Sn komið þið, gott fólk?“
snnrði Sam.
„Frá Ffladelfíu", svaraði piltur-
ihn óöruggur. „Okkur þvkir leitt,
að við skvldum gera yður ónæði á
þessum tíma sólarhringsins, en við
ákváðum betta ekki fyrr en rétt
undir miðnættið".
„Það brevtir engu fvrir mig“,
sagði Sam. Ég tek fúslega á móti
fólki hvaðan sem er og hvenær
sem er. En hvernig atvikaðist
samt. að bið völduð mig? Einhver
kanske bent á mig? Ég meina. það
er svo mikið af friðdómurum
í þessari borg . . . “
„Við sáum bara nafnspjaldið yð-
ar“, svaraði ungi maðurinn. „Þér
eruð sá fyrsti, sem við snúum okk-
ur til“.
Sam varð hugsandi á svipinn og
mælti eftir stutta þögn: „Já, það
er víst rétt, að ég er á góðum
sfað“ Hann veifaði hendi að gam-
áður en ég næ í konuna mína þá
skulum við setjast niður og rabba
dálítið saman. Þið eruð komin
langt að og eruð hvort sem er
sein fyrir, svo nokkrar mínútur
breyta engu. Ég vil ævinlega kynn
ast þeim, sem snúa sér til mín.
Annars væri athöfnin of köld og-
formleg".
Ungu elskurnar litu hvort til
annars í ráðaleysi, og svo settust
þau á sófann. Sam hnýtti slitna
sloppnum betur um sig og færði
ruggustólinn, uppáhaldssætið sitt,
eilítið nær sófanum áður en hann
settist. Hann var þreyttur og hugs-
aði sem svo, að hann þyrfti sann-
arlega að sofa miklu meira, ef
hann ótti að verða vel upplagður
daeinn eftir, en hann sagði vin-
gjarnlega:
„Jæja, — þá er bezt að fá nöfn
ykkar“.
„Sally Jordan“.
„Tom Reynoíds".
„Eru foreldrar yðar á lífi,
Sally?“
„Oh, já“.
„En yðar, Tom?“
„Já, herra“.
„Ég geri ráð fyrir, að þau séu
öll hatrömm á móti því, að þið
gangið í heilagt hjónaband, eh?“
Þau hikuðu og skiptust á augna
tillitum. Og svo svaraði Sally:
„Þau vilja, að tilhugalíf okkar sé
langt, vilja að við bíðum þar t[1
í nóvember . . . “
„Nóvember — guð sé oss næst-
ur!“ sagði Tom. „Það eru fimm
mánuðir!“
„Reiknið þér með að fara í *ier'
þjónustuna, Tom?“
„Nei, herra. Út af því þurfum
við ekki að hafa áhvggjur. Það
eru einmitt tveir mánuðir síðau
ég kom heim frá KóreU“.
,,Ég skil. Ég geri þá ráð fyrir’
að yður og foreldrum yðar koU11
ekki vel saman“, sagði Sam °=
sneri sér aftur að Sally, og harm
fékk undir cins andmælin, senl
hann var að fiska eftir.
„Oh, nei- Það stendur alls ekki
í veginum!“ svaraði hún. „Pabk1
og mamma eru ágæt, en það er
i-nr-q eír>s o« ba'i skilii ekki að
•‘,v ---” - r' - r,
án alls tiistands eða . . . eða . • •
Hún gerði hrcyfingu til að sýna.
hve vonlaust þetta var. „Okkur
mömrnu hefur ævinlega komið
mjög vel saman, og við skilj1,nl
svo vel hvor aðra, — en nú heimt'
ar hún að ég eigi að bíða og hafa
kírkjubrúðkaup. Þannig gekk Þa®
til hjá henni á sínum tíma, og e®
á að feta í fótspor hennar.
revndi að tala við pabba, én hann
svrraði, að ég ætti að taka tilli4;
til þess, er mamma segir . - •
„Og mamma mín er sammá13
öllu, sem mamma hennar Iioldl,r
fram“, sagði Tom biturlega.
Sam kinkaði kolli og réri sel
í síólnum stundarkorn. Síðan reis
hann upp og gekk að litla skrif'
borðinu, sem var í einu hornin11-
„Jæja, — ykkur þykir Þa^
máske skrítið, en ég og konan min
vorum gefin saman í kirkju“, va1'®
honum að orði um leið og hann
blaðaði í einhverjum pappfrum-
„Ekki sérlega góð auglýsing varð'
andi starf mitt, eh? Látum okkur
nú sjá, hvar lét ég, — hérna er
það. Hér er dálítið, sem ég rakst
á í fyrradag, þegar ég var að
blaða í gömlum skjölum. Það er
brúðkaupsmyndin okkar“. Hann
rétti Sally mynd. „Ég skal elíkl
móðgast þótt þið hlægið. Tízkan
hefur breytzt mikið síðan þá“-
Sally horfði á myndina og lel1
fljótt upp. „Hvað eigið þér við?
438 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐJÐ