Sunnudagsblaðið - 22.11.1964, Blaðsíða 3
gerist glámskyggn. Gamli
Brandur setur mjög traust sitt
á kerlingu nokkra, sem ég man
aldrei, hvort heitir Bódíl eða
Birgitta (nema hvorugt sé!),
sem byrjaði á því í fyrra eða
hitteðfyrra að verka gömul
skinn. Fullyrðir Gamli-Brand-
ur, að enginn kvenmaður á
allri heimsbyggðinni kunni
bctur að handtéra lasin memb-
rana en seiðkvinna þessi.
Bruggar hún lút nokkurn af
mikilli konst og gelur yfir
gáldraþulur. Er blanda þessi
leyndarmál kellu og ann hún
engum að njóta góðs af, og
hælist Gamli-Brandur um yfir
því. En sulli þessu fylgir sá
kynngikraftur, að gamlir skinn
handritaræflar verða sem spán.
nýir skinnsokkar i augum
þeirra Bröndunga.
Bækling nokkurn hafa Brönd-
ungar látið á þrykk út ganga,
og múndi fáum þykja þrifnað-
ur að því að geyma það frum-
handrit í safni sínu. í kvcri
þessu er margt staðlausra stafa
©g álygar á Landsbókasafn ís-
lands, sem landsbókavörður
hefur nú raunar rekið niður í
þá aftur.
Þelr halda því hart fram, að
á íslandi séu öll skilyrði lak-
ari til handritarannsókna og
útgáfu cn í Kóngsgarði. Hefi
ég rckizt á Iaglegt svar gegn
þeirri viðbáru, í einu dagblað-
anna hér — Þjóðviljanum —
að mig minnir. Segir þar, að
cf maður hafi ckki ráð á að
bcra nægilcga mikinn áburð á
garðinn sinn, hafi nágranni
hans fullan rétt til þess að
sölsa undir sig garðinn. Slikar
séu röksemdir andstæðinga
vorra í handritamálinu.
Nei, auðvitað koma handrit-
in, þrátt fyrir einhverja mót-
spyrnu. Yfir þau vcrður reist
veglcgt bús, þar sem færir
menn starfa við góð skilyrðL
Og vcl trúi ég Einari Ólafi til
að magna upp sér við blið ein-
bvcrn kvcumann, sem standi
fyllilcga á sporði hinni dönsku
seiðkvinnu í því að þvo og
bæta membrana.
íslenzku þjóðinni er það lífs-
nauðsyn og sómi að búa sem
bezt að þcim fræðum, sem cru
sércign hennar, tungu og bók-
menntum. Þess vegna býður
hún, af öllu hjarta, liandrit sín
velkomiii heini. — rjóh.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAD gjg