Sunnudagsblaðið - 22.11.1964, Blaðsíða 20

mjög Iiægt að öllu. Hann var reiðu-
búinn til að geyma ránsfenginn
árum saman til að tryggja góðan
og. öruggan markað. En liðsmönn-
unum greiddi hann jafnan þegar
x stað fyrir hvert rán, svo þeir
gerðust ekki óánáegðir.
Af þessum ástæðum og flcirum
yar næstum óhugsanlegt fyrir
leynilögreglumenn að hafa hendur
i hári hans. En það tókst, og sá
sem vann það afreksverk, var úr
„Draugadeildinni.”
Verkið tók hann marga, langa
mánuði í undirheimum borgarinn-
ar, þar sem hann kynntist marg-
vísiegum manntegundum og heyrði
margt kynlegt, sem hann þorði
ekki á því stigi málsins að senda
um. upplýsingar til Scotland Yard.
Þetta var hættulegur, seinlegur
leikur, sem hann var að leika, en
lpks kom uppskeran.
•Hann fékk það stai'f að aka bíl
út úr London kvöld citt. í bílnum
voru fjórir menn og hlutverk
þeirra var að fi'amkvæma skart-
griparán í húsi uppi í svcit, ná-
Icga sextíu mílur frá höfuðbox-g-)
inni.
í þetta sinn mistókst árásar-
mönnunum. Mennirnir fjórir stigu
,út úr bílnum á ákvörðunarstaðn-
um, og lögreglumaðurinn í gervi
bílstjórans beið mcð bílinn tilbú-
inn til flóttans. En mennirnir
komu ekki aftur. Þeim tókst rcynd-
ar að komast inn í húsið og gripa
fenginn. En þegar þcir voru á leið-
iiini til bílsins, hlupu þeir beint í
klærnar á lögreglumönnunum,
senx lágu í leyni fyrir þcim. —
Glæpamennirnir voru sem sagt
. gripnir þarna glóðvolgir með ráns
fenginn i hönduuum — kjörinn ár-
angur fyrir lögrcgluna.
Bílstjórinn var látinn afskipta-
laus, og á leíðinni aftur til boi'g-
arinnar hugleiddi hann, hvernig
foringinn mundi taka fréttunum
af hrakförunum, — cða öllu held-
ur milliliðurinn, sem rcði liann til
starfans. Lögreglumaðurinn vissi,
að nú var hann kominn út á mjög
hálan ís, því grunsemdir um hann
gætu vaknað. En þetta var fyrsta
aðstoðin hans við flokkinn.
Hann vonaði þó að vel færi, og
svo varð. Honum var trúað, er
haiin. skrökvaði því upp, að lög-
reglubilar hefðu elt sig, liann rétt
sloppið undan þeim. Og hann var
svo djarfur að láta í ljós þá skoð-
un, að einhver hefði gefið Scot-
land Yard vísbendingu um ránið.
Fljótlega komst hann að ástæð-
unni til, að hann varð ekki grun-
aður um sviksemi. Grunurinn féll
á annan líklegri: flokksmann, sem
hafði áður reynzt drykkfelldur og
lausmáll.
En lögreglumaðurinn var smeyk
ur um eitt: Hvað skyldi þessi
grunaði maður segja, þegar hann
kæmi á vettvang? En þetta voru
óþarfar áhyggjur, því ekki hafðist
upp á manni þessum. Hann mun
hafa haft hugboð umi að varleg-
ast væri fyrir sig að halda sig utan
Lundúna, og því hafði hann farið
til Midlands. En þar var hann gi'iP
inn af lögregluþjóni, er hann var
að koma frá húsi einu eftir inn
brot. Glæpamaður þessi kohlS
fljótlega bak við lás og slá.
Lögregiumaðui'inn, söguhetja*1
okkar, gat því ógrunaður haldið a
fram því starfi að safna upplý®
ingum til handa Scotland ^al
Og hann hætti ekki fyrr en glæPa
En
allir
að
vai'
flokknum varð komið á kne.
það gerðist nótt eina, þegar
flokksmennirnir voru staðni1’
verki við rán. En að venju
foringinn ekki rneðal þeirra, Oo
þar sem ekkí var hægt að fá franl
neinar lýsingar af honum, reynnlS.
ógei'legt að hafa hendur í 'ial1
hans.
Ur vasabókinni
Framhald af bls. 822
að kunna nokkur skil á óskum
þeirra, sem gcngið hafa á Helga-
fell fyrr og síðar. Slíkt væri góð-
ur aldarspegill, því hver er barn
sins tíma í óskurn sem öðru. En
um þcssar óskir gildir sú regla,
að þær eru hernaðarleyndarmál
og trúnaðarmál óskandans og al-
mættisins og mcga ckki segjast.
í óskum manna kcmur fram
það, scm helzt þykir ó skorta í
lífinu, hvort sem það er nú feit-
meti, kvenfólk eða brennivín, eða
eitthvað ennþá annað, en þetta
þrennt er allt upptalið í óskavís-
um Árna Böðvarssonar skálds á
Ökrum og flcira þó. Árni er tal-
irin fæddur árið 1713. Svo
skemmtilcga vill til, að Árni niun
hafa dvalizt um skciö í Helga-
fcllssvcit, jafnvei á llclgafclli,
þótt fráleitt hafi hann kveðiö vís-
urnar í kapellunni og líklega ekki
hcldur á staðnum. En í þcim eru
m. a. þcssi tvö erindi, hið íyrra
alkunnur húsgangur:
Eg vildi að sjói-inn yrði
að mjólk
undirdjúpin að skyi-i,
i'jöll og hálsar að íloti og tólk,
frónið að kúasmjöri.
Uppfyllist óskin min.
allt vatn að brennivín,
akvavít áin Rín,
eyjarnar tóbaksskrín.
Grikkland að grárri meri.
Öll jarðar stráin óska cg
yrði að fríðum meyjum,
að svuntuhnöppum sífelldlcö
sandkorn á landi og eyjuin,
að gylltu silfi'i senn
sérhver cin steinmölcn,
fegurstu festum að
falleg beltin í stað.
Eflaust þar orð til hneigí11111'
Fjöldi fólks á öllum aldri, í nllh
munandi stöðum og stéttunn
leggur leið sína að Helgafcl*1 ‘
ári hvcrju, cnda þarf sjáUsaí^
langt að leita til að finna alllia|t
slíkan óskastað. Eftirtcktan'C*^
cr, hvc nákvæmlcga flcstir fylL1'
scttum rcglum í óskagön6u11 .
upp á fellið og heils hugar, a® P ^
er virðist. Vonandi verður Þcl11
og að óskum sínum og trú. ^
Þeim vantrúargcmlingum, •s
leggja lítið upp úr átrúnaði gCl
þessum og hía á guð og allt sCl^
heilagt er, skal hins vegar á P
bent, að uppi á HelgafeH' el
iíka geðþekkl útsýni, scm
má hugnast jafnt hciðnum
kristnuin.
ölU"11
sc"1
g36 SÍfNNUDAGSBLAÐ - ALPVtíUULAtílö