Sunnudagsblaðið - 22.11.1964, Blaðsíða 21
Ég verð alSt-
af með þér
— ÞETTA tekur langan tíma/’
sagði dvergurinn við Mort.
— Já, svaraði Mort, sex hundr-
u? og sextíu og sex pund.
— Það er satt,” samslnnti
dvergurinn. — Það er erfitt að
hugsa sér, að það verði lítið af
feita manninum .. eftir.
—■ Jamm, sagði Mort, — þú
getur ekki kosið á allt. Hann hafði
líka eitthvað svipað að orðtaki.
Litli maðurinn kinkaði kolli,
hann mundi þetta. Hann leit aft-
Ur á grátandi marmaraengilinn og
velti fyrir sér, hvað lengi þeir
Þyrftu að bíða.
—■ Þetta verður strembið fyrir
Þ'S, nú, þegar hann er farinn,”
sagði Mort með samúð. „Þið vor-
uð svo góðir vinir, og nú leikur
Þd ekki með honum lengur.
Héfurðu nokkuð hugsað um
framtíðina?
Dvergurinn lirissti höfuðið ön-
Ugur.
— Eg skal segja þér eitt, hélt
Mort áfram. — Mér hefur dottið
gott ráð í liug. Við gætum leik-
ið saman. Eg get tekið þig með í
pappírsbrúðuna og þú gætir —
við gætum ef til vill unnið sam-
an.
— Eg veit ekki, svaraði dverg-
urinn áhugalaus. — Eg held mig
skorti getu til þess. Eg er ekki
á því sviði. Þú ert ofurhuginn,
sem býður hættunum byrginn.Við
getum ekki átt samleið.
— Jú, vafalaust á það eftir að
verða erfítt, samsinnti Mort. —
Hvað voruð þið búnir að vera
lengi 6aman?
— í fimmtán Sr, svaraði JitH
maðurinn dapurlega.
Já, þeir höfðu starfað saman
langan tíma, ferðazt saman víðs
vegar um landið með hverjum
sirkusnum eftir annan, og hvar
sem þeir voru staddir, hafði hann
tekið tillit til óska feita manns-
ins.
— Það var eins og feiti maður-
inn væri ævinlega að reyna aS
brjótast úr einhverjum fjötntm.
Fölin lians voru aldrei mátuleg
af því að klæðskerarnir í hinum
ýmsu borgum fóru ekki eftir
þcim málum, sem dvergurinn gaf
þcim. Þeir hristu höfuðið van-
trúaðir, þegar hann gaf þeim
skýringu: „En vinur minn er mjög
stór maður,” og þeir saumuðu föt-
in alltaf of þröng. — Hvernig fer
þetta á mér, vinur? spurði feiti
maðurinn oft sinni háu og mjóu
röddu, og dvergurinn horfði á
hnappana og vissi, að hann mundi
þurfa að sauma þá fljótlega á
aftur, en hann svaraði jafnan: —
Þetta fer þér ágætlega.
Feiti maðurinn gat aldrei fund-
ið neitt eða tekið það upp, sem
hann missti á gólfið. Og dverg-
urinn varð að sjá um, að feiti
maðurinn gleymdi sér ekki og
settist í sæti annarra eða fengi
áhyggjur af einhverju. Hann létt-
ist ævinlega, ef eitthvað íþyngdi
honum, eins og hafði komið fyrir
í Kansas City.
Það hafði verið mjög slæmt f
Kansas City, þegar feiti maður-
inn tók að léttast. Dvergurinn
hafði fyllzt örvæntingu og reynt
að grípa til einhverra ráða, en
skjólstæðingur hans léttist smátt
og smátt. Loks varð eigandi sirk-
ussins mjög gramur.
— Heyrðu mig, æpti hann að
Smásaga
eftir
lennifer
Stevens
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ g37