Sunnudagsblaðið - 22.11.1964, Blaðsíða 16

Meira en þrjár Stundir liðu i
miKÍUi óvissu og spenningi. En
svo fór sitt hvað að gerast. Tveir
menn gengu út úr banka einum,
gjaldkerar, og annar þeirra hélt
á leðurtösku, sem í voru uni tvö
þúsund sterlingspund.
Sex augu fylgdust með þeim
beygja úr aðalgötunni og inn á
hliðarveg á leiöinni til fyrirtækis
síns, eins og þeir höfðu gert viku-
lega undanfarna mánuði. Og gvo
sáu varðmennirnir annað: stóran,
svartan flutningabíl, sem ók hægt
niður aðalgötuna og hægði á sér
við hlið gjaldkeranna. Út úr bíln-
um snöruðust fjórir menn, tveir
hvoru megin. Allir héldu þcir á
járnbareflum.
Tveir árásarmannanna hófu
barefiin á loft og slógu gjaldker-
ana umsvifalaust niður. Sá þriðji
þreif um leið leðurtöskuna. Að
svo búnu hlupu fjórmenningarnir
aftur inn í bílinn tilbúnir að flýja
með ránsfenginn.
Allt gerðist þetta mjög fljótt og
sem eftir fyrirfram gerðri áætl-
un. En áður en þeim tókst að
komast inn i bílinn aftur, voru
leynilögreglumennirnir komnir til
skjalanna.
Ræningjarnir beiltu járnkylf-
unum sér til varnar, og tveimur
þeirra tókst að koraast inn í bíl-
inn, sem ók af stað á miklum
hraða. Hinir tveir lágu yfirunnir
á jörðunni.
Áður en bíllinn var kominn
milu frá árásarstaðnum tókst lög-
reglunni að klófesta liann, svo
flóttamennirnir nutu frelsisins
skamma stund. Að bílstjóranum
meðtöldum voru þeir fimm, sem
þannig tryggðu sér fangelsisvist
I þetta sinn.
J>ótt foringi glæpamannanna,
sem að baki þessu tiltæki stóð,
hafi orðið fyrir vonbrigðum í
þetta fainn, grunaði hann ekki, að
einhvers staðar hefði ,lekið.’ —
Hann þekkti starfsfólk sitt vel,
borgaði því vel og var sannfærður
um, að hvcrjum einasta mátti
treysta. Hann hafði ekki minnstu
hugmynd um, að meðal þcssara
samverkamanna siuna var karl og
kona, hjón, sem voru meðlimir
.draugaliðsins.’ Hvernig gat þetta
átt sér stað?
t>að tafðx tekið marga máttufS
»g reynt á þolinmæði «g kjark
þeirra beggja að komast í þá að-
stöðu að vera tekin í bófaflokk-
inn. Þau höfðu orðið að „vinna
sig upp” þrep af þrepi í undir-
heimunum og til þess þurfti að
beita mikilli slægð. Þau urðu að
liafa á reiðum höndum sögur um
fortíð sína, sem ekki gátu vakið
grunsemdir hinna tortryggnustu.
Þau gátu fengið alla til að trúa
því, að þau heíðu setið í fangclsi
vegna djarfra glæpaverka, enda
liöfðu þau kynnt sér vel margt
varðandi fangelsi þau, sem þau
þóttust hafa gist.
Eftir að hafa þannig unnið sér
talsvert álit, hittu þau loks mik-
ilsvirtan ráðgjafa foringjans. Hon-
um leizt vel á þennan unga harð-
neskjulega mann og stúlkuna
lians, en hann leitaði sér marg-
víslcgra upplýsinga um þau, áður
en hann þóttist þekkja þau það
vel, að hann gæti mælt mcð þeim
við yfirmann sinn.
Höfuðpaurinn hafði síðan tal af
manninum x veitingahúsinu og
spurði fljótlega. Geturðu ekið bíl?
— Það á ég ekki í neinum vand-
ræðum með. En — bætti leyni-
lögreglumaðurinn við og glotti —
ekki spyrja mig um ökuskírteini.
Hinn tók ekki undir þessa kímni
en sagði og benti á borð úti í
horni: — Við skulum koma þang-
að og taia betur saman — og eflir
að þeir voru setztir, bætti liann
við: Nú, þegar ég tala um að aka
bíl, þá verður það að vera akstur,
sem um er talandi. Hversu góður
ertu?
— Nógu góður til alls, svaraöi
lögreglumaðurinn.
— Eg á kunningja, sagði liinn
nú, sem er að leita að fyrsta flokks
ökumanni, scm cr um leið stál-
liciðarlegur og hlýðinn öllum
skipunum. Borgunin vcrður góð.
Hvernig lízt þér á þetta?
— Getur vel vcrið, svaraði hann.
En auðvitað verð ég fyrst að fá
að vita talsvert meira.
Hinn kinkaði kolli og stakk upp
á, að þeir liittust aftur næsta
kvöld í öðru veitingahúsi, um þáð
bil mílu vegar í burtu.
— Eg kem með vin minn með
mér, og þá getið þið talað saman
um þetta. Og svo uefndi hauu
timaua.
Þeii' mættu allir bi'ír á
skildum tíma. — Vinurinn var
stórvaxinn, þokkalega klæddur og
með nokkrum fyrirmennskubrag-
Eftir að pantað hafði verið í glös
leiddi liann þá frá barnum og
kom að umræðuefninu.
— Þú skalt kalla mig Tom, á-
varpaði hann lögreglumanninn. —
Þig langar til að vinna fyrir mig>
skilst mér?
Lögreglumaðurinn brosti. —• Ju>
það má segja, að ég sé að svip-
ast um eftir vinnu, Þess vegna
getur vel verið að semjist með
okkur.
Tom kinkaði kolli og mælti: —
Getur verið — það kemur fljót-
lega í ljós. En segðu mér nú allt
um þig — allt.
Og hann leit þannig í augu
viðmælanda síns, að ekki fór milli
mála, að liann varð að segja trú-
lega frá, ef honum átti að verða
trúað.
Hann sagði líka triílega frá-
Leynilögreglumaðurinn skýrði
honum frá uppvexti sínum í Mid-
lands, og hvernig hann hefði fyrst
komizt undir mannahendur og
eftir síðustu fangelsisdvölina lafít
lcið sína til London — til í allt.
Hann ætti enga vini í Londou
némár stúlkuna, sem hann hefði
komið með frá Midlands, —• eU
stulkan sú hefði einnig komizt i
kast við lögin og kynnzt fangelsis*
lífi.
Tom hlustaði á allar þcssai'
upplýsingar og sagði eftir að hafa
spurt nægju sína: — Nú, þú seg*
ist vera fær um að aka bíl. Komdu
uú með mér, og við skulum sja-
Eftir að þcir voru komnir út úr
veitingastofunni liélt hann áfram:
Þú ættir nú að taka í stýrið á
mínum bil og sýna hæfileika þíua-
Lögreglumaðurinn stóðst prófið
og snéri til íverustaðar síns vel
ánægður mcð starf kvöldsins. ■
Hann vissi að hann hafði Þok'
azt áleiðis, en gerði sér jafu*
framt greinilega ljóst, að haun
var kominn út á mjög hálan ís>
Kvöldið cftir fóru þau lijónin
ekki til veitingastaðarins, þar seiu
hann liafði hitt Tom, hcldur tU
annars staðar. Þau höfðu bæði á
tilfinningunni, að njósnað væri uiu
þau, bvað lika var rétt.
Um miðbik kvöldsins bar þuS
§g2 •wawftáttaatiAÐ - m&Swbiaþw